Историја на економската мисла: Разлика помеѓу преработките

[непроверена преработка][непроверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето
сНема опис на уредувањето
Ред 1:
'''Историјата на економските теории''' се занимава со различни мислители и теории што се однесуваат на политичка економија и економија од древниот свет до денешен свет. Таа опфаќа различни школи на економските теории. Грчки писатели, како филозофот Аристотел, истражувале идеи за „уметноста“ на стекнување богатство и истражувале дали е подобро приватна или државна сопственост. Во средниот век научниците како Томас Аквински тврделе дека е морална обврска на трговијата да продава добра по праведна цена.
Британскиот филозоф Адам Смит е често наведен како татко на модерната економија поради неговата студија „Богатството на нациите“ (“The Wealth of Nations”, 1776). Неговите идеи се основани врз значителен опус од претходниците од 18ти век, особено од физиократите. Неговата книга се појави вечерта на Индустриската револуција со големи промени поврзани со економијата. Во наследниците на Смит се вклучени и класични економисти како свештеникот Томас Малтус (Rev. Thomas Malthus), Жан Баптист Сеј (Jean-Baptiste Say), Дејвид Рикардо (David Ricardo) и Џон Стјуарт Мил (John Stuart Mill). Тие го истражувале начинот на кој националното производство е реализирано и дистрибуирано помеѓу доселените, капиталистички и работнички класи и ги моделирале резултатите од населението и меѓународната трговија. Во Лондон, Карл Маркс го критикуваше капиталистичкиот систем, кој го опиша како експлоататорски и изолирачки. Околу 1870та, неокласичните економисти се обиделе да подигнат позитивно, математичко и научно втемелено поле врз нормативна политика.
 
По војните во раниот 20ти век, Џон Мејнард Кејнс (John Maynard Keynes) ја предводел реакциијата против она што беше опишано како владино апстинирање од економски работи, застапувајќи интервентна фискална политика за стимулација на економската побарувачка и раст. Со свет поделен помеѓу капиталистите – првиот свет, комунистите – вториот свет и сиромавите од третиот свет, пост-воениот консензус се сруши. Другите како Милтон Фридман (Milton Friedman) и Фридрих Хајек (Friedrich von Hayek) предупредуваа за „Пат до ропството“ (The Road to Serfdom) и социјализам, фокусирајќи ги нивните теории на она што би се постигнало преку подобра монетарна политика и дерегулација. Додека Кејнзијанската политика попушташе во 1970те, се појави таканаречената Нова Класична Школа со истакнати теоретичари како Роберт Лукас (Robert Lucas) и Едвард Прескот (Edward Prescott). Владините економски политики од 1980те беа оспорени и економистите за развој како Амартија Сен (Amartya Sen) и економистите за информација како Џозеф Стиглиц (Joseph Stiglitz) воведоа нови идеи во економската теорија во 21-от век.
 
Ред 109 ⟶ 110:
 
''„Политика“'' на Аристотел (околу 350 п.н.е.) претежно се интересирала за анализа на различни форми на државно уредување ( монархија, аристократија, конституционална влада, тиранија, олигархија, демократија) како критика на Платоновото застапување на владеачкат а класа од „филозофи-кралеви“. Особено за економистите, Платон изготвил нацрт на општеството врз основа на заедничка сопственост на ресурсите. Аристотел на овој модел гледал како на олигархијска анатема. Во ''Политика'', книга II, дел V, расправа дека,
 
„Сопственоста треба во извесна смисла да е заедничка, но како општо правило, приватна, бидејќи кога секој би имал различен интерес, луѓето не би се жалеле еден на друг и повеќе ќе напредуваат, затоа што секој ќе биде посветен на сопствениот бизнис... И освен тоа, тука е и најголемото задоволство во правење добрина или услуга на пријатели или гости или сопатници, што е возможно само кога човек има приватна сопственост. Овие предности се изгубени поради прекумереното обединување на државата.
 
Иако Аристотел се залагал за тоа дека многу работи може заеднички да се поседуваат, исто така тврдел дека не сѐ може да биде заеднички поседувано, од проста причина „злобата на човековата природа“. „Очигледно е дека е подобро сопственоста да е приватна“, напишал Аристотел, „но, заедничката употреба и посебниот бизнис на законодавецот е да создаде добронамерната природа во човекот“. Во Политика книга I, Аристотел расправа за општата природа на домаќинствата и пазарната размена. Според него постои одредена „уметност на добивка“ или „начин на сткнување богатство“. Единствената цел на парите како такви е средство за размена, што значи само по себе дека „ се безвредни... не се корисни за која било од животните потреби“. Сепак, Аристотел нагласува дека поради тоа што „инструментот“ на парите е ист, многу луѓе се опседнати со обичната акумулација на пари. „Начинот на стекнување богатство“ за едно домаќинство е „неопходно и достоинствено“, додека трговската размена на мало за обичната акумулација е „праведно критикувана, затоа што е нечесна“. Аристотел остро се противел на заемите со енормни камати и бил згрозен од профитирањето преку монополи.
 
Ред 115 ⟶ 118:
 
Тома Аквински (1225-1274) е италијански теолог и писател за економски прашања. Предавал во Келн и Париз и бил дел од групата на католички учители познати како Схоластици, кои ги поместија нивните интереси од теологијата до филозофските и научни дебати. Во статијата ''„Summa Theologica“'' Аквински го опфаќа концептот на фер цена, за која смета дека е неопходна за репродукција на социјалниот поредок. Имајќи многу сличности со модерниот концепт на долгорочна рамнотежа, фер цената би требало да биде таа која ќе ги покрива трошоците за производство, вклучувајќи ги и одржувањето на работникот и неговата фамилија. Тој тврди дека е неморално продавачите да ги покачуваат нивните цени просто затоа што купувачите се во огромна потреба за продуктот.
 
Аквински обработува повеќе теми во форма на прашања и одговори, значајни области кои се занимаваат со теоријата на Аристотел. Прашање 77 и 78 се однесуваат на прашања од економијата, главно поврзани со тоа што всушност е фер цена и со чесноста на продавачите кои подметнуваат неквалитетна роба. Аквински се противи на секоја форма на мамење и препорачува компензацијата секогаш да се исплаќа во замена за добра услуга. Според неговото мислење, додека човековите закони не можат да наметнат санкции за нефер работење, божествените закони можат. Еден од главните критичари на Аквински е Дунс Шкот (1265-1308) во неговото дело ''„Sententiae“'' (1295). Почнувајќи од Дунс, Шкотска, тој предавал и во Оксфорд, Келн и Париз. Шкот смета дека е возможно да се биде попрецизен во сметањето на фер цената од Аквински, нагласувајќи ги цените на трудот и трошоците – иако признава дека вторите може да се зголемени од претерување, бидејќи купувачите и продавачите најчесто имаат различни мислења за тоа што се подразбира под фер цена. Според Шкот, доколку луѓето немаа корист од одредена трансакција, не би тргувале. Шкот ги брани трговците затоа што вршат неопходна и корисна социјална улога, транспортирајќи добра и правејќи ги достапни за јавноста.
 
Ред 162 ⟶ 166:
 
Слично разочаран од регулацијата на брендовите инспирирана од меркантилизмот, французинот по име Винсент де Гурне (1712-1759) е познат по прашањето, зошто е толку тешко да се има laissez faire, laissez passer (слободно претпријатие, слободна трговија). Тој е еден од првите физиократи, грчки збор што значи „владеење на природата“, кој сметаше дека земјоделието е изворот на богатство. Како историчар Дејвид Б. Данбом напишал дека Физиократите „ги критикуваат градовите поради нивната извештаченост и ги заменуваат со поприроден начин на живеење“. Тие многу ги ценеа земјоделците. Кон крајот на 17ти и почетокот на 18ти век се достигнаа големи напредувања во природните науки и анатомија, вклучувајќи ја и циркулацијата на крвта низ човечкото тело. Овој концепт е одсликан во економската теорија на физиократите, заедно со поимот за теорија на приход низ економијата.
 
Франсоа Кене (1964-1774) бил дворски лекар на крал Луј XV од Франција. Тој верувал дека трговијата и индустријата не се извор на богатство и наместо тоа во неговата книга „Tableau économique“ (1758), расправа дека земјоделските вишоци, со приливот на економијата во вид на наеми, плати и нарачки. Пред сѐ, Кене тврди дека регулацијата го попречува приливот на приходи во сите социјални класи, а со тоа и економскиот развој. Потоа, даноците на продуктивната класа, како земјоделците, треба да се намалат со цел да се зголемат даноците на непродуктивната класа, како земјопоседниците, бидејќи нивниот луксузен начин на живот го нарушува приливот на приходи.
 
Шак Турго (1727-1781) е роден во Париз, од стара норманска фамилија. Негово најпознато дело „Réflexions sur la formation et la distribution des richesses“ (1766, Одраз на формацијата и дистрибуцијата на богатството), ја разработува теоријата на Кене дека земјата е единствениот извор на богатство. Според Турго општеството се дели на три класи: производно-земјоделска класа, платена занаетчиска класа (classe stipendice) и земјопоседничка класа (classe disponible). Турго тврди дека единствено на нето продуктот од земјените посеви треба да има данок и е за целосна слобода на трговијата и индустријата. Во Август 1774, Турго е назначен за министер за финансии и во период од две години воведе бројни анти-трговски и анти-феудални мерки поддржани од Кралот. Во неговите водечки принципи доставени до Кралот спаѓаат и „да нема банкрот, покачување на даноците, позјмици“. Најголемата желба на Турго била да има единствен данок на земјените посеви, а сите други даноци да се укинат. Но, мерките што ги преложил пред тоа, дошле до жесток судир со интересите на земјопоседниците. Особено два едикти, од кои едниот е за потиснување на corvées (трошоците на земјоделците кон аристократите), а другиот ги укинува привилегиите што ги имаат здруженијата, ги разбрануваа влијателните кругови. Бил принуден да ја напушти канцеларијата во 1776.
 
Ред 174 ⟶ 180:
Смит изрази склоност кон мислењата на Едмунд Бурк, познат на широко како политички филозоф, член на парламентот.
Бурк е единствениот човек што некогаш сум познавал кој мисли за економските теми исто како мене без претходно да има комуникација помеѓу нас.
 
Бурк бил изграден политички економист со својата книга “Мисли и детали за недостатокот” Тој остро ја критикуваше либералната политика и ја осуди француската револуција која почна во 1789 година. Во одраз на француската револуција тој напишал дека “периодот на витештвото” заврши и дека софистичарите, економистите и пресметувачите успеаа и дека славата на Европа е згасната засекогаш. Современите влијанија на Смит ги вклучува Франсоа Кене и Жак Турго кои ги запознал во Париз, и Дејвид Хјум , неговиот шкотски колега. Со тек на време се појави заедничка потреба меѓу мислителите за да се објаснат социјалните пресврти за време на индустриската револуција и навидум во хаос без феудални и монархистички структури на Европа и тие покажуваат дека сепак постои ред.
 
Ред 181 ⟶ 188:
 
Смит се залагал за “систем на природна слобода” каде индивидуалните напори ќе придонесат за социјално добро. Смит верува дека дури и себичните во општеството се држат под контрола и ограниченост, и работат за доброто на сите кога дејствуваат во конкурентен Пазар. Цените често се лажна слика за вистинската вредност на стоките и услугите. Исто како и Џон Лок, Смит мислел дека вистинските вредности на нештата произлегуваат од износот на трудот вложен во нив.
 
„Секој човек е богат или сиромашен во зависност од степенот во кој тој може да си дозволи да ужива во потребите како и забавата во животот. Но, по поделбата на трудот која темелно си го заземала местото, работната сила на поединците била само мал дел од таа што е потребна да се добие тоа. Далеку поголемиот дел од нив, мора да се изведе од трудот на другите луге и човек ке биде богат или сиромашен во зависност од големината на трудот со кој може да располага или кој може да си дозволи да го плати. Оттука вредноста на кои било добра, за личноста што ги поседува и нема намера самиот да ги користи или конзумира туку да ги размени со други добра е еднакво на количината на вложен труд што му овозможува да купува или располага. Трудот според тоа е вистинска мерка на разменливи вредности на сите артикли. Реалната цена на нештата што човек сака да ги има е маката и проблемот за нивно стекнување.
 
Кога касапите,пиварите и пекарите дејствуваа под контрола и ограничување на отворената пазарна економија, нивното тежнеење кон сопствен интерес, смета Смит, парадоксално го носи процесот кон изедначување на реалните животни трошоци со нивните фер вредности. Неговата класична изјава за конкуренцијата е следнава: „Кога количината на секоја стока која ја има на пазарот паѓа на ефективна побарувачка, сите оние кои се подготвени да платат... не може да се испорача бараната количината... нејои од нив се спремни да дадат и повеќе. Конкуренцијата ке започне помеѓу нив а пазарната цена ке се зголеми... Кога количината што ја има на пазарот ја надминува ефективната побарувачка, таа неможе да се продаде на оние кои се спремни да ја платат целата вредност на наемот, платите и профитот, која мора да се плати за да се насочи кон.. пазарната цена ке потоне...“
 
Смит верува дека пазарот го произведува она што тој го нарекува “напредокот на богатството”. Во ова е вклучен синджир на концепти, дека поделбата на трудот е двигател на економската ефикасност но сепак, тоа е само ограничување на процесот на проширување на пазарите. И поделбата на трудот и пазарното проширување барат поинтензивна акумулација на капиталот од страна на претприемачите и лидерите на бизнисот и индустријата. Целиот систем е дополнет со одржувањето на безбедноста на имотните права.
 
Ред 189 ⟶ 199:
Првата насловна страна на Адам Смит.
Визијата на Смит за слободна пазарна економија, базирана на обезбедување на имотот, акумулација на капитал, проширување на пазарите и со поделбата на трудот се спротиставуваат со меркантилистичкита тенденција која се обидува да ги „регулира сите зли човечки дејствија“. Смит верува дека имало токму три легитимни функции на власта. Првата функција била...
 
„... подигнување и одржување на одредени јавни работи и јавни институции што никогаш не може да биде во интерес на било кој поединец или мал број на индивидуи, да се исправи и одржи.. секој систем кој се труди... за да привлече кон посебни видови на индустријата поголем удел на капиталот на општеството од она што во нормални услови би се распределило... стагнираат наместо да го забрзат напредокот на општеството кон вистинско богатство и големина.“
 
Во прилог на потребата од јавно водство во одредени сектори, Смит тврди, второ дека картелите беа непожелни поради нивниот потенцијал да го ограничат производството и квалитетот на стоките и услугите. Трето, Смит ја критикуваше владината подршка на каков било вид на монопол кој секогаш ја наплаќа највисоката цена „која може да се исцеди од купувачите„. Постоењето на картели и монопол што подоцна ке ја формира сржта на политиката на законот за конкуренција, би можеле да ги нарушат придобивките на слободните пазари во корист на бизнисот на сметка на суверенитетот на потрошувачите.
 
Ред 195 ⟶ 207:
 
Класичните економисти беа наведени како група за прв пат од страна на Карл Маркс. Еден обединувачки дел од нивните теории беше работничката теорија на вредноста спротиставувајќи се на вредноста која произлегува од општата рамнотежа на понудата и побарувачката. Овие економисти први ја виделе економската и социјална трансформација донесена со индустриската револуција: рурална депопулација, несигурноста, сиромастијата, привид на работничката класа. Тие се прашуваа за порастот на населението бидејќи демографската транзиција започнала во тоа време во Велика Британија. Тие исто така поставија повеќе фундаментални прашања во врска со изворот на вредности, причините за економскиот раст и улогата на парите во економијата. Тие ја подржуват слободната пазарна економија тврдејќи дека тоа е природен систем којсе базира врз слободата и сопственоста. Меѓутоа овие економисти беа поделени и не претставуваа унифициран тек на размислување.
 
Забележителен тек во класичната економија била теорија заснована на претпоставка, како разработена од школата во бирмингем и Малтус во почетокот на 19 век. Тие бараа владино дејствување за ублажување на невработеноста и економските падови што беше интелектуален предходник на она што подоцна стана кејнзијанска економија во 1930-тите. Друга значајна школа беше капитализмот на манчестер, која се залагаше за слободна трговија, наспроти претходната политика на меркантилизмот.
 
'''Џереми Бентам'''
 
Џереми Бентан (1748-1832) е можеби најрадикалниот мислител на своето време, и го разви концептот на утилитаризам. Бентам беше атеист, затворски реформатор, активист за правата на животните, верник во универзалното право на глас, слобода на говор, слободната трговија и здравственото осигурување во време кога само неколку се осмелија да ги дискутираат. Тој беше ригорозно школуван од рана возраст завршувајќи универзитет и да се активира во правниот сектор уште на 18 години. Неговата прва книга „Фрагмент на владата“ ( 1776) е објавена анонимно бесе остра критика на „коментари на законите во Англија“ на Вилијам Блекстон. Ова доби широк успех се додека не се откри дека всушност младиот Бентан е негов автор, а не некој почитувани професор. Во „Принципи на моралите и законодавството“ (1791) Бентам ја изнесе својата теорија за комунални услуги.
 
Целта на законската политика мора да се стреми кон тоа да се намалат бедата и страдањата колку што е можно повеќе и да се зголеми среќата на највисоко можно ниво. Бентам дури дизајнира и сеопфатна методологија за пресметка на агрегатна среќа во општеството со посебен закон за производствена анализа. Општеството, тврди Бентам, не е ништо повеќе од вкупниот број на поединци така што ако некој има за цел да произведе нето социјално добро тогаш треба само да се осигура дека се доживува поголемо задоволство насекаде, отколку болка, без оглед на броевите. На пример предложен е законот да се направи секој автобус во градот да е пристапен за инвалиди, но да се движи по бавно од своите предходници, како резултат на новиот дизајн. Милиони корисници на автобуси имат мала количина на незадоволство или “болка”со зголемување на сообраќајот и патувањето, но еден мал дел на луѓе со инвалидски колички ке ја доживеат огромната сума на задоволство да бидат во можност да фатат јавен превоз, кој го надминува вкупното незадоволство од другите корисници. Интерперсоналните споредби на комуналните услуги им беа дозволени од страна на Бентам, идејата дека огромното задоволство на еден човек може да се смета повеќе од болката на многу други. Многу критичари подоцна покажаа дека ова може да биде изопачено, на пример дали производствената анализа би дозволила многу среќен диктатор да го надмине коритото на бедата на неговите експлоатирани. И покрај методологијата на Бентам се појавија сериозни пречки во мерењето на среќата кај луѓето.
 
Ред 211 ⟶ 227:
 
Дејвид Рикардо (David Ricardo) (1772-1823) е роден во Лондон. На 26 годишна возраст, тој станал богат трговец на берзата и си обезбедил гласачка единица во Ирска за да добие место во „Долниот дом“ во парламентот на Велика Британија. Најпознато дело на Рикардо е „Principles of Political Economy and Taxation“ коешто содржи критики за ограничувањата во меѓународната трговија и опис на начинот на кој е распореден приходот на населението. Рикардо правел разлика помеѓу работниците кои добивале плата, доволна за преживување, земјопоседниците кои добивале наемнина и капиталистите кои имале капитал и добивале профит, како додатен приход. Доколку населението се зголеми, неопходно е да се обработува додатна почва чијашто плодност, е послаба од онаа на веќе обработените полиња, поради законот на намалена продуктивност. Меѓутоа, трошоците за производство на жито се зголемуваат како и цената на житото: исто така се зголемуваат и наемнините, платите и индексот на инфлација (бидејќи мора да се дозволи и работниците да преживеат) исто така. Профитите се намалуваат, сè додека капиталистите не можат да инвестираат. Според Рикардо, економијата е создадена да стреми кон една стабилна состојба.
 
За да ја одложи стабилната состојба, Рикардо се залага за промовирање на меѓународната трговија за увоз на жито со пониска цена со цел да им се спротивстави на земјопоседниците. Законите за житата во В.Б. биле изгласани во 1815 година со создавање на променлив систем на тарифи за стабилизирање на цената на житото на домашниот пазар. Според Рикардо, високите тарифи, освен што требало да ги зголемат приходите на фармерите, ќе овозможат само пораст на цените на наемнините коишто одат во џебовите на земјопоседниците. Понатаму, ќе биде потребна поголема работна сила што води кон пораст на платите во земјата и со тоа ќе се намали извозот и профитот од прекуокеанските бизниси. Економијата за Рикардо, претставува нераскинлива врска помеѓу трите фактори („фактори на производство“): земја, труд и капитал. Рикардо математички демонстрирал дека придобивките од трговијата би можеле да ги надминат истакнатите придобивки од протекционистичката политика. Според идејата за компаративна придобивка, дури ако една земја не произведува доволно средства за разлика од друга, сеуште може да биде во добивка со отварање на границите со што приливот на средства произведени поефтино од дома, создава придобивка за домашните потрошувачи. Тогаш, според Рикардо, овој концепт би довел до промена на цените, со што Англија би произведувала материјални добра за кои нивните компаративни придобивки биле највисоки.
 
Ред 216 ⟶ 233:
 
Џон Стјуарт Мил (John Stuart Mill) (1806-1873) бил доминантна фигура на политичката економска мисла на неговото време, а исто така бил и член на парламентот, како претставник на Вестминстер и водечки политички филозоф. Мил бил чудо од дете, на 3 годишна возраст почнал да чита за Античка Грција и бил строго подучуван од неговиот татко Џејмс Мил. Џереми Бентам бил негов ментор и близок семеен пријател, а пак Дејвид Рикардо имал огромно влијание врз него. Записите на Мил „Principle of Political Economy“, биле објавени во 1848 година и ова претставувало суштинско резимирање на економската мудрост на средниот XIX век. До почетокот на XX век, ова негово дело се користело како стандарден текст во голем број универзитети. За прашањето за економскиот пораст, Мил се обидел да пронајде некоја средина помеѓу сфаќањата на Адам Смит за секојдневното проширување на можностите за трговија и технолошки иновации и сфаќањата на Томас Малтус за инхерентните граници на населението. Во неговата четврта книга, Мил повеќе се задржал на истакнувањето на неколку можни идни исходи , отколку на предвидување на еден единствен исход. Првата теорија се засновала на сфаќањата на Малтус дека населението растело побрзо од понудата, што водело до помали плати и зголемени профити. Втората теорија се засновала на сфаќањата на Смит кој тврдел дека доколку капиталот се зголемува побрзо од населението, тогаш вистинските плати ќе се зголемат. Третата, според Дејвид Рикардо, доколку капиталот и населението се зголемуваат во исто време, а технологијата остане стабилна, тогаш нема да има промена во платите бидејќи понудата и побарувачката на работа ќе остане иста. Меѓутоа, со зголемување на населението ќе се создаде потреба од повеќе обработлива површина, ќе се зголемат трошоците за производство на храна, а профитите ќе се намалат. Според четвртата теорија на Мил, технологијата ќе напредува побрзо од населението и обичните акции ќе се зголемат. Резултатот би бил, просперитетна економија. Мил најмногу ја поддржувал третата теорија и сметал дека напредокот на технологијата ќе морал некогаш да стагнира. Но, Мил се колебал во врска со континуираниот пораст на економијата.
 
„Признавам дека не сум воодушевен со тоа што идеалот на живеење е раководен од оние кои мислат дека нормална состојба на човечките суштества е да се борат за опстанок; дека меѓусебното тупкање, смачкување, туркањети газење, со што се создава постоечкиот тип на општесствен живот, се најмногу посакувано богатсво за човекот или сè, освен неусогласени симптоми на една од фазите на индустрискиот прогрес.“ – Џон Стјуарт Мил
 
Мил, исто така, е познат по тоа што бил првиот кој за понудата и побарувачката зборувал како за една поврзаност отколку како за огромно количество на добра на пазарите, концептот на опортунитетниот трошок и отфрлањето на доктрината за обемот на приход.
 
Ред 230 ⟶ 249:
 
Карл Маркс ја започнува „Das Kapital“ со концептот за материјалните добра. Според Маркс, пред капиталистичките општества, начинот на производство се засновал на ропството (на пр.: во античкиот Рим) за потоа да се создаде феудалната закрепостеност (на пр.: во средовековна Европа). Со напредокот на општеството, економските стеги се олабавиле но, актуелната серија на размена на трудот создала исто толку настрана и нестабилна состојба којашто ги создала условите за револуција. Луѓето купуваат и продаваат работна сила, исто како што купуваат и продаваат материјални добра и услуги. Луѓето самите претставуваат расположливи средства. Како што напишал во „Communist Manifesto“,
 
„Историјата на целото досега постоечко општество е историја за борбата на класите. Слободни луѓе и робови, патриции и плебци, господари и слуги, занаетчии и калфи, со еден збор, угнетувачи и угнетени, се наоѓале во постојана спротивставеност едни со други... Модерното буржоазиско општество коешто се издигнало од остатоците на феудалното општество, не го прекинало класното непријателство. Тоа создало нови класи, нови состојби на угнетување и нови начини на борби на место на старите.“
И понатаму, од првата страна на „Das Kapital“,
 
„Богатството на оние општества во кои преовладува капиталистичкиот начин на производство, се претставуваат себеси како „голем збир на средства“, нивната заедница како единствено материјално добро.“ Од тука, нашата истрага мора да продолжи со анализа на материјалното добро.
 
Употребата на Маркс на зборот „комодитет“ или материјално добро, е образложено во една опширна метафизичка дискусија за природата на материјалното богатсво, како се перцепирани предметите на богатството и како се користат истите. Концептот на комодитетот е спротивен на предметите од природниот свет. Кога луѓето ќе ја поврзат својата работа со предмет, тој станува „комодитет“. Во природата постојат дрва, дијаманти, железна руда и луѓе. Во економскиот свет, тие стануваат столови, прстени, фабрики и работници. Меѓутоа, според Маркс, комодитетите имаат двојна природа, двојна вредност. Тој прави разлика помеѓу употребната вредност и вредноста на разменување кои може да бидат потполно различни. Според Маркс, следејќи ги класичните економисти во теоријата за вредноста на трудот, вредноста на употреба на нешто произлегува од вложениот труд за неговото производство. Меѓутоа, Маркс не верувал дека само трудот бил извор на употребната вредност на нештата. Тој верувал дека вредноста исто така, може да произлезе од природните добра и ја усовршил својата дефиниција за употребната вредност во „неопходно општествено работно време“ (времето коешто им било потребно на луѓето да произведат нешто, кога не се мрзливи или неефективни). Понатаму, луѓето субјективно ја зголемиле вредноста на нештата, на пример бидејќи постои фетиш кон светкавите дијаманти и врските помеѓу угнетувачките моќи инволвирани во производството на добра. Овие два фактори предизвикале огромна разлика во вредностите на размената. Поврзаноста на угнетувачката моќ, според Маркс, сама внесувајќи разлика во употребата/размената на трудот, во работните договори, произлегува од фактот дека работодавците ги плаќаат своите вработени помалку во „разменлива вредност“ отколку што тие произведуваат „употребна вредност“. Разликата го создава профитот на капиталистите, или во терминологијата на Маркс, „вишок на вредност“. Меѓутоа, според Маркс, капитализмот е систем на експлоатација.
 
Од работата на Маркс произлегла и теоријата на вредност на трудот која класичарите ја искористиле против него. Неговата мрачна иронија навлегува сè подлабоко со прашањето за тоа кое е општественото неопходно работно време за производство на самиот труд (т.е. работници). Маркс одговара дека ова е минимумот за луѓето да опстојат и да се размножуваат со особини неопходни за економијата. Оттука, луѓето се оддалечени од двете, плодовите од производството и разбирањето на својот потенцијал, психолошки, преку нивната угнетена позиција во пазарот на трудот. Но, бајката раскажана заедно со екплоатацијата и оттуѓувањето е онаа за зголемувањето на капиталот и растотна економијата. Работодавачите се под постојан притисок на конкурентноста на пазарот која ја отежнува нивната работа и на границите на инвестирање на технологија за замена на работниците (на пр.: пакувач со робот). Ова ги зголемува профитите и го проширува зголемувањето но, само во корист на оние кои имаат приватен имот со ваков начин на производ. Работничката класа во меѓувреме, се соочува со постојана мизерија, поради екплоатирањето на производот од нивниот труд и оддалечувањето од алатките за производство. И поради отпуштањето од работа, тие остануваат невработени лица. Маркс верувал дека резервна армија на невработени ќе расте сè повеќе и повеќе и ќе врши надолен притисок врз приходите, бидејќи очајните луѓе прифаќаат работа за помалку пари. Но, ова ќе предизвика дефицит во побарувачката бидејќи куповната моќ на луѓето се намалува. Како последица на ова, ќе се појави презаситеност на непродадени производи, производството ќе се скрати, профитите ќе се намалат сè додека зголемувањето на капиталот не доведе до економска „депресија“. Кога презаситеноста ќе згасне, економијата повторно ќе почне брзо да расте пред да започне наредното циклично опаѓање. Според Маркс, со секој пораст и опаѓање, со секоја капиталистичка криза, тензијата и конфликтот помеѓу зголемено поларизираните класи на капиталисти и работници се зголемува. Освен тоа, поголемите фирми ги проголтуваат помалите фирми на секое поле на бизнисот бидејќи мочта е сконцентрирана во рацете на малкумина и се наоѓа далеку од останатите. На крај, раководен од комунистичката партија, Маркс предвидел револуција и создавање на бескласно општество. Маркс никогаш не можел да претпостави како би ова функционирало. Неговиот почетен придонес не бил план за тоа како би изгледало општеството, туку критицизам на она што тој го видел во него.
 
Ред 253 ⟶ 276:
 
Карл Менгер (1840 - 1921), австриски економист го постави основниот принцип на граничната корист во Основи на Економијата (1871). Потрошувачите дејствуваат рационално со барање да се зголеми задоволството на сите нивни желби. Луѓето ги алоцираат нивните трошоци, така што последната единица на стоковните купувања создава не повеќе од минатата единица на купување на нешто друго. Стенли Џевонс (1835 - 1882) бил негов англиски колега, и работел како Тутор, а подоцна и професор на колеџот Овенс во Манчестер и Универзитетскиот колеџ во Лондон. Во „Теорија на политичката економија“ (1871) тој нагласува дека на маргините, задоволството од стоките и услугите се намалува. Пример за теоријата на намалување на корисноста е дека ако некој конзумира портокали, за секој нареден изеден портокал, задоволството што го добива е се помало и помало (се додека не престане да јаде). Потоа Леон Валрас (1834 - 1910), повторно работејќи самостојно, генерализирајќи ја маргиналната теорија наспроти економијата во „Елементи за чиста економија“ (1874). Мали промени во потребите на луѓето, на пример, преминување од говедско месо на печурки, ќе доведе до растење на цената на печурките, а на говедското до опаѓање. Тоа ги стимулира производителите да го променат начинот на производство, притоа зголемувајќи ги инвестициите во производството на печурки, што ќе ги зголеми залихите на пазарот и ќе доведе до рамнотежа на новата цена меѓу производите - на пример, печурките би добиле нова цена која ќе биде на ниво што се наоѓа помеѓу двете претходни. За многу продукти во економијата ќе важи истото, ако некој претпостави дека пазарот е конкурентен, луѓето, водени од сопствен интерес избираат да не инвестираат во промена на производството. Раните обиди да се објаснат периодичните кризи за кои зборувал Маркс на почетокот не биле успешни. По наоѓање на статистичка корелација на сончеви пеѓи и бизнис движења и заедничкото верување во тоа време дека сончевите пеѓи имале директно влијание врз времето, а оттаму и врз земјоделското производство, Стенли Џевонс напишал:
 
„ Кога знаеме дека постои причина, варијацијата на сончевата активност, останува на природата да влијае на земјоделското производството, а кои варираат во истиот период, станува скоро сигурно дека две серии од феноменот - кредитниот циклус и соларните варијации - се поврзани како ефект и причина.
 
Ред 288 ⟶ 312:
 
Лудвиг фон Мисес (1881 - 1973) е австриски економист кој придонесе за идејата за човековото проучување „Науката за човековата активност“. Науката за проучување на човековото однесување гледа на економијата како серија доброволни размени што ја зголемуваат сатисфакцијата на инволвираните странки.
 
Мисес исто така, тврдеше дека социјализмот страда од нерешлив економски калкулативен проблем, кои според него може да бидат решени преку слободниот механизмот на пазарната цената.
 
Главниот критицизам на Мисес кон социјализмот имаше огромно влијание на економското размислување на Фридрих вон Хајек (1899 - 1992), кој иако имаше првично симпатии кон социјализмот, стана еден од водечките академски критичари на колективизмот во дваесетти век. Во врска со „Систем на народна слобода“, Хајек расправа дека маркетот е „Спонтана Нарачка“ и активно се противеше на концептот за социјална правда.
 
Хајек верува дека сите форми на колективизмот (дури и оние теоретските кои се врз основа на доброволна соработка) може само да се одржува од страна на централната власт. Во својата книга "Патот до Ропство (1944) и во подоцнежните дела, Хајек тврди дека социјализмот бара централнo економско планирање и дека таквoто планирање за возврат ќе води кон тоталитаризам. Хајек припишува за раѓање на цивилизацијата до приватна сопственост во својата книга „Фатална вообразеност (1988).“ Според него ценовните сигнали се единствените средства кои овозможуваат на секој економски творец преку комуникација да го изнесе поттиснатото знаење како и да си го разменат едни со други, за да се решат економските калкулативни проблеми. Заедно со неговиот современик Гунар Myrdal, Хаек ја доби Нобеловата награда во 1974 година.
 
Ред 303 ⟶ 329:
 
Џон Мејнард Кејнз (1883-1946) е роден во Кембриџ, образован е во Итон под менсторство на A.C. Пиџоу и Алфред Маршал на Универзитетот во Кембриџ. Тој ја започнал својата кариера како професор пред да се вработи во Британската влада за време на првата светска војна, и станал финансиски претставник на британската влада на конференцијата во Версај. Неговите белешки беа изнесени во неговата книга Економските последици на мирот (1919), каде што тој го документира неговиот бес за колапсот на Американското придружување кон четиринаесетте точки на Вилсон и огромната волја за освета кон Германија. Тој се откажал од конференцијата и користејќи ги економските податоци обезбедени од досиејата на конференцијата, Кејнз смета дека ако победниците ја присилат поразената страна да ја плати штетата од војната, тогаш ќе настане светска економска криза, што би довело до втора светска војна. Кејнз ја заврши својата дисертација со пропагирање на: прво намалување на трошоците за поправки што треба да бидат платени од Германија на разумно ниво, зголемено меѓу владино управување на континенталното производство на јаглен и слободна трговска унија преку Лигата на народите; второ договор за распределба на долговите помеѓу сојузниците; трето целосна реформа на меѓународната размена на валути и меѓународен фонд за кредитирање; и четврто усогласување на трговските односи меѓу Русија и источна Европа.
 
Книгата имаше огромен успех, и покрај тоа што беше критикувана за лажни претскажувања од голем број луѓе, без промените за кои се залагаше, мрачните предвидувања на Кејнз се поклопуваа со проблемите ширум светот за време на Големата депресија што се случи во 1929 по што следеше избивање на војна во 1939 година. Првата светска војна беше „војна што ќе ги ситре сите војни“, а апсолутниот неуспех на мировниот договор генерира со уште поголема решителност да не ги повторува истите грешки. Со поразот на фашизмот, конференцијата на Бретон Вудс се одржа за да се воспостави новиот економски поредок. Кејнз повторно играше водечка улога.
 
Ред 310 ⟶ 337:
За време на Големата депресија, Кејнз го издал неговото најважно дело „ Општа теорија на вработување, камата и пари“ (1936). Депресијата се разгоре и со Падот на Волстрит во 1929, водејќи кон масовно зголемување на невработеноста во Соединетите Држави, како и до барање на европските кредитори за враќање на долговите и економски домино ефект ширум светот. Ортодоксната економија повика на намалување на трошоците додека да се повратат бизнис довербата и да се стабилизира профитот. Спротивно на тоа, Кејнз тврди во „Тракт на монетарната реформа“ (1923) дека економската активност е одредена од низа фактори и дека не е доволно да се чека долгорочната стабилност на пазарот да се врати во нормала сама по себе. Како што вели познатата забелешка на Кејнз:
„...оваа долгорочност погрешно води кон сегашните работи. Во долгорочен план сите ние сме мртви. Економистите прелесно и непотребно си поставуваат задача, ако во сезони на невреме единствено што тие можат да ни кажат е дека кога невремето е оддамна поминато океанот повторно ќе е мирен.“
 
Освен резервите на пари Кејнзкако проблеми ги идентификува и потребата за трошење, стимулот за инвестирање, маргиналната ефикасност на капиталот, условите на ликвидност и повеќекратниот ефект како варијабили кои го одредуваат нивото на економскиот исход, вработувањето и нивото на цените. Многу од оваа тешка терминологија е создадена од Кејнз, особено за неговата Општа теорија, иако во позадина има и некои обични идеи. Кејнз тврди дека ако заштедите се чуваат подалеку од инвестирање преку финансиски пазари, тоталната потрошувачка пропаѓа. Паднатата потрошувачка води кон намалени приходи и невработеност и повторно ги намалува заштедите. И сѐ така додека желбата за штедење се изедначи со желбата за инвестирање, што значи се достигнал нов „баланс“ и престанало штедењето. Овој нов „баланс“ е депресија, каде што луѓето инвестираат помалку, имаат помалку да штедат и помалку да трошат.
Кенјз тврди дека вработеноста зависи на тоталната потрошувачка, што се состои од потрошувачката на клиентот и бизнис инвестицијата во правниот сектор. Потрошувачите трошат само „пасивно“ или според флуктуациите на нивниот приход. Од друга страна пак, бизнисите се приморани да инвестираат до очекуваната стапка на враќање на новите инвестиции (добивката) и стапката на исплатената камата (цената). Ако бизнис очекувањата останаа исти и владата ги намалеше каматните стапки (цените на кредитите), инвестирањето би се зголемило и би имал повеќекратен ефект врз тоталната потрошувачка. Каматните стапки пак, зависат од количината на пари и желбата за чување пари на банковни сметки (спротивно на инвестирањето). Доколку има недостаток на пари во споредба со тоа колку луѓе сакаат да штедат, каматните стапки се покачуваат сѐ додека не се намали бројот на штедачи. Доколку пак, количината на пари се зголеми додека интересот за штедење пари остане стабилен, каматните стапки би паднале, водејќи кон зголемено инвестирање, исход и вработување. Поради овие две причини, Кејнз предлага ниски каматни стапки и лесно одобрување на кредити како средства за борба против невработеноста.
 
Меѓутоа, Кејнз во 30те верувал дека тогашната состојба има потреба од делување на јавниот сектор. Намалување на потрошувачката веднаш би ја рамрдала економската активност, вели Кејнз. Ова тој го има изнесено во отворено писмо до претседателот Франклин Делано Рузвелт во Њујорк Тајмс (1933). Програмата „Новата спогодба“ во САД веќе беше започната за време на објавувањето на Општата теорија. Тоа обезбеди клучна подршка за полисите кои веќе беа оформени. Кејнз исто така верувал во поправична распределба на приходот и во тоа дека оданочувањето на незаработениот приход тврдејќи дека високата стапка на штедење (кон која се склони богатите луѓе) не се пожелни во развиената економија. Затоа Кејнз предлагал монетарен менаџмент и активна фискална политика.
 
Ред 328 ⟶ 357:
 
Џон Р. Комонс (1862-1945) исто така доаѓа од централно-западна Америка. Изнесувајќи ги неговите идеи собрани во „Институционална Економија“ (1934) заклучува дека економијата е мрежа на соодноси помеѓу луѓе со различни интереси. Постојат монополи, големи корпорации, работнички несогласувања и флуктуирачки деловни циклуси. Но во нивни интерес е да се разрешат овие несогласувања. Владата, според Комонс, би требало да биде посредник помеѓу групите инволвирани во конфликтот. И самиот Комонс посветил многу време во советување и посредништво на влади и индустриски комисии.
 
„Големата депресија“ е период на значителен подем во Америка. Најоригинален придонес за подобро да се разбере што не било во ред, има адвокатот Адолф Берл (1895-1971), што доаѓа од Универзитетот во Харвард, кој како и Џон Мајнард Кејнс се повлекол од неговата дипломатска работа при Паришката мировна конференција во 1919 и бил длабоко разочаран од Версајскиот Договор. Во неговата книга „Модерните корпорации и приватна сопственост“ (1932), која ја работел заедно со Гардинер Ц. Минс, детално ја опишува еволуцијата на современата економија кај големите бизниси и сметал дека оние што контролираат големи фирми треба да превземат одговорност. Управителите на компаниите се обврзани да дават отчет пред акционерите во врска со работата на компанијата, или пак не, во зависност од правилата засновани во статутите на фирмите. Помеѓу нив се и право на избор и отпуштање на управа, барања за регуларни, општи средби, стандарди на сметководство итн. Во Америка во триесетите години типичните закони на компанијата (пр. Делавер) не беа јасно регулирани такви барања. Берл тврдел дека несовесните управители на компании се способни да ги пренасочат средствата од профитот во нивните џебови, како и да управуваат водени од сопствени интереси. Способноста да се изведе ова била подржана од фактот што повекето акционери во големи јавни претпријатиа се поедини лица, со оскудни средства за комуникација, на кратко, поделени и освоени. Берл за време на депресијата работи во администрацијата на претседателот Рузвелт и бил клучен член на таканаречената „Brain Trust“ развивајќи многу од новите полиси. Во 1967 Берл и Менс издале ревидирано издание на нивната книга на која предговорот и дава сосема нова димензија. Тие го истакнаа прашањето, која е всушност целта на корпоративната структура.
„Големата депресија“ е период на значителен подем во Америка. Најоригинален придонес за подобро да се разбере што не било во ред, има адвокатот Адолф Берл (1895-1971), што доаѓа од Универзитетот во Харвард, кој како и Џон Мајнард Кејнс се повлекол од неговата дипломатска работа при Паришката мировна конференција во 1919 и бил длабоко разочаран од Версајскиот Договор. Во неговата книга „Модерните корпорации и приватна сопственост“ (1932), која ја работел заедно со Гардинер Ц. Минс, детално ја опишува еволуцијата на современата економија кај големите бизниси и сметал дека оние што контролираат големи фирми треба да превземат одговорност.
 
