Жан Батист Грез: Разлика помеѓу преработките

[проверена преработка][проверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
сНема опис на уредувањето
сНема опис на уредувањето
Ред 8:
[[Податотека:Jean-Baptiste Greuze The White Hat 2120759508.jpg|мини|лево|220п|„Белата шапка“ (1780)]]
Кога се преселил во [[Париз]], Грез работел по живиот модел во школата во [[Кралска академија (Париз)|Кралската академија]], но не успеал да го привлече вниманието на неговите наставници; кога го насликал своето прво дело, „Таткото на семејството ја објаснува Библијата на своите деца“, тие се посомневале дека тој не бил неговиот вистински автор. Како и да е Грез брзо се докажал со други, поимпресивни дела, го свