Прогонување на христијаните во Римското Царство: Разлика помеѓу преработките
[проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
Ред 17:
[[Диоклецијански прогони|Диоклецијанските прогони]] или Големите прогони, претставуваат назив за поредните големи прогони на христијаните од страна на властите во [[Римската Империја]]. Тие започнале кон почетокот на [[4 век]], а името го добиле според тогашниот римски император [[Диоклецијан]], еден од владетелите во тогашната [[тетрархија]].
Во тоа време, четворицата императори, Диоклецијан, [[Максимијан]], [[Галериј]] и [[Констанциј Хлор]], издале едикт според кој секој граганин морал да се придржува кон римските обреди. Подоцна, овие едикти биле насочени против христијанското свештенство, кое пак довело до конфискација на нивните имоти и палење на црковните книги и текстови. Неговиот страв отишол дотаму што кога разбрал дека во [[Палестина]] постојат потомци на цар [[Давид]] од страв да не му го земат престолот наредил да бидат донесени во [[Рим]], но кога разбрал дека како [[христијани]] не очекуваат земно царство, дека се сиромашни и земјоделци ги ослободил.
Гонењата на Домицијан не биле само од религиозен карактер, туку и од политички, па така, многу римски граѓани под обвинение дека примаат „''безбожнички и јудејски обичаи''“ биле убиени, а нивниот имот предаден на државата. Под безбожници се подразбираат христијаните. Во овој период христијаните сеуште не биле разликувани од [[евреи]]те. Прогоните биле различни по интензитет и се преименувале во различни делови од империјата, на запад во [[Британија]] и [[Галија]], каде прогоните биле делумно со мал интензитет, и на исток каде прогоните биле најжешки.
Како жртви од овој период најпознат е Флавиј Климент, роднина на самиот импертор.
== Наводи ==
|