„Големата депресија“ е период на значителен подем во Америка. Најоригинален придонес за подобро да се разбере што не било во ред, има адвокатот Адолф Берл (1895-1971), што доаѓа од Универзитетот во Харвард, кој како и Џон Мајнард Кејнс се повлекол од неговата дипломатска работа при Паришката мировна конференција во 1919 и бил длабоко разочаран од Версајскиот Договор. Во неговата книга „Модерните корпорации и приватна сопственост“ (1932), која ја работел заедно со Гардинер Ц. Минс, детално ја опишува еволуцијата на современата економија кај големите бизниси и сметал дека оние што контролираат големи фирми треба да превземат одговорност. Управителите на компаниите се обврзани да дават отчет пред акционерите во врска со работата на компанијата, или пак не, во зависност од правилата засновани во статутите на фирмите. Помеѓу нив се и право на избор и отпуштање на управа, барања за регуларни, општи средби, стандарди на сметководство итн. Во Америка во триесетите години типичните закони на компанијата (пр. Делавер) не беа јасно регулирани такви барања. Берл тврдел дека несовесните управители на компании се способни да ги пренасочат средствата од профитот во нивните џебови, како и да управуваат водени од сопствени интереси. Способноста да се изведе ова била подржана од фактот што повекето акционери во големи јавни претпријатиа се поедини лица, со оскудни средства за комуникација, на кратко, поделени и освоени. Берл за време на депресијата работи во администрацијата на претседателот Рузвелт и бил клучен член на таканаречената „Brain Trust“ развивајќи многу од новите полиси. Во 1967 Берл и Менс издале ревидирано издание на нивната книга на која предговорот и дава сосема нова димензија. Тие го истакнаа прашањето, која е всушност целта на корпоративната структура.
 
„Акционерите не се потат, ниту пак се мачат, за да заработат (зголемувања на дивидендите и цените на акциите). Тие се уживатели по функција само. Оправдување за нивното наследство... Може да биде основано само на социјални земјишта... Тоа оправдување го активира дистрибуирањето како и постоењето на богатството. Оправдувањето за постоењето на акционерите зависи од големината на дистрибуција меѓу популацијата на Америка. Во идеални услови, позицијата на акционерот би се реализирала доколку секоја американска фамилија има удел во таа позиција и во богатството со што се актуализира шансата за развивање индивидуеланост.
 
Ред 339 ⟶ 372:
 
Спротивно на јазичниот стил на Гелбрајт, повоената економска професија, почна да синтетизира многу повеќе од трудовите на Кејнс со математички презентации. Воведните универзитетски економски курсеви, почнаа да ја претставуваат економската теорија како единствена целина во она што се нарекува неокласична синтеза. "Позитивна економија" стана термин создаден за да се опишат одредени економски трендови и "закони", кои би можеле да бидат објективно забележани и опишани на релативно слободен начин, одделно од "нормативната економија" и нивните проценки и судови.
 
Најдобро продаваниот учебникар на оваа генерација беше Пол Семјуелсон (1915-2009). Неговиот Докторат беше обид да се покаже дека математичките методи би можеле да претставуват јадро за тестирање на економската теорија. Тоа го објави како „Основи на економски анализи“ во 1947 година. Семјуелсон започна со две претпоставки. Прво, луѓето и фирмите ќе дејствуваат во насока на зголемување на целите за кои се заинтересирани. Второ, пазарите се стремат да достигнат рамнотежа на цените, каде побарувачката и понудата се совпаѓаат. Тој понуди математички формули, за да се опише однесувањето на економските системи кои се стремат кон рамнотежа, вклучувајќи ја тука и тогаш новата макроекономска теоријата на Џон Мајнард Кејнс.
 
Додека Ричард Кантилон направи споредба на механичката физика на Исак Њутн за инерцијата и гравитација со конкуренција и пазарот, физиократите направија споредба на крвниот систем на човековото тело со циркуларни приходни модели, Вилијам Џевонс пронашол растечки циклуси кои одговараат на периодичноста на сончевите циклуси, Семјуелсон адаптирал термодинамички формули за економската теорија. Повторувачка економија или циклусите во економијата, како тешко научно откритие беше пронајдено во Велика Британија, а исто така, и еднаш прославеното "откритие" на А.В. Филипс, беше корелациска врска помеѓу инфлацијата и невработеноста. Заклучокот на политиката за вработувањето беше дека обезбедувањето на целосна вработеност може да се тргува против висока инфлација. Семјуелсон ја примени идејата на кривата на Филипс во својата работа. Неговиот учебник за вовед во економијата насловен едноставно како „Економија“ стана влијателен и широко прифатен. Учебникот стана најуспешен економски текст кој дотогаш бил издаден. Пол Самјуелсон ја доби новата Нобелова награда за економија во 1970 година за неговото спојување на математиката и политичката економија.
 
Ред 345 ⟶ 380:
 
Кенет Ароу (роден 1921) му е зет на Пол Семјуелсон. Неговото прво значајно дело, со кое ја припреми својата докторска дисертација на Универзитетот Колумбија, му беше „Општествениот избор и индивидуалните вредности“ (1951), со кој ја донесе економијата во допир со политичката теорија. Со тоа ја покрена теоријата за општествен избор и ја претстави неговата „Теорема за можностите“. Според неговите зборови, ако ја исклучиме можноста за меѓусебна споредба на услугите, тогаш единствените методи за пренесување на индивидуалните вкусови врз општествените, кои ќе биде задоволителни и кои ќе бидат дефинирани за широк спектар на индивидуални претппочитувања се или наметнати или диктаторски.
 
Ова предизвика широка дискусија за тоа како да се интерпретираат различните услови на теоремата и какви импликации има таа за демократијата и гласањето. Најконтроверзен од неговите четири (1963) или пет (1950/1951) услови е независноста на ирелевантните алтернативи.
 
