Оптичко влакно: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [непроверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето |
|||
Ред 3:
<p>Оптичкото влакно типично се состои од проѕирно јадро обвиткано од обложен слој со понизок индекс на рефлексија. Светлината се чува во јадрото со целосна внатрешна рефлексија. Ова предизвикува влакното да ја пренесува светлината во брановидна форма. Влакното кое поддржува повеќе разновидни патеки или дијагонален режим се нарекува влакно со повеќе режими (MMF), додека оние кои поддржуваат единечен режим се нарекуваат влакна со еден режим (SMF). Влакната со повеќе режими имаат поголем дијаметар на јадрото и се користат за комуникациски линкови на помала далечина и апликации каде висока моќност мора да биде пренесена. Влакната со еден режим се користат за повеќето комуникациски линкови, подолги од 1,050 метри (3,440 ft). </p>
<p>Спојувњето на оптичките влакна е покомплексно од спојуавањето на електрични жици и кабли. Краевите на влакното мора да бидат внимателно раздвоени, а потоа споени било механички или спојување со загревање. Специјални конектори за оптички влакна се користат за да се направи пренослива конекција.</p>
<p>
== Историја ==
</p>
<p>[[Податотека:DanielColladon's Lightfountain or Lightpipe,LaNature(magazine),1884.JPG|thumb|right|Daniel Colladon: презентација на светлинска фонтана]]
Оптичките влакна, кои се користат масовно во модерниот свет е релативно едноставна и стара технологија. Водени од рефлексијата на светлината Daniel Colladon и Jacques Babinet во Парис во 1940 година за прв пат го демонстрирале и докажале дека е можен принципот на оптичко влакно. Неколку години подоцна John Tyndall вклучил демонстрација за оптичко влакно во неговото јавно предавање во Лондон. Tyndall исто така во 1870 година напишал книга во која се осврнал на целосната внатрешна рефлексија и природата на светлината, меѓу што напишал: “ Кога светлината преминува од воздух во вода, зраците нормално се прекршуваат... Кога зраците преминуваат од вода во воздух се свиткани под прав агол... Ако аголот каде зракот ја допира површината на водата е поголем од 48°, тогаш зракот нема да влезе во водата воопшто, тој ќе биде целосно одбиен од површината. Аголот која ја означува границата на целосната рефлексија се нарекува ограничувачки агол на медиумот. За вода тој агол е 48°27’ , за стакло е 38°41’ , додека за дијамант овој агол е 23°42’. ”</p>
<p>Преносот на слики низ цевки бил претставен независно од Clarence Hansell и телевизискиот пионер John Logie Barid во 1920 година. Принципот првично се користел во медицината во декадата која следувала. Во 1952 година, физичарот Narinder Singh Kapany извел серија експерименти кои довеле до изумот за оптичкото влакно. </p>
<p>Модерните оптички влакна каде стаклото е обложено со проѕирен слој за да се постигне поголем индекс на одбивање т.е рефлексија се појавиле во декадата подоцна. Развојот тогаш се насочил кон сноповите од влакна за пренос на слики. Првиот гастроскоп кој работел со помош на оптичките влакна бил измислен и патентиран од Basil Hirschowitz, C.Wilbur Peters и Lawrence E. Curtiss, истражувачи од Универзитетот во Мичиген во 1956 година. Во овој процес на развој на гастроскопот Curtiss го создала првото влакно обложено со стакло, дотогаш влакната се произведувале со обложување од материјали како масла и восоци. Alexander Graham Bell го измислил “Photophone” за пренос на гласни сигнали низ оптички зрак. </p>
<p>Британската компанија Standard Telephones and Cables (STC) била првата што ја промовирала идеата за намалување на слабеењето на сигналот во оптичките влакна на 20 децибели за километар (dB/km), дозволувајќи му на оптичкото влакно да се претвори во практичен медиум за комуникација. Тие откриле дека слабеењето во влакното е предизвикано од нечистотиите кои можат да бидат отстранети со мала искра која ќе се создаде. Точно и систематизирано ги докажале својствата на влакното и неговата загуба на сигналот и го посочиле вистинскиот материјал за производство на влакно со подобри перформанси - стакло од силика со голема чистота. Ова подоцна им ја донело Нобеловата награда за физика во 2009 година. </p>
<p>NASA ги користи оптичките влакна во телевизиските камери кои ги праќа на месечината, што ги докажува големите перформанси на оптичкото влакно. </p>
<p>Ослабувањето на сигналот во модерните оптички кабли е далеку помал од електричните кабли што доведува до долги поврзувања на оптички влакна со користење на повторувачи дури на 70-150 километри.</p>
<p>Во 1991 година, усовршувањето на кристалите од фотон, довело до развој на влакна базирани на овој материјал што ја спроведуваат светлината со дифракција од периодична структура наместо целосна внатрешна рефлексија. Првото вакво влакно било произведено во 2000 година и може да пренесе многу повеќе моќност од обичното оптичко влакно со пропусен опсег кој може да се прилагодува за да се подобрат перформансите.</p>
<p>
== Комуникации со оптички влакна ==
| |||