Предраг Мијатовиќ: Разлика помеѓу преработките

[проверена преработка][непроверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето
Нема опис на уредувањето
Ред 8:
| position = [[Надад]]
| youthyears =
| youthclubs = [[БудучностБудуќност Титоград]]
| years = 1987-1989<br/>1989-1993 <br/>1993-1996 <br/>1996-1999 <br/>1999-2002 <br/>2002-2004
| clubs =[[БудучностБудуќност Титоград]]<br/>[[ФК Партизан]]<br/>[[ФК Валенсија]]<br/> [[Реал Мадрид]] <br/> [[Фиорентина]] <br/> [[Леванте]]
| caps(goals) = 72 (10)<br/>104 (45)<br/>104 (56)<br/>90 (30)<br/>42 (4)<br/>21 (3)
| nationalyears = 1989-2003
Ред 20:
}}
 
'''Предраг „Пеџа““Пеѓа” Мијатовиќ''' (роденкирилично наПредраг {{“Пеѓа” Мијатовиќ) (роден на| 19|јануари|1969}}-ти воЈануари [[Титоград]]1969 -денешна {{роденг. во|Подгорица}} Титоград, [[СР Црна Гора]], [[Југославија]]) е поранешен црногорски фудбалер и поранешен спортски директор на [[Реал Мадрид]]. Тој се смета за еден од најдобрите фудбалери во Југославија во 90-те. Тој беше прогласен за најдобар спортист на Југославија во 1997 г. Во текот на неговатасвојата кариера неговата позиција на игралиштетотеренот беше напаѓач, но тој често пати беше разместуванраспоредуван наи другикако позициикреатор во средниот ред, особено наподоцна крајот наво неговата кариера,. како играч за врска.
На клупско ниво, Мијатовиќ играше за 6 различни клуба: Будуќност Подгорица, Партизан, Валенсија, Реал Мадрид, Фиорентина и Леванте. На меѓународно ниво, Мијатовиќ има настапено 73 пати, постигнувајќи 28 голови (настапите се поделени помеѓу националните тимови на СФР Југославија и ФР Југославија). Тој играше на Светското Првенство во 1998 и на Европското во 2000-та.
Многу технички талентиран играч познат по својата извонредна умешност и визија, како и неговата извонредна способност за постигнување гол, Мијатовиќ е добро запамтен по неговиот гол за Реал Мадрид во финалето на Лигата на Шампиони во 1998, со кој ја донесе најголемата европска титула повторно во Мадрид по 32 години. Тој исто така има многу незаборавни моменти на големите натреварувања, како на клупско, така и на меѓународно ниво.
Во сезоната 1995-1996 во Примера, тој постигна 28 гола за Валенсија, кои редоследно го доведоа до контроверзен премин во Реал Мадрид.
 
На клубско ниво, Мијатовиќ играше за шест различни клубови: [[Будучност Подгорица]], [[ФК Партизан]], [[Валенсија]], [[Реал Мадрид]], [[Фиорентина]] и [[Леванте]]. Меѓународно, Мијатовиќ има настапено 73 пати, постигнато 28 гола (настапите се поделени помеѓу [[СФР Југославија]] и националните тимови на [[СР Југославија]]). Во 1998 година, играше за [[светско првенство]] и во 2000-тата година за [[европско првенство]].
 
Многу талентиран техничар, познат по своите извонредни вештина и видик како и неговата способност за постигнување на многу голови, Мијатовиќ е добро запомнат по постигнувањето гол за [[Реал Мадрид]] во 1998-та година во финалето на лигата на шампиони за враќање на европската титулата во Мадрид по 32 години. Исто така тој имал многу незаборавни моменти на големите натпреварувања, во двата клуба и на меѓународните нивоа.
Во сезоната 1995/1996-та година во [[шпанското фудбалско првенство]] ([[Примера]]) тој постигна 28 гола за [[Валенсија]] што доведе до контроверзен трансфер во Реал Мадрид.
 
==КЛУПСКА КАРИЕРА==
==Клубска кариера==
===Будучност===
 
Откако помина неколку години во младинскиот тим, 18 годишниот Мијатовиќ дебитираше во првиот состав во 1987-та година во завршетокот на сезоната 1986/87 година во југословенската лига, а негов тренер беше [[Милан Живадиновиќ]].
 
===БУДУЌНОСТ===
Во наредната сезона 1987/88 година тој стана стандарден играч во тимот кој беше под закрила на новопристигнатиот тренер [[Шапцо Поклеповиќ]]. Во октомври 1987 година како дел од југословенската младинска репрезентација кој се натпреваруваше и освои прво место во светското првенство за младински репрезентации во [[Чиле]], Мијатовиќ блескаше на тоа првенство. Играњето во Чиле значеше дека тој беше надвор од клубот цел октомври. Враќајќи се во клубот како херој, местото на младиот Мијатовиќ беше сугурно заедно со [[Дејан Савичевиќ]], [[Драгољуб Брновиќ]] и [[Бранко Брновиќ]]. Младото момче настапи на 31 лигашки натпревари и придонесе 4 гола со тоа што будучност ја заврши сезоната на 9-тото место.
 
За време на зимскиот преоден рок 1989/90-та година, талентираниот 20- годишник беше блиску до потпишување договор со [[Хајдук Сплит]] по преговарањето со спортскиот директор [[Јурица Јарковиќ]] во вредност од 50 илјади гермаски марки дадени на играчот, но пред тој да се оствари претседателот на партизан [[Мирко Марјановиќ]] настапи на сцена и го убеди да премине во [[Белград]]. [[Партизан]] му исплати еден милион германски марки на [[Будучност]] за купувањето на Мијатовиќ во декември 1989-та година. Во подоцнешните интервјуа Мијатовиќ изјави дека застрашувачката политичка и безбедносна ситуација во Југославија беше клучен фактор во неговата одлука, да не премине во хрватски клуб.
 
===ФК Партизан===
 
Откако помина неколку години во младинскиот систем, 18-годишниот Мијатовиќ дебитираше во првиот тим во текот на последниот дел од сезоната 1986-87.
Иако тој постигна гол на неговото деби во Партизан против неговиот поранешен клуб Будучност, дебитанската полусезона на Мијатовиќ во новиот клуб кој го предводеше [[Иван Голак]] беше најмногу насочена на проба на нови позиции што придонесе за тоа тој да не постигне гол наредните 14 натпревари до крајот на лигашката сезона 1989/90 година. Партизан беше исклучен од трката за лигачка титула, и ја заврши сезоната на 4-тото место што дојде до замена на [[Голак]] со поранешниот тренер [[Ненад Бејковиќ]].
Во следната сезона 1987-88 под водство на новиот тренер Шпачо Поклеповиќ тој стана стандарден во тимот. Во Октомври 1987,како дел од младата селекција на Југославија која се натпреваруваше и го освои Светското младинско првенство во Чиле,Мијатовиќ имаше забележителен настап. Играњето во Чиле значеше дека тој е далеку од клубот за целиот месец Октомври. Враќајќи се во клубот како херој, местото на младиот Мијатовиќ беше зацементирано заедно со Дејан Савиќевиќ, Драгољуб Брновиќ и Бранко Брновиќ. Младото момче направи 31 настап и придонесе со 4 гола за Будуќност која ја заврши сезоната на 9-тото место.
Во текот на зимскиот преоден рок во 1989-90, талентираното 20 годишно момче беше блиску до потпишување договор со Хајдук Сплит,по преговорите со спортскиот директор на Хајдук Јурица Јерковиќ и дури 50 000 марки исплатени во пред-договорот, пред да истапи претседателот на Партизан Мирко Марјановиќ и да го убеди да дојде во Белград. Партизан и исплати на Будуќност отштета од 1 милион марки за Мијатовиќ во Декември 1989. Во подоцнежните интервјуа, Мијатовиќ изјави дека влошената политичка и безбедносна ситуација во Југославија била фактор во неговата одлука да не замине во хрватскиот клуб.
 
Наредната лигашка сезона (прва [[Замијатовиќ]] како првотимец во Партизан) му обезбеди мал пробив и тој стана значаен играч во тимот со постигнати 14 голови на 33 лигашки натпревари под водство на новиот тренер [[Милош Милутиновиќ]]. Сепак, неуспехот да освојат било каква шампионска титула покрај јуришот на [[Црвана ѕвезда]] Белград во југословенската лига и во [[Европа]] значеше дека целиот тим на Партизан беше постојано во сенка од нивниот градски ривал. На негова сметка, Мијатовиќ продолжи да напредува, и стана непобедлив лидер на тимот во сезоната 1991/92 година под водство на тренерот [[Ивица Осим]], и го предводеше Партизан до победа на југославенскиот куп во 1992-рата година со победа на тогашните европски шампиони Црвена ѕвезда. Тој исто така и ја понесе титулата за фудбалер на годината во [[Југославија]].
 
Пред почетокот на сезоната [[СФРЈ]] се подели што значеше дека новата [[југословенска лига]] ќе се состои само од тимови од [[Србија]] и [[[Црна Гора]]. Мијатовиќ имаше уште една импресивна сезона, и му помогна на Партизан да го надмине нивниот баксуз, Црвена ѕвезада и да ја освои титулата на југословенската лига.
 
===ФК ПАРТИЗАН===
Откако тој си обезбеди место во Партизан, Мијатовиќ беше поврзуван со разни европски клубови – [[Реал Мадрид]], [[Атлетико Мадрид]] и [[Јувентус]] и други. Сепак, никој од нив не покажа доволен интерес и тој на крајот заврши во [[Валенсија]] во летото 1993-та година. Тогаш претседателот на Реал Мадрид, [[Рамон Мендоза]] призна дека неуспехот на трансферот на [[Роберт Просинечки]] го направија клубот да има потреба од задоволителни млади југословени.
 
===Вaленсија===
 
Мијатовиќ го имаше неговото деби во [[Ла Лига]] на 5-ти септември 1993 година против [[Реал Овиедо]] и веднаш стана важен дел од тимот на тренерот [[Гус Хидинг]]. Тој во дебитанската сезона имаше 35 лигачки натпревари и постигна 16 голови.
 