Во 1950 година, Ароу и Жерард Дебре развија Ароу-Дебре модел на општа рамнотежа. Во 1971 година, Ароус со Френк Хан, заеднички ја напишаа „Општи конкурентни анализа“ (1971), во која ја повторија теоријата за општа рамнотежа на цените во економијата. Во 1969 година, Шведската централна банка започна да доделува награда за економија, како аналогија на Нобеловите награди за хемија, физика, медицина, како и за литература и мир (иако Алфред Нобел никогаш ова не го одобрил). Со Џон Хикс, Ароу ја освои наградата на Шведската банка во 1972 година, и беше најмладиот добитник некогаш. Претходната година, американскиот претседател Ричард Никсон имаше изјави дека "Сега сите сме Кејнзијанци ". Иронијата беше дека ова беше почеток на нова револуција во економската мисла.
 
Ред 351 ⟶ 388:
 
Интервенционистичката монетарна и фискална политика, што православните повоени економии ја препорачуваа и практикуваа, беше цел на напади, особено од страна на група на теоретичари кои работеа на Универзитетот во Чикаго, кои подоцна беа познати како "Чикашка школа“. Овој поконзервативен правец, поттикна "слободарски" поглед на активностите на пазарот, односно дека луѓето најдобро е да се остават самите на себе, слободно да избираат како ќе ги задоволат своите потреби.
 
Академците кои работеле на Универзитетот во Чикаго, повеќе се наградени со Нобелова награда за економија, од академците од било кој друг универзитет во светот.
 
Ред 358 ⟶ 396:
 
Во неговата втора поголема статија „Проблемот на социјалната цена“ (1960), тој тврди дека ако живеевме во свет без трансакционите трошоци, луѓето би склучувале зделки еден со друг, со цел да се создаде иста распределба на средствата, без оглед на тоа како судот би влијаел по пресудите во спорови за споственост. Коаз го користи примерот на еден стар правен случај со име „Sturges Vs. Bridgman“, каде што бучниот слаткар и тивкиот лекар биле соседи и отишле на суд за да се реши кој треба да се отсели. Според Коаз, без оглед на тоа дали судијата би пресудил слаткарот да престане со користење на неговите машини, или лекарот да мора да се помири со тоа, тие би можеле да постигнат заемно прифатливо решение, зделка, за тоа кој да се отсели, без да ја надминат истата распределба на средства потребна за судската интервенција. Само со постоењето на трансакционите трошоци може да се спречи ова. Значи законот треба да предвиди што ќе се случи, и тие да се водат од тоа што би било ефикасно решение. Идејата е дека законите и прописите, не се толку од помош на луѓето, колку што мислат адвокатите и оние кои ги носат законите.
 
Коаз и другите како него, бараат промена на пристапот, да се стави товарот врз доказите со што, Владата која интервенирала на пазарот би добила позитивни ефекти, преку едноставна анализа на потребните трошоци за покренување на постапка.
 
Ред 364 ⟶ 403:
 
Милтон Фридман (1912-2006) важи за еден од најпознатите и највлијателни економисти од крајот на дваесеттиот век. Тој има добино Нобеловата награда за економија во 1976 година, меѓу кои и за „Монетарната историја на САД“ (1963). Фридман тврди дека Големата депресија била предизвикана од политиката на „федерални резерви“ за време на 1920-тите, која значително се влоши во 1930-тите. Фридман тврди дека независната владината политика е попожелна отколку политиката на владина интервенција во економијата. Владите треба да се стремат за неутрална монетарна политика ориентирана кон долгорочен економски раст, со постепено проширување на понудата на пари. Тој се залага за теоријата на количество пари, дека цените генерално се одредуваат од количеството пари. Затоа активна монетарна (пр. лесен кредит) или фискална (пр. данок и трошоци) политика може да има несакани и негативни ефекти. Во „Капитализмот и Слободата“ (1967) Фридман напиша:
 
„Постои веројатност да постои поголема временска дистанца помеѓу потребата од акција и увидувањето на власта за таа потреба; уште повеќе, помеѓу увидувањето на потребата за реакција и превземањето на реакцијата, како и уште повеќе помеѓу превземањето на акцијата и дејството на ефектите.“
 
Ред 378 ⟶ 418:
 
Џозеф Штиглиц (роден 1943 година) добил Нобелова награда во 2001 година за неговата работа во областа на информациска економија. Работел како претседател на Советот на Економски советници на Претседателот Клинтон и како главен економист во Светска Банка. Штиглиц предавал на многу универзитети, вклучувајќи ги Универзитетот-Колумбија, Станфорд, Оксфорд, Јеил и МИТ. Во последно време станува отворен критичар на глобалните економски институции. Тој е попоуларен и како академски автор. Во “Making Globalization Work” во 2007 година, тој понудува свој профил за перспективите за прашања поврзани со меѓународната економија.
 
"Фундаменталниот проблем со неокласичниот модел и кореспондивниот модел во услови на пазарен социјализам е што и двата не успеваат да земат во предвид различни проблеми кои произлегуваат од недостиг на права информација односно стекнување на информација за трошоците, како и недостиг на несовршености во некои од клучните ризици и пазари на капитал. Отсуството или несовршеноста може, за возврат, во голема мера биде објаснето со проблеми во информацијата.
 
Ред 389 ⟶ 430:
 
Од 1970-тите наваму, Фридмановата монетарна критика на Кејнзијанската макроекономија, формира почетна точка за бројот на трендови во макроекономската теорија наспроти идејата сека Владината интервенција може и треба да ја стабилизира економијата. Роберт Лукас ја критикува Кензијанската теорија заради нивната непостојаност со микроекономската теорија.
 
Критиката на Лукас ги постави основите за неокласичното учење на макроекономијата, Нова класична економија, базирана на основите на класичната економија. Лукас исто така ја популаризираше идејата за рационални очекувања, која беше употребена како основа за неколку нови класични теории вклучувајќи ја и Политиката на неефективност на тврдењето.
 
Стандардниот модел на новите класични економии е теорија на реалниот циклус на бизнисот, кој требаше да ги објасни набљудуваните флуктуации во аутпутот и вработувањето во услови на реални варијабили како што се промените во технологиите и вкусовите. Претпоставувајќи дека конкурентските пазари, теоријата на реалниот циклус на бизнисот, подразбира дека цикличните флуктуации се оптимални одговори на варијабили на технологиите и вкусовите и дека макроекономските политики за стабилизација мора да ја редуцираат благосостојбата.
 
Кејнзијанската економија се реактивира меѓу водечките економисти заедно со доаѓањето на новата кејнзијанска макроекономија. Јадрото на новиот кејнзијанизам беше дел од микроекономската основа на кејнзијанската макроекономија, здобиени од идентификација на минорни девијации од стандардните микроекономски претпоставки кои допринесоа за кејнзијанските макроекономски заклучоци, како можноста за значителни бенефиции од благосостојбата произлезена од макроекономската стабилизација. Ценовните аргументи на Акерлоф, покажуваат дека во услови на нелојална конкуренција, мали делчиња од рационалноста генерираат значајна (во смисла на благосостојбата) привлечност на цената, се добар пример за овој вид на работа.