Интернет-протокол: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [непроверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
с r2.5.2) (Бот Додава: tl:Protokol ng Internet |
Нема опис на уредувањето |
||
Ред 16:
Како [[протокол на пониско ниво]], IP обезбедува сервиси за комуникација помеѓу комјутерите со користење на едниствени адреси.
===Сервиси овозможени од ИП===
Интернет протоколот е одговорен за адресирање на домаќини и рутирачки датаграми од изворни домаќини до крајните домаќини преку една или повеќе ИП мрежи. За оваа цел Интернет протколот дефинира адресирачки систем кој има две функции. Адресите ги идентификуваат домаќините и овозможуваат сервис за логички локации. Секој пакет е обележан со наслов кој содржи мета-податоци со цел за достава. Овој процес на бележење се нарекува и енкапсулација.<br />
ИП е протокол без конекција и нема потреба од поставка на кола пред пренос.<br />
===Надежност===
Во принцип интернет протоколот не е мрежа на која што можеме да и веруваме. Зараду тоа мрежата на интернетот е ненадежна бидејќи може било која врска да прекине во секој момент. Овој протокол динамички се справува со тие проблеми. Не постои некој глобално надлежен орган кој ја следи или одржува мрежата. Со цел да се намали сложеноста на мрежата, инетелигенцијата е сместена во системот на крајните корисници. Насочувачите во процесот на праќање на податоците преку мрежата едноставно ги препраќаат пакетите до следниот познат дестинациски портал.
Посотјано се бараат начини на подобрување на пакетите низ интернет мрежата и тоа се прави најдобро што може, сепак сервисите ги карактеризираме како ненадежни. Во јазикот на мрежната архитектура тоа е безконекциски протокол. Причините за влошување на надежноста се:
-корумпирани податоци
-изгубени пакети
-дупликати пакети
-добивање на пакети вон редослед
[[IPv4|Интернет протоколот v4]] гарантира дека заглавјето на пакетот ќе биде без грешки, при сумарните проверки, низ сите насочувачки јазли. Со ова се отфрла нус ефектот: отфрлање на пакетите со погрешно заглавје. Во овој случај не е потребно известување до крајните корисници, иако такво постои во [[IMCP]]. Од друга страна интернет протоколот v6 го отфрлил користењето на проверка на заглавјето со цел брзо препраќање низ елементите во мрежата.
Уште еден проблем на интернет протоколот е што не гарантира пренос за одредена патека, дури и таа да е достапна и доверлива. Едно од техничките ограничувања е големината на пакетите. Апликацијата мора да се осигура дека користи соодветини трансмициски карактеристики. Некои огроворности се наоѓаат меѓу апликацискиот и ИП слојот. Кога се користи [[IPv6]] постојат објекти за одредување на единица со максимална големина на локалните врски како и за целата траекторија до крајната дестинација.[[IPv4]] повеќемрежниот слој ја има способноста за автоматско фрагментирање на на оригиналниот датаграм на помали единици, во кој случај што интернет протоколот обезбедува повторно подредување на фрагменти кои се надвор од редослед.
===ИП адресирање и насочување===
Можеби најсложените делови од Интернет протоколот се адресирањето и насочувањето. Адресирањето се однесува на тоа како на крајните домаќини им се доделуваат ИП адреси и како адресите на подмрежите се поделени и групирани. ИП насочувањето го прават сите домаќини, но најважно кај повеќемрежните насочувачи, обично се користат протоколи со внатрешни или надворешни портали да помогнат при правењето испраќачки одлуки на ИП датаграми низ мрежите поврзани на ИП.
===Историја на верзијата===
Во мај 1974 [[IEEE]] објавија труд со наслов „Протокол за интерконекција со пакетни мрежи“ ''(анг. "A Protocol for Packet Network Interconnection")''. Авторите Винт Церф и Боб Кан, опишаа протокол за споделување на на ресурси со користење на прекинувачки пакети меѓу јазлите. Компонентата со централна контрола на овој модел беше „трансмисиски контролен програм“ кој ги вклучуваше и конекциски ориентираните врски и датаграм сервисите меѓу домаќините. Монолитниот трансмисиски контролен програм подоцна беше поделен и ги вклучува модуларниот Трансмискиот контролен протокол ([[TCP]]) и конекциски ориентиран слој. Овој модул униформно се нарече [[TCP/IP]], иако оттогаш формално се нарекува комплет интернет протокол ''(анг. Internet Protocol Suite)''.
Верзиите од [[IPv0]] до [[IPv3]] се развивачките протоколи, се до појавувањето на IPv4, којшто се користеа меѓу 1977 и 1979та година. Верзија 5 се користеше од Протоколот за поточен интернет, додека верзиите од 6 до 9 беа избрани како разни протоколни модели со цел замена на IPv4:[[SIPP]] (Едноставен интернет протокол Плус(анг. Simple Internet Protocol Plus), сега познато како IPv6), TP/IX (RFC 1475), PIP (RFC 1621) и TUBA (TCP и UDP with со големи адреси, RFC 1347), но SIPP беше официјално назначена како наследник на IPv4 и официјално е стандардизиран како IPv6.
=== IPv6 или IPv4? ===
Ред 24 ⟶ 48:
Битен предуслов за кооперативност е хостовите кои користат IPv6 протокол да користат дуални stack’s еден за IPv4 протоколниот stack и еден за IPv6 протоколниот stack. Краткорочно гледано може да се заклучи дека воведувањето на IPv6 го прави изборот на IP протокол посложен, а бенефициите во поглед на поефикасното рутирање ќе зависат од тоа дали операторите ќе извршат ориентирање кон IPv6. Долгорочно гледано не постои никаква дилема. IPv6 е покомплетен и поефикасен протокол отколку IPv4 кој може да го истисне штом апликациите ќе се развиваат така што ги искористуваат предностите на IPv6 како што е на пример QoS поддршката.<br />
===Слабости===
Интернет протоколот е ранлив на различни напади. Темелна оценка на слабостите, заедно со предложени ублажувања, беше објавен во 2008, и е моментално обработуван од ИЕТФ.<br />
[[Категорија:Интернет Протокол| ]]
[[Категорија:Мрежни протоколи]]
| |||