Иако тој постигна гол во дебито за Партизан против неговиот поранешен клуб Будуќност, дебитантската полусезона во новиот клуб под водство на тренерот Иван Голац за Мијатовиќ помина најмногу во приспособување во новата средина бидејќи не успеа да постигне гол во неговите наредни 14 настапи во лигата се до крајот на сезоната 1989-90. Партизан беше далеку од битката за титулата, па по завршувањето на сезоната на 4-то место, Голац беше заменет со “старо-новиот” тренер Ненад Бјековиќ.
По големиот напредок тој ја доби титулата за најдобар фудбалер во [[Шпанија]] за сезоната 1995/96 година и тој ја предводеше Валенсија до второт место во Ла Лига со 28 погодоци на 40 лигашки натпревари, навистина импресивен резултат, ако се земе предвид дека најчесто му беше дадно обврска да игра како среден играч за врска.
Следната натпреварувачка сезона (прва целосна сеозна за Мијатовиќ во Партизан), му овозможи мал пробив откако тој стана истакнат член на тимот со 14 гола на 33-те настапи во лигата под водство на новиот тренер Милош Милутиновиќ. Сепак, нивниот неуспех да освојат пехар во комбинација со дивеењето на Црвена Ѕвезда во Југословенската лига и Европа, значеше дека целиот тим на Партизан е во постојана сенка на нивниот градски ривал.
Индивидуално, Мијатовиќ продолжи да се подобрува, со што стана неоспорен лидер на тимот во текот на сезоната 1991-92 под водство на тренерот Ивица Осим, водејќи го Партизан до титула во купот на Југославија во 1992 над актуелниот европски шампион Црвена Ѕвезда. Тој, исто така, ја понесе наградата за најдобар фудбалер во Југославија.
Пред почетокот на сезоната 1992-93, распадот на СФР Југославија значеше дека новата југословенска лига е составена само од тимови од Србија и Црна Гора. Мијатовиќ забележа уште една импресивна сезона, помагајќи му на Партизан конечно да ја надминат за нив баксузната Црвена Ѕвезда, водејќи ги до југословенската титула.
Иако тој се етаблираше во Партизан, Мијатовиќ беше поврзуван со многу од најдобрите европски состави, како што се меѓу другите - Реал Мадрид, Атлетико Мадрид и Јувентус. Сепак, никој од нив не изрази доволен интерес и тој на крајот заврши во Валенсија во летото 1993. Претседателот на Реал Мадрид подоцна призна, дека неисполнувањето на очекувањата од страна на Роберт Просинечки во Мадрид, го направи неговиот клуб претпазлив на млади Југословени.
 
 
 
 
===ВАЛЕНСИЈА===
 
 
 
Мијатовиќ го направи своето деби во Ла Лига на 5-ти Септември 1993 против Реал Овиедо и веднаш стана составен дел од тимот на тренерот Гус Хидинк. Тој понатаму ќе забележи 35 настапи во лигата и постигне 16 голови во неговата дебитантска сезона.
По константниот напредок тој го доби признанието за најдобар фудбалер во Шпанија во сезоната 1995-96, во која тој ја предводеше Валенсија до второто место во Ла Лига со 28 гола на 40 натпревари во лигата-навистина импресивни резултати со оглед на тоа дека често беше распореден како креатор во средниот ред.
Сјајните резултати не останаа незабележани од страна на шпанскиот гигант Реал Мадрид, сега од новиот претседател на клубот Лоренцо Сајнц, кој почна повторно да му се додворува на Мијатовиќ откако три години пред тоа не успеа да му се посвети.
 
 
Брилијантните успеси не останаа незабележани од шпанскиот гигант Реал Мадрид кој тогаш под раководство на новиот претседател на клубот, [[Моренцо Санц]], побуди предрасуди за Мијатовиќ по неуспешниот трансфер пред три години.
 
===Реал Мадрид===
 
Конечно Мијатовиќ пристигна во главниот град на Шпанија со големи реклами како 27-годишник во летниот преоден рок во 1996 година. Во Реал, играјќи како повлечен напаѓач/креатор на играта, Мијатовиќ беше поврзан со [[Давор Шуќер]] (исто така нов играч купен од [[Севиља]] и [[Рау]]) тие создадоа напаѓачко трио. И покрај тоа што беше познат по неговите екстремно одбрамбени тактитки [[ФК Милан]], менаџерот [[Фабијо Капело]] играше со три напаѓачи, [[Шуќер]] и Мијатовиќ заедно учествуваа во постигнување на 38 лигашки натпревари во сезоната 1996/97 година каде ја освоија титулата, со 24 голови на Шуќер и 14 голови на Мијатовиќ исто така учествувајќи во многу од другите погодоци. Рау кој имаше 19 години ги изигра сите 42 лигашки натпревари и постигна 21 гол.
 
