Михаил Бахтин: Разлика помеѓу преработките
| [непроверена преработка] | [непроверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето |
Нема опис на уредувањето |
||
Ред 43:
Во текот на Втората светска војна, Бахтин поднел дисертација за францускиот ренесансен писател Франсоа Рабеле која не била одбранета се до неколку години подоцна. Контроверзните идеи дискутирани во делото предизвикале многу несогласувања и како последица на ова на Бахтин му било оневозможено да докторира. Така, благодарение на својата содржина,“Рабеле и народната култура на Средниот век и Ренесансата“ не била издадена се до 1965 година, време во кое книгата била издадена како “Рабеле и неговиот свет“.
Сегашна класика на ренесансните студии,“Рабеле и неговиот свет“ се смета за едно од најважните дела на Бахтин и овде Бахтин го истражува Рабеловиот роман ''Гаргантуа'' и ''Пантагруел''. Бахтин тврди дека со векови Рабеловата книга била погрешно интерпретирана и тврди дека “Рабеле и неговиот свет“, Бахтин се занимава со отвореноста на ''Гаргантуа'' и ''Пантагруел''; меѓутоа и самата книга служи како пример за отвореност. Во текстот, Бахтин се обидува две работи: тој се обидува да спаси делови од ''Гаргантуа'' и ''Пантагрел'' кои, во минатото, биле или игнорирани или потиснати, и спроведува анализа на ренесансниот социјален систем , со цел да ја открие рамнотежата помеѓу јазикот кој е дозволен и јазикот кој не е. Со користење на оваа анализа, Бахтин обележува два важни подтекста: првиот е карневал кој Бахтин го опишува како социјална институција и вториот е гротескниот реализам кој е дефиниран како книжевен режим. Така, во “Рабеле и неговиот свет“, Бахтин ја проучува интеракцијата помеѓу социјалното и литературното, како и значењето на телото.
=== “Дијалошка имагинација“:хронотроп, хетероглосија ===
“Дијалошката имагинација“ (прв пат целосно издадена во 1975 г.) е компилација од четири есеи кои се занимаваат со јазикот и романот: “Еп и роман“ (1941), “Од праисторијата на новелистички дискурс”, “Форми на време и хронотроп во романот“ и “Дискурс на романот“. Преку есеите кои се содржат во “Дијалошката имагинација“, Бахтин ги претставува концептите за дијалогизам, хетероглосија и хронотроп, правејќи значаен придонес во областа на литературата. Бахтин го објаснува генерирањето на значењето преку “приматот на контекстот преку текст” (хетероглосија), хибридната природа на јазикот (полиглосија) и врската помеѓу изговарањата (интертекстуалност). Хетероглосија е “главна состојба која се залага со значењето во кое било изговарање“. Да се изговара значи да се “соодветни зборовите на другите и да се населат со сопствената намера”. Длабоките погледи на Бахтин во дијалогикалноста претставува значајна промена од погледите на природата на јазикот и знаењето од страна на големите мислители како Фердинанд де Сосир и Кант .
| |||