Доселување: Разлика помеѓу преработките

[[Обединетото Кралство]], [[Франција]] и [[Германија]] се соочија со голем број миграции од крајот на Втората светска војна и со децении дебатираат за проблемот. Странските работници беа донесени во овие земји за да помогнат во обновата по војната и многумина останале. Политичките дебати околу имиграцијата обично се фокусираат на статистиката , законот за имиграција и политиката за имиграција и на спроведувањето на постоечките ограничувања. Во некои европски земји, во деведесеттите години од 20 век дебатата била фокусирана на барателите на азил, но рестриктивните политики во рамките на Европската унија , како и намалувањето на вооружените конфликти во Европа и соседните региони, нагло го намалиле бројот на баратели на азил.

,процентот на Евреите во светот кои живеат во поранешниот британски мандат во Палестина од првичните 25 000 Евреи постојано растеше. Денес, околу 40 % од Евреите во светот живеат во Израел , повеќе отколку во која било друга земја. Израелскиот Закон за враќање на Евреите , донесен во 1950 година, им дава право на оние кои се родени Евреи, (оние кои имаат мајка или баба Еврејка), оние со еврејско потекло (оние кои имаат татко или дедо Евреин) и оние кои го прифатиле Јудаизмот (од православна, реформистичка или конзервативна вероисповед , но не од секуларизам, иако преобратувањето од реформисти и конзервативци мора да се направи надвор од земјата , што е слично со граѓанските бракови), да имигрираат во Израел. Амандманот на законот од 1970 година, ги прошири правата на имиграција на “детето и внукот на Евреинот, брачниот другар на Евреинот, брачниот другар на детето на Евреинот и брачниот другар на внукот на Евреинот.” Од деведесеттите години од 20 век, над милион Евреи од поранешниот Советски Сојуз имигрираа во Израел, а голем број од Евреите од Етиопија со воздушен мост беа пренесени во Израел во “операцијата Мојсеј”. Во последниве години , над 16 000 баратели на азил од Африка влегоа во Израел. Во 1991 година, Израел им помогна на 14 000 имигранти од Етиопија да пристигнат како дел од операцијата “Соломон”.

Во почетокот на деведесеттите години од 20 век, за да се надомести недостатокот од работна сила [[Јапонија]] ги ублажи прилично строгите закони за имиграција за да им овозможи специјални дозволи за влез на странци со јапонско потекло кои живеат во Јужна Америка. Според јапонскиот центар за имиграција , бројот на странски жители во Јапонија постојано се зголемуваше , а бројот на странски жители (вклучувајќи ги постојаните жители , но со исклучок на нелегалните имигранти и краткорочните посетители како што се странските државјани кои престојуваат во Јапонија помалку од 90 денови ) во 2008 година изнесуваше 2,2 милиони. Најголеми групи се Корејците ( јужни и северни), Кинезите (вклучувајќи ги Народна Република Кина, Тајван , Хонг Конг , Макао) и Бразилците ( најголем дел од Бразилците во Јапонија имаат јапонско потекло , поради огромната имиграција на Јапонци кон Бразил во првите децении од 20-тиот век). Веднаш по Втората светска војна, во минатото најголемиот број Корејци во Јапонија беа регрутирани како принудна работна сила за време на војната.

Водена од економската политика и повторното обединување на семејството Канада има највисока нето стапка на имиграција по жител во светот и во 2010 година планира меѓу 240 000 и 265 000 нови постојани жители. Во 2001 година во Канада имигрирале 250 640 луѓе. Новодојдените главно се населуваат во големите урбани средини на Торонто, Ванкувер и Монтреал. Од деведесеттите години од 20 век , мнозинството од имигрантите во Канада доаѓаа од Азија. Водечки земји на емиграција во Канада се Кина, Филипините и Индија. Во Канада, доколку некого го обвинат за расизам најчесто се смета за сериозна навреда.Денес, сите политички партии се претпазливи кога го критикуваат високото ниво на имиграција бидејќи, како што се наведува во канадскиот весник “ Глоуб енд Мејл” (Globe & Mail), во раните деведесетти години од 20 век старата реформска партија на Канада беше обележана како “расистичка” бидејќи предложила намалување на нивото на имиграција од 250 000 на 150 000 имигранти.

Историчарите проценуваат дека помалку од 1 милион имигранти- можеби само 400 000- го преминале Атлантикот за време на 17 и 18 век. Во 18 век релативно малку имигранти се доселиле од Англија : само 80 000 имигранти се доселиле помеѓу 1700 и 1775 година, споредено со 350 000 имигранти кои се доселиле за време на 17 век. Освен тоа, помеѓу 17 и 19 век, околу 645 000 Африканци беа донесени на територијата на денешен [[САД]]. Во почетоците на САД имиграцијата изнесуваше помалку од 8 000 луѓе годишно. По 1820 година, имиграцијата постепено растеше. Од 1850 до 1930 година странското население од САД се зголеми од 2,2 милиони на 14,2 милиони имигранти. Во САД , во овој период имаше највисок процент на странци, што во 1890 година го достигна својот врв со 14,7 % . Во текот на овој период, пониските трошоци за патување преку Атлантскиот Океан во однос на времето и цената на превозот го направија преселувањето на имигрантите во САД поповолно отколку во претходните години. Од 1880 до 1924 година, над 25 милиони Европејци мигрираа во САД. По овој период имиграцијата се намали, бидејќи во 1924 година Конгресот го донесе Актот за ограничување на имиграцијата од 1924 година, што беше во прилог на земјите кои се извор на имиграција и кои до 1980 година веќе имале голем број имигранти во САД. Моделите на имиграција од триесеттите години од 20 век беа доминирани од Големата криза и во почетокот на триесеттите години од 20 век поголем број луѓе емигрираа отколку што имигрираа во САД. Во текот на четириесеттите и педесеттите години од 20 век имиграцијата продолжи да се намалува, но потоа повторно се зголеми.