Џовани Батиста Тјеполо: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
сНема опис на уредувањето |
сНема опис на уредувањето |
||
Ред 9:
Најпрвин Џамбатиста бил ученик на Грегорио Лацарини, но најсилните влијанија кај него дошле од неговите постари современици како [[Себастијано Ричи]] и [[Џовани Батиста Пјацета]]. Кога имал 19 години, Тјеполо ја извел својата прва значајна нарачка, ''Жртвувањето на Исак'' (денес во школата [[Академиа]]). Тој го напуштил студиото на Лацарини во [[1717]], и бил примен во еснафот Фрагљиа.
Во 1719 Тјеполо се оженил со Сесилија Гварди, сестра на венецијалнските сликари [[Франческо Гварди]] и [[Џовани Антонио Гварди]]. Заедно имале девет деца. Четири ќерки и три сина го преживеале детството. Два сина, [[Џовани Доменико Тјеполо|Доменико]] и [[Лоренцо Балдисера Тјеполо|Лоренцо]], сликале заедно со татка си како помошници и стекнале засебни признанија. Неговиот трет
=== Зрели дела ([[1726]]-[[1750]]) ===
Ред 22:
Тјеполо се вратил во Венеција во [[1753]], каде бил избран за Председател на Падовската академија. Неговата слава му довела многу нарачки: како на пример театрални фрески за цркви; ''Триумфот на верата'' во Венеција, Киеза дела Пиета; фрески на ѕидни плочи во [[Ка Рецонико]] (во која денес стои и неговата таванска фреска од [[Палацо Барбариго]]); и слики за партициски вили во во венецискиот крај како [[Вила Валмарана]] ([[Винченца]]) и панегиричките фрески за огромната, денес населена [[Вила Писани]] во [[Стра]].
Меѓутоа во [[1761]] добил нарачка од кралот на Шпанија [[Карлос III]] за изведба на таванска декорација за престолната соба во кралскиот дворец во [[Мадрид]], чиј предмет бил ''Славењето на Шпанија''. За време на неговиот престој таму ја предизвикал зависта и горкиот отпор на [[Антон Рафаел Менгс]]. Тјеполо починал во Мадрид на 27 март, 1770 год. Доаѓањето на строгиот [[неокласицизам]] довело до бавно опаѓање на неговиот стил, но не го спречил неговото влијание на развојот на уметноста. Веќе во [[1772]] Тјеполо бил доволно славен за да биде документиран како сликар на дуждот Џовани Корнаро, одговорен за
Додека Тјеполо вите синови продолжиле да се занимаваат со фрескосликарство, венецијанската република, која со векови поддржувала уметнички мајсторства, сега се распаѓала како резултат на наполеоновите освојувања.
Ред 30:
== Критички осврти и оставнина ==
Тјеполо се смета за последниот венецијански сликар-олимпиец (кои Тјеполо нити ги запознал, нити примил било какво влијание од нив: [[Џорџоне]], [[Тицијан]], [[Веронезе]] и [[Тинторето]]. Како Тицијан,
Тјеполо е најпознат по своите [[фреска|фрески]], особено на тавани. Овие ја следеле [[барок]]ната традиција на [[Пјетро да Кортона]] и [[Андреа Поцо]], и се обидувале да го отворат затворениот простор кон небото, со нагорен поглед на огромни композиции кои се сврзани со фината орнаментација на рококо архитектурата и скулптурата. Кај фреските од типот на оние кај [[Палацо Валмарана]] во [[Винченца]], овие не се велики погледи кон светот на митологијата, туку како инструмент за пренесување на нивните посматрачи во средината на акцијата. Најран пример за ова е неговот платно за Ка Долфин, кое му помогнало на Тјеполо да воведе бујни костуми, класична скулптура и акција која изгледа како да се прелева од таваните. Овие се поставени во ниши (вдлабнатини), а потоа се опкружени со фресконаликани рамки .
| |||