Во раните денови на Fast Ethernet-от, етернет преклопниците биле релативно скапи уреди. Хабовите страдале од следниот проблемот, ако имало некои [[10BASE-T]] уреди поврзани во мрежата, тогаш целата мрежа морала да работи на 10 Mbit/s. Затоа било развиено решение меѓу хаб и преклопник, познато како '''двојно-брз хаб'''. Овие уреди се состојат од внатрешен две-портен преклопник, поделувајќи на 10 Mbit/s и 100 Mbit/s сегменти. Уредот обично се состои од повеќе од две физички порти. Кога мрежниот уред станува активен на било која од физичките порти, уредот може да се закачи на било кој од 10 Mbit/s сегмент или 100 Mbit/s сегмент, односно како што е соодветно. Ова ја спречува потребата за сите-или-ништо миграцијата на Fast Ethernet мрежите. Овие уреди се сметаат за хабови, бидејќи сообраќајот помеѓу уредите поврзани на иста брзина не е вклучен.
