Месна мрежа: Разлика помеѓу преработките

[непроверена преработка][непроверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето
Нема опис на уредувањето
Ред 28:
 
<p>
<br>
<b>LAN (Local Area Network) мрежа која покрива помали,ограничени подрачја</b><br>
<br>
<b>MAN (Metropolitan Area Network) која покрива едно градско подрачје</b><br>
<br>
<b>WAN (Wide Area Network) која покрива пошироки подрачја.</b><br>
</p>
<br>
 
<br>
<p>Во овие комуникациски мрежи компјутерите меѓусебно се поврзани хардверски (со различни видови на кабли) така што поради отпорот во проводниците брзината на пренос на податоците ќе биде обратно-пропорционална од оддалеченоста помеѓу компјутерите (вкупната должина на мрежниот кабел). Например во локалните (LAN) компјутерски мрежи податоците се пренесуваат со брзина од околу 100 мегабита во секунда, додека во WAN мрежите брзината на пренос се движи до неколку мегабита во секунда. Причините за масовното ширење и примената на компјутерските мрежи се многубројни и апсолутно ја оправдуваат ориентацијата и на поединци и на
на компаниите за развој на овој концепт. Ќе спомнеме некои од предностите на работењето во мрежа:
<br>
 
подобро искористување на постоечките компјутерски ресурси
(принтери, скенери, хард дискови, модеми итн.);
<br>
 
пристап и делење на информации во склад со современите концепти за
нивна дистрибуција;
<br>
 
значително поголема ефикасност.
Членови на мрежата
<br>
 
Хост - било кој уред кој е приклучен во мрежата компјутер, принтер, лаптоп, скенер …)
Сервер - компјутер кој ја надгледува работата на хостовите во мрежата.
Ред 50 ⟶ 54:
 
<h2>Топологија на мрежите </h2>
<br>
 
<p>Топологијата на мрежите веќе го има поминато својот развоен пат и денес убедливо најраспространета е мрежата од типот Ethernet, која подразбира сериско (линиско) поврзување на компјутерите, иако сеуште некаде може да се сретне прстенеста (Token Ring) мрежа. Порано компјутерските мрежни картички во Ethernet биле поврзувани со коаксијален кабел, излезите биле поврзани паралелно, а краевите на каблите биле затворани со терминатори кои, благо речено, го чувале квалитетот на сигналот. Паралелната врска значи дека сите податоци кои патувале преку мрежата се наоѓале на картичките на сите компјутери, а во заглавјето на пакетот било назначено за кој компјутер се наменети, па во тој поглед немало проблеми. Проблемите се јавувале на други места: лош контакт или прекин на врската помеѓу кабелот и таканаречениот Т-конектор на мрежната картичка (кој служел за поврзување на двата сегмента од кабелот и самата картичка) предизвикувал моментален прекин на сообраќајот во целата мрежа, а со зголемувањето на бројот на
компјутери се зголемувала и веројатноста за такви настани. Друг проблем се појавил со тоа што сите компјутери, без разлика колку и да биле, делеле ист пропусен мрежен опсег од 10 Mb/s и со тоа додавањето на нови компјутери во мрежата значело и успорување. Првиот проблем е решен со уредот кој е наречен „средиште“ (Hub): сТите уреди се поврзувале со него со помош на кабли без омот со вкрстени парици (UTP), а било каков проблем со кабелот од мрежата го исклучувал само компјутерот кој го користел тој кабел. За проширување на мрежата било доволно за поврзување на ново средиште со постоечкото, но проблемот со делење на пропусниот опсег останал. Донекаде е ублажен со воведување на нов стандард со брзина 100 Mb/s, иако правото
решение е донесено со мрежната свртница (switch) која освен пакетите ги комутира и врските: секои два компјутера во мрежата кои директно комуницираат добиваат свој канал со полн пропусен опсег. Меѓутоа, тоа бара повнимателно проектирање на мрежата: цел сообраќај помеѓу две свртници се одвива преку еден кабел, па мрежата треба да се осмисли така што компјутерите кои според природата на работа често комуницираат бидат поврзани на иста свртница, со што сообраќајот помеѓу свртниците се намалува. Освен обичните постојат и интелигентни свртници, кои можат да го ограничат пристапот на одредени компјутери во мрежата, што понекогаш е многу битно во големи компании. Во уште поголеми мрежи неопходна е детална контрола на протокот, за што се користат усмерувачи (router) и некои посложени уреди. Стандардите ја ограничуваат должината на UTP каблите на стотина метри, а за поголеми должини се користат засилувачи. Видови мрежи со оглед на типологијата:<br>
 
Ѕвездаста мрежа (Star Network Topology, Pоint to Point)<br>
Прстенеста мрежа (Ring Topology) е мрежа кај која сите хостови се врзани во еден затворен прстен.<br>
Собирничка мрежа (Bus Topology). Сите хостови од мрежата се врзани на <br>
заеднички преносен канал кој се вика собирница. <br>
</p>
 
Ред 64 ⟶ 68:
 
<h2>Мрежни протоколи</h2>
<br>
 
</p>Ефикасната комуникација преку мрежата бара поддршка од оперативниот систем, па во современите системи се вградени мрежни слоеви (network layer) кои опфаќаат еден или повеќе мрежни протколи. Во почетокот секој производител на оперативен систем наметнувал свои стандарди, во овој случај протоколи, но многу од нив со тек на времето прифаќале и туѓи, а дел станале стандардни. Пред повеќе од 10 години, компјутерите со системи од Microsoft, користеле Novell мрежен подсистем; и Microsoft ги востановил своите мрежни протоколи, а развојот на Интернет го донесува, денес најраспространетиот протокол - TCP/IP. Во случајот на Microsoft, почетокот на вмрежување е поврзан со мрежно проширување на BIOS-от на компјутерите со NetBIOS; се работи за едноставен збир од наредби кој обезбедувал само најосновна поддршка за вмрежување. Набрзо бил проширен со кориснички интерфејс, кога го добива името NetBEUI (NetBIOS Extended User Interface) и тогаш постанува вистински мрежен протокол. Се наоѓа на сите современи верзии на Windows и е многу едноставен: за идентификација го користи името на компјутерот и не треба посебно да се конфигурира. Постигнува добри перформанси во комуникацијата, но има неколку ограничувања, од кои најважно е тоа што е употреблив само во локални мрежи- било каков излез надвор од локална мрежа е невозможен со овој протокол. Од времето на доминацијата на Novell, денес опстанал IPX/SPX протоколот. Помоќен е од NetBEUI и дозволува спојување на повеќе сегменти на мрежата, но бидејќи редовно ги проверува патиштата во мрежата и тој сам „произведува“ значителен сообраќај па е малку поспор. И тој е поддржан во сите нови Windows-и, а значаен поради тоа што овозможува едноставна комуникација со мрежите кои работат под Novell; освен тоа го користат управувачките програми за одделни мрежни принтери.
<br>
мрежите кои работат под Novell; освен тоа го користат управувачките програми за одделни мрежни принтери.
<br>
 
Денес најголемо значење има TCP/IP протколот. За неговите можности најдобро зборува податокот што преку Интернет поврзува милиони компјутери со различни оперативни системи. Во суштина се работи за збир на обединети протоколи, првенствено развиени за воени цели, за мрежата Arpanet. Овој збир на протоколи ги поддржува сите операции поврзани со мрежната комуникација и покрај сложеноста, со него се постигнуваат добри перформанси. TCP/IP има една особина која е непријатна за почетници: Бара подесување на неколку параметри и ретко простува грешки. За среќа, поголемиот дел од тие параметри може да се подесат „однадвор“, па многу опслужувачи на Интернет услуги ќе ги постават вредностите кои одговараат, обврската на корисникот е само да им го овозможи тоа. Кај локалните мрежи пак, доколку постои DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) сервер во нив, тој скоро се сам ќе подеси, а во спротивно мора на секој компјутер рачно да му се додели единствена IP адреса и да се постави мрежна маска која го контролира пристапот до мрежата. Доколку мрежата е поврзана со некоја друга мрежа треба да се наведе и IP адресата на мрежниот премин (gateway), а во некои сличаи адресите на серверот на имиња.
Денес најголемо значење има TCP/IP протколот. За неговите можности најдобро зборува податокот што преку Интернет поврзува милиони компјутери со различни
оперативни системи. Во суштина се работи за збир на обединети протоколи, првенствено развиени за воени цели, за мрежата Arpanet. Овој збир на протоколи ги поддржува сите операции поврзани со мрежната комуникација и покрај сложеноста, со него се постигнуваат добри перформанси. TCP/IP има една особина која е непријатна за почетници: Бара подесување на неколку параметри и ретко простува грешки. За среќа, поголемиот дел од тие параметри може да се подесат „однадвор“, па многу опслужувачи на Интернет услуги ќе ги постават вредностите кои одговараат,
обврската на корисникот е само да им го овозможи тоа. Кај локалните мрежи пак, доколку постои DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) сервер во нив, тој скоро се сам ќе подеси, а во спротивно мора на секој компјутер рачно да му се додели единствена IP адреса и да се постави мрежна маска која го контролира пристапот до мрежата. Доколку мрежата е поврзана со некоја друга мрежа треба да се наведе и IP адресата на мрежниот премин (gateway), а во некои сличаи адресите на серверот на имиња.
</p>