За време на наредната 1997/98 сезона лично за Мијатовиќ присуството во Реал не беше многу успешна, но сепак имаше многу моменти за памтење. Покрај повредите и неконстантната форма, тој сепак успеа да постигне 10 погодоци на 24 лигашки натпревари, добро поврзувајќи се со надежниот 21-годишен напаѓач [[Фернандо Мориентез]] кој пристигна од [[Реал Сарагоса]] на почетокот на сезоната и успеа да го надмине Шуќер и да допринесе за негова продажба на крајот на сезоната. Иако [[ФК Барселона]] предводена од [[Сони Андерсон]], [[Луис Фиго]] и [[Луис Енрике]] помеѓу другите ги победи во трката за шпанската титула, сезоната сеуште беше сметана за успешна бидејќи недофатливиот европски трофеј беше повторно вратен на [[Бернабе]] по 32 години. Реал го победи [[Јувентус]] во мај 1998 година на [[Амстердам арената]] каде Мијатовиќ го постигна единствениот гол, кој исто така беше прв гол во таа сезона во лигата на шампионите. Откако, беше на врвот на светот во мај, Мијатовиќ се врати во Реал Мадрид во август со рамнодушни чувства по неговите лоши настапи на светското првенство во 1998 година. Наредната сезона 1998/99 беше последна за него во [[кралскиот клуб]]. И покрај победата во лигата на шампионите договорот на менаџерот [[Јоп Хенкес]] не беше продолжен. Како нов менаџерски тим беа вработени на прво место [[Хозе Антонио Камачо]], а на второ [[Гус Хидинк]] кој често го користеа Мијатовиќ на крилната позиција, додека Рау и Мориентез најчесто беа на напаѓачките позиции. И покрај тоа што тој на моменти покажуваше брилијантност, настапите на Мијатовиќ во најголем дел беа незадоволувачки за тим од браншата на Реал. Иако кога [[Хидинк]] доби отказ на полусезона, сепак не беа на повидок подобри денови на Мијатовиќ, и тој јавно кажуваше за недоразбирањата со новиот тренер [[Џон Тошак]].
Откако испаднаа во четврт финалето на лигата на шампионите од [[Динамо Киев]] предводен од [[Шевченко]] (за жал два натпревари каде Мијатовиќ одигра одличен фудбал) и неуспехот да ја освојат титулата во лигата двапати по ред, јасно беа видливи промените особено занејќи ја дрскоста на Реал често да менува играчи. Тие се подготвуваа да направат место за младежниот 20-годишен играч [[Николас Ањелка]] од [[Арсенал]]. Управниците одлучија дека најдобрите денови на 30-годишниот Мијатовиќ поминаа и го продадоа во Фиорентина на крајот на сезоната.
 
Мијатовиќ конечно пристигна во шпанскиот главен град како доста промовиран за време на летниот преоден рок во 1996. Во Реал, играјќи како полушпиц или плејмејкер, Мијатовиќ во комбинација со Давор Шукер( уште еден скоро пристигнат од Севиља) и Раул создадоа застрашувачко трио во нападот. И покрај тоа што беше познат по неговата крајно дефанзивна тактика додека го предводеше Милан, тренерот Фабио Капело играше со тројца играчи во нападот, и Шукер и Мијатовиќ настапија на 38-те натпревари во лигата во текот на сезоната 1996-97 кога ја освоија титулата, Шукер постигнувајќи 24 гола, а Мијатовиќ 14 исто така асистирајќи им на многу други. Деветнаесет годишниот Раул играше на сите 42 натпревари во лигата, постигнувајќи 21 гол.
===Фиорентина===
Иако следната сезона 1997-98 во Реал од лична гледна точка не беше толку успешна за Мијатовиќ, сепак обезбеди многубројни незаборавни моменти. И покрај повредите и некако непостојаната форма, тој сепак постигна 10 гола на 24 натпревари во лигата, вклопувајќи се добро со новиот 21-годишен напаѓач Фернандо Мориентес кој пристигна од Реал Сарагоса на почетокот на сезоната и скоро го истисна Шукер надвор од тимот на крајот од истата. Иако Барселона предводена од, меѓу другите, Сони Андерсон, Луис Фиго и Луис Енрике ги порази во битката за титулата, сезоната сеуште се сметаше за успешна, откако недофатливиот европски трофеј по 32-годишно чекање се врати на Бернабеу, откако Реал го победи Јувентус во Мај 1998 на Амстердам Арената, а Мијатовиќ го постигна единствениот гол на натпреварот, воедно неговиот прв во Лигата на шампиони таа сезона.
Сепак, откако беше на врвот на светот во Мај, во Август Мијатовиќ се врати во Реал Мадрид со променливи чувства поради неговите слаби резултати на Светското првенство 1998. Следната сезона 1998-99 се испостави дека е неговата последна со кралскиот клуб. И покрај освојувањето на трофејот во Лигата на шампиони, договорот на тренерот Јуп Хејнкес не беше продолжен. Новиот стручен штаб предводен од Хозе Антонио Камачо, а потоа и Гус Хидинк често го користеа Мијатовиќ на позицијата крило, додека Раул и Мориентес беа претпочитаниот напаѓачки тандем поголемиот дел од времето. Иако на моменти го прикажуваше својот стар сјај, можностите на Мијатовиќ беа премногу еднолични и непостојани за угледот на клуб како Реал. Дури и кога Хидинк беше отпуштен на средината од сезоната, тоа сеуште не означуваше почеток на подобри денови за Мијатовиќ, откако тој јавно се замери со новиот тренер Џон Тошак. Откако испаднаа во четврт-финалето во Лигата на шампиони од Динамо Киев предводен од Шевченко (случајно, 2 натпревара на кои Мијатовиќ одигра одлично) и не успеаа да ја освојат Лигата втора сезона по ред, промените беа неминовни, познавајќи ја непромислената природа на бесрамниот Реал. Тие беа подготвени да направат простор во нападот за да биде донесен талентираниот 20-годишен Никола Анелка од Арсенал. Раководството одлучи дека најдобрите денови на сега 30-годишниот Мијатовиќ се минато и го продаде на Фиорентина на крајот од сезоната.
 
 
 
 
===ФИОРЕНТИНА===
 
 
 
Доаѓајќи летото 1999 во клуб кој претходната сезона ја заврши на третата позиција во Серија А ( на тој начин пласирајќи се во Лигата на шампиони), во одреден период борејќи се и рамноправно за титулата,очекувањата беа значителни. Во исто време со Мијатовиќ беше донесен уште еден напаѓач, 28-годишниот Енрико Киеза кој дојде од Парма. Нивните доаѓања беа дел од напорите на претседателот Виторио Чеки Гори да направи поконкурентен тим во битката за титулата, како и да ја задржи среќна легендата на клубот Габриел Батистута, откако познатиот напаѓач кој неодамна наполни 30 години почна да ја разгледува опцијата да замине во потрага по Скудетото кое го одбегнуваше со години.
Во Фиренца, Мијатовиќ најпрво играше под водство на искусниот тренер Џовани Трапатони, со Батистута и Киеза во конкуренција за место во нападот. За среќа на сите тројца, Трапатони фаворизираше напаѓачка формација таа сезона, дозволувајќи му на секој во нападот да даде свој придонес во играта. Ова значеше повлекување на Мијатовиќ поназад во средината на теренот, улога на која тој брзо се прилагоди. Вкупно, тој настапи на 16 натпревари во лигата во текот на сезоната постигнувајќи 2 гола, а во исто време мораше да се справи со проблемите со повредите што го чинеа многу пропуштени натпревари. Од тимска гледна точка, сезоната беше прогласена за разочарувачка откако Фиорентина испадна од лигата проследена со добри резултати на почетокот, додека во Лигата на шампиони стигнаа до втората групна фаза.
Трапатони си замина на крајот од сезоната 1999-00 и беше заменет од Фатих Терим кој дојде по освојувањето на Купот на Уефа со Галатасарај. Исто така, среќниот напаѓач Батистута беше продаден на Рома, што на многу начини го најави крајот на една ера за клубот. Искористувајќи дел од огромната сума на пари исплатена за Батистута од страна на Рома, Чеки Гори го донесе младиот напаѓач Њуњо Гомеш од Бенфика за 17 милиони евра. Сезоната започна одлично, со победа над Јувентус и нерешено со Милан, но формата не продолжи. Проблемите со повредите се вратија за Мијатовиќ, принудувајќи го да биде надвор од екипата. Терим си замина на средина од сезоната по несогласувањата со претседателот околу идните засилувања, па Роберто Манчини беше донесен како негова замена. Тимот заврши на деветтото место во лигата, и изненадувачки го освои трофејот во Купот на Италија. Мијатовиќ настапи на само 13 натпревари во лигата ( на некои од нив како замена) постигнувајќи 1 гол.
Крајот на сезоната летото 2001, донесе уште поголема продажба на големи имиња, откако Фиорентина почна да се соочува со сериозни финансиски проблеми, голманот Франческо Толдо и офанзивниот играч од средниот ред Мануел Руи Коста беа продадени на Интер односно Милан. Мијатовиќ, сега 32-годишен, остана, но беше јасно дека неговата форма и физичка подготвеност беа во брзо опаѓање. Тимот имаше катастрофална сезона, испадна од првата лига и доживеа банкрот.
 
 
 
 
==РЕПРЕЗЕНТАЦИЈА==
 
 
 
Мијатовиќ ја започна својата кариера во младинските категории во тимот на поранешна Југославија. Тој беше повикан во тимот за Светското младинско првенство во 1987 со хрватот Давор Шукер и неговиот црногорски колега Бранко Брновиќ. “Пеѓа” постигна 2 гола, а Југославија ја освои титулата.
Истовремено со трансферот на Мијатовиќ од Валенсија во Реал Мадрид, Југославија повторно играше официјални мечови по 4-годишната забрана поради ембаргото од ОН. Нормално, Мијатовиќ во ова време беше вистинска фудбалска ѕвезда во Европа, а исто така играше значајна улога за Југославија. Играјќи исклучиво во напаѓачка улога за неговата земја, навидум постигнуваше голови кога ќе посака. Кон крајот на 1997, за време на вториот натпревар во баражот за пласман на Светското првенство против Унгарија, тој заби 7 гола (хет-трик на првиот натпревар во Будимпешта и 4 гола во реваншот на домашен терен на Маракана). Југославија го демолираше нејзиниот противник со вкупен резултат 12-1 и се пласираше на Светското првенство 1998 година во Франција.
 
 
 
===СВЕТСКО ПРВЕНСТВО 1998===
 
 
 
Очекувањата во Франција 98 година несомнено беа огромни. Во многу фудбалски кругови Југославија се сметаше за фаворит од сенка на овој турнир, како тим полн со играчи со истакнати улоги во најдобрите европски клубови. Сега 29-годишен, Мијатовиќ беше на врвот од неговата кариера, а исто така замина на првенството во врвна форма по успехот во финалето на Лигата на шампиони Понатаму, со 14 гола во квалификациите зад неговото име, од него се очекуваше да даде најмногу голови. Тој и самиот зрачеше со самодоверба, дури и претпазливо укажувајќи дека Југославија ќе оди далеку на турнирот.
Сепак, тој настапи под очекувањата, успевајќи да постигне само еден гол на 4 натпревари - случајно достигнување за време на групната фаза на мечот против Германија што му беше доделен нему по дополнителното прегледување на снимката, бидејќи на прв поглед се чинеше дека Дејан Станковиќ играше последен со топката пред таа да влезе во мрежата. За да ја надополни својата потпросечна игра, Мијатовиќ промаши клучен пенал во пречката во осминафиналето против Холандија, за подоцна Југославија да загуби со гол на Едгар Давидс во надополнувањето.
 
 
 
===ПАТОТ ДО ЕВРО 2000===
 
 
 
На почетокот на следниот квалификациски циклус за Европското првенство во 2000 година, Мијатовиќ продолжи да биде автоматски избор за тимот на Југославија под водство на новиот тренер Милан Живадиновиќ. Истото продолжи и кога Вујадин Бошков го презеде местото на Живадиновиќ во средината на квалификациите. Што се однесува до Мијатовиќ, тој одговори со вистински потези. Повторувањето на гол-формата од квалификациите за Светското првенство 98 се покажа неостварлива, но тој сеуште наоѓаше начини да биде корисен со неколку клучни асистенции и се вкупно во градењето на играта.
Решавачкиот натпревар се случи во Октомври 1999 година против Хрватска,на кој во крајно напната атмосфера Мијатовиќ се истакна со блескав момент, постигнувајќи акробатски гол со глава во првото полувреме за израмнување на резултатот на 1-1. Конечниот резултат 2-2 значеше дека Југославија се пласираше директно на Европското првенство во Белгија и Холандија.
 
 
Во летото 1999-тата година, тој пристигна во клубот кој претходната сезона од [[серија А]] ја заврши на третото место (тоа придонесе за квалификување во [[Лига]]та [[на шампиони]]те) што беше голем предизвик за титулата по подолго време, очекувањата беа од големо значење. Во исто време кога Мијатовиќ беше донесен, друг напаѓач, 20-годишниот [[Енрико Чиеза]] пристигна во клубот од [[ФК Парма]]. Нивното доаѓање беше дел од напорите на претседателот на клубот [[Виторио Кечи Гори]] да ја направи екипата покомпетентна за освојување на титулата, исто така да го направи среќен легендата на клубот [[Габриел Батистута]], бидејќи светски познатиот напаѓач кој неодамна имаше наполнето 30 години почна да ја зема во предвид опцијата за напуштање на клубот со цел да го освои [[Скудето]]то што го одбегнуваше него со години.
 
===Евро 2000===
Во [[Фиренца]], Мијатович на почетокот играше под искусниот главен тренер [[Џовани Трапатони]], со [[Батистута]] и Чиеза и доведе до борба за предните позиции. За среќа на сите тројца Џовани Трапатони таа сезона претпочиташе напаѓачка формација, дозвојувајќи му на секој напаѓач да сподели од времето на теренот. Тоа исто така значеше дека Мијатовиќ беше малку повлечен кон средината што претставуваше улога на која тој многу брзо се навикна. Вкупно, тој настапи на 16 натпревари таа сезона, постигнувајќи два погодоци, но исто така тој се бореше со повредите што придонесе тој да пропушти голем број на натпревари. Од гледна точка на екипата, сезоната беше сметана за разочарувачка бидејќи Фиорентина не беше во мешаницата за титула во лигата и покрај добрите резултати на почетокот на Лигата на шампионите, тие стигнаа до втората групна стаза.
 
Трапатони замина во клубот на крајот на сезоната 1999/2000 и беше заменет од [[Фатих Терин]] кој пристигна како победник на [[УЕФА купот]] со [[Галатасарај]]. Исто така среќната амајлија напаѓачот Батистута беше продаден во [[Рома]], што даваше знаци на крај на една ера на клубот по многу години . Користејќи некои од огромните добиени средства што Рома ги плати за Батистута, Чечи Гори го купи младиот напаѓач [[Нуњо Гомеш]] од Бенфика за 17 милиони евра. Сезоната започна одлично со победи против Јувентус, и нерешено со Милан, но формата не траеше долго. Се вратија проблемите со повреди на Мијатович што тоа го стави на страна. Терим си замина на средината од сезоната по несогласувањата со претседателот во врска со купувањето на играчи во иднина, при што за негова замена беше донесен Роберто Манчини. Клубот сезоната ја заврши на 9-тото место додека неверојатно го освои трофејот во [[Купот на Италија]]. Мијатовиќ настапи само 13 пати во лигата ( некои од нив како резерва), постигнувајќи само еден гол.
 
Летото во 2001-та година, откако заврши сезоната следеше продажба на други големи имиња бидејќи Фиорентина западна во тешка финансиска криза, голманот [[Франческо Толдо]] и средишниот напаѓач [[Мануел Руи Коста]] беа продадени во [[Интер]] и [[Милан]], со големи почести. Мијатовиќ, кој имаше 32 години остана, но беше јасно дека неговата форма и физичка способност брзо опаѓаа. Клубот имаше катастрофална сезона, отпадна од лигата и влезе во административен банкрот.
 
Пласирајќи се на финалниот турнир, Мијатовиќ сега 31-годишен со сосема солидна форма во Фиорентина, беше ослободен од притисокот и големите лични очекувања кој го следеа во текот на Светското првенство две години пред тоа. Тој ги одигра сите четири натпревари за Југославија, иако повеќе во поповлечена позиција во нападот, откако одеднаш Саво Милошевиќ се утврди како ударна сила во нападот. Мијатовиќ не успеа да постигне гол на сите четири натпревари и беше прилично воздржан на целиот турнир.
==Настапи за репрезентација==
 
Мијатовиќ ја започна неговата кариера во [[младинската репрезентација на Југославија]]. Тој беше во составот што настапуваше на светското младинско првенство на [[ФИФА]] во 1987-та година заедно со соиграчот од Хрватска, [[Давор Шукер]] и соиграчот од Црна Гора, [[Бранко Брновиќ]]. „Еџа“ постигна два погодоци, а Југославија го освои првото место.
 
Во исто време кога беше направен трансферот на Мијатовиќ од Валенсија во Реал Мадрид, Југославија се врати во официјалните натпревари по 4-годишната казна што се должеше на [[ембаргото на ОН]]. Секако, Мијатовиќ во тоа време беше вистинска ѕвезда во европскиот фудбал, исто така играше клучна улога за Југославија. Играјќи на истурената напаѓачка позиција за неговата земја изгледаше како да постигнува погодоци кога ќе посака. На крајот од 1997-та година, за време на квалификациите за светското првенство на двата натпревари против [[Унгарија]], тој постигна 7 голови ( [[хед-трик]] во првиот натпревар во [[Будимпешта]] и 4 голови на домашен терен на [[Маракана]]). Југославија го растргна противникот и со вкупен резултат 12-1 се квалификува за [[светското првенство во Франција]] во 1998 година.
 
==ПО КРАЈОТ НА КАРИЕРАТА==
===Светско првенство 1998 година===
 
Очекувањата на светското првенство во Франција беа несомнено значителни. Во многу кругови Југославија се сметаше за репрезентација од сенка со полн состав играчи со сериозни улоги во врвните европски клубови. Тогаш на 29-годишна возраст, Мијатовиќ беше на врвот од неговата кариера и исто така на првенството доаѓаше со висока форма од успехот во финалето на Лигата на шампионите. Натаму, со 14 погодоци од квалификацискиот поход на негово име, од него се очекуваше да обезбеди најголем дел од погодоците. Тој покажа самодоверба, дури предвидуваше дека репрезентацијата на Југославија ќе оди далеку на првенството.
 
Сепак неговите настапи беа под очекувањата, тој успеа да погоди само еднаш во 4 натпревари, погодокот беше постигнат во групната фаза против Германија и му беше доделен нему по видео истрагата, бидејќи на прв поглед изгледаше дека последен контакт со топката пред да влезе во мрежата имаше [[Дејан Станковиќ]]. Да се прости од неговата одлична форма, Мијатовиќ на клучниот пенал ја погоди пречката на елиминацискиот натпреварот во осмина финалето против [[Холандија]], со што Југославија подоцна загуби во продолжението со гол што го постигна [[Едгард Давидс]].
 
По пензионирањето во 2004 година, Мијатовиќ продолжи да живее во Валенсија и наскоро стана фудбалски агент.
===Патот до Европското првенство во 2000 година===
 
На почетокот за наредните квалификации за европското првенство во 2000 година, Мијатовиќ продолжи да биде автоматски избор за [[репрезентацијата на Јулославија]], што ја водеше новиот тренер [[Милан Живадиновиќ]]. Истото продолжи кога [[Вујадин Бошков]] го презеде местото на Живвадиновиќ на средина од квалификациите. За себе, Мијатовиќ одговори со неколку солидни настапи. Повторувајќи ја [[гол-формата]] од квалификациите за светското првенство тој докажа дека е неостварлив, сепак тој најде начин да биде корисен со неколку клучни асистенции и целокупно подобрена игра.
 
Натпреварот што зависеше беше во октомври 1998-та година, против Хрватска и во целосно изменета атмосфера, Мијатовиќ настапи со блескав момент, постигнувајќи акробатски гол со глава во првото полувреме за да го израмни резултатот на 1-1. Крајниот резултат 2-2 значеше дека Југославија директно се квалификува на европското првенство во Белгија и Холандија.
 
===СПОРТСКИ ДИРЕКТОР НА РЕАЛ МАДРИД===
===Европско првенство 2003 година===
 
Влегувајќи во првенството, Мијатовиќ, со 31 година и со солидна форма од клубот Фиорентина, беше ослободен од притисокот и неговите лични очекувања што го следеа за време на светското првенство од пред две години. Сепак тој ги изигра сите 4 натпревари за Југославија, но со не толку сигурна позиција откако одненадеж новопокажаниот [[Саво Милошевиќ]] се покажа како главен човек во нападот. Мијатовиќ не успеа да покаже ниту еден гол во сите 4 натпревари и целокупно имаше слаба изведба на првенството.
 
==По играчката кариера==
Откако се пензионира во 2004 година, Мијатовиќ продолжи да живее во Валенсија и кратко после тоа стана агент за играчи.
 
Во Јуни 2006 година, Мијатовиќ се поврзал со Рамон Калдерон како дел од обидот на адвокатот во кандидатурата за позицијата претседател на Реал Мадрид. Откако Калдерон победи на штотоку одржаните избори во клубот на 2-ри Јули 2006 година, Мијатовиќ стана нов спортски директор на Реал Мадрид.
===Фудбалски директор во Реал Мадрид===
На 16-ти Јануари 2009 година, Калдерон поднесе оставка на својата функција и во средината на Февруари се појавија гласини дека и Мијатовиќ е на пат да си замине. Иако тој продолжи на неговата функција под водство на новиот привремен претседател Висенте Болуда, наскоро стана јасно дека е само прашање на време кога ќе си замине Мијатовиќ. На 20-ти Мај 2009, Реал Мадрид го најави заминувањето на Мијатовиќ.
На крајот, Калдерон и Мијатовиќ оставија измешано наследство за време на нивното раководење со управата на Реал Мадрид. Од една страна, тие го предводеа тимот до две Ла Лига титули во комбинација со потпишувањето на договор со веќе востановеното крило од светска класа Арјен Робен, но се повеќе запаметени по ветувањата да донесат супер ѕвезди, кои неможеа да ги доведат како што се: Цеск Фабрегас, Кака и Кристијано Роналдо.
Други значајни играчи за кои Мијатовиќ имаше удел во нивното потпишување за Реал беа Руд ван Нистелрој од Манчестер Јунајтед, дефанзивниот играч од средниот ред Мамаду Диара од Лион, 19-годишниот напаѓач Гонзало Игуаин од Ривер Плејт, 18-годишниот лев бек Марсело Виера од Флуминенсе, 23-годишниот креатор од средниот ред Весли Снајдер од Ајакс и офанзивниот играч од средниот ред Рафаел ван дер Варт од Хамбургер.
 
Во јуни 2006 година, Мијатовиќ се поврза со [[Рамон Калдерон]] како дел од конкурирањето како адвокатски кандидат за позицијата претседател на Реал Мадрид. Кога Калдерон победи на озборуваните избори на 2-ри јуни 2006-тата година, Мијатовиќ беше назначен за нов фудбалски директор на Реал.
 
На 16-ти јануари 2009-тата година, Калдерон си даде оставка и до средината на февруари излезе дека Мијатовиќ исто така го напушта клубот. Сепак тој ја продолжи неговата улога под новиот претседател [[Висенте Болуда]], кратко после тоа беше јасно дека е само прашање на време за заминувањето на Мијатовиќ. На 20-ти мај 2009-тата година, Реал Мадрид го објави заминувањето на Мијатовиќ.
 
==ПРИВАТЕН ЖИВОТ==
На крајот Калдерон и Мијатовиќ оставија измешано наследство од нивното време на раководење во седиштето на Реал. Од една страна тие беа на чело и освоија две титули во Ла Лига со дополнение на купувањето на веќе докажаниот крилен напаѓач од светска класа [[Арјен Робен]], но повеќе ќе бидат запомнати по неуспехот да ги донесат супер ѕвездите од највисок ред кои што ги ветија како што се [[Цеск Фабрегас]], Кака и [[Кристијано Роналдо]].
 
Други угледни играчи кои Мијатовиќ ги купи беа [[Руд Ван Нистелрој]] од [[Манчестер Јунајтед]], дефанзивниот среден играч [[Махмаду Дијара]] од [[Лион]], 19-годишниот напаѓач [[Гонзало Игуаин]] од [[Ривер Плата]], 18 годишниот лев бек [[Марсело Виеира]] од [[Фулминенсе]], покажаниот 23-годишен креатор на играта од средниот ред, [[Весли Снајдер]] од [[Ајакс]] и напаѓачкиот среден играч, [[Рафаел Ван Дер Вард]] од [[ФК Хамбургер]].
 
Во мај 2011 година Мијатовиќ беше поврзан со позицијата спортски директор во [[Челзи]] што следеше по заминувањето на [[Френк Арнсен]].
 
Приватниот живот на Мијатовиќ беше доста претставуван во јавноста поради неговата бурна врска со белградската џет-сетерка Елена Кариќ. Тие беа во брак една и пол година во текот на раните 1990-ти, и добија два сина пред разводот. Во текот на постапката за развод, тој често носеше бејзбол капа на Лос Анџелес Доџерс со иницијали “ЛА”, посветена на нивните синови Лука и Андреја. На 3-ти Јуни 2009 година, официјалниот веб-сајт на Реал Мадрид објави дека, Андреја, на возраст од 15 години, почина по долго боледување и изрази најдлабоко сочуство во име на целиот клуб и неговите членови.
==Приватен живот==
Во годините по неговиот развод, Мијатовиќ се прежени со српската манекенка Анета Милиќевиќ. Брачниот пар има три ќерки: Наџа (родена 1999), Нина и Лола.
 
Тој потекнува од [[кланот Цуце]]. Приватниот живот на Мијатовиќ беше добро следен од медиумите поради бурната врска со [[џет-сет трката]] од Блеград [[Елена Кариќ]]. Тие беа во брак една и пол година на почетокот од 90-тите години, имаа два сина пред да се разведат. За време на процедурата на разводот, тој често носеше капа од бејзбол тимот [[Лос Анџелес Доџерс]] со иницијали „ЛА“ посветувајќи ги на неговите синови Лука и Андреја. На 3-ти јуни 2009-тата година официјалната интернет страна на Реал Мадрид објави дека Андреја, на 15-годишна возраст, почина по долго боледување, и искажа „длабоко сочувство од страна на целиот клуб и неговите членови“.
 
Наредните години по неговиот развод, Мијатовиќ повторно стапи во брак со срспскиот топ модел [[Анета Миличевич]]. Парот има три ќерќи Наџа (родена во 1999 година), Нина и Лола.
 
{{ОСНОВНОПОДРЕДУВАЊЕ:Мијатовиќ}}