Телефон: Разлика помеѓу преработките

Безжичните телефони прв ги измислил [[Тери Пол]], во [[1965]] година. Тие се составени од [[базна станица]] којашто преку кабли е споена со фиксната телефонија, и слушалката којашто со радио бранови е споена со оваа базна станица. Тоа на корисниците им дозволува да ја носат слушалката без базна станица, во досегот на базната станица. На базните станици им е потребен [[напон]] за да комуницираат со преносната слушалка, така што безжичниот телефон во принцип не функционира доколку нема струја. Безжичните телефони во почетокот ја користеле [[фреквенција|фреквенцијата]] од 1.7MHz за комуникација помеѓу базата и слушалката. За да се подобри квалитетот и за да се надминат проблемите со ограниченоста на досегот, ова покасно се променило така што се користи FM на поголеми фреквенции (49 MHz, 900, MHz, 1,8 GHz, 2.4 GHz, и 5.8 GHz). Телефоните кои работат на фреквенција од 2.4GHz често се мешаат со одредени безжични [[мрежен протокол|мрежни протоколи]] (802.11b/g) затоа што ја користат истата фреквенција. Денес досегот на безжичните телефони е обично 150-300 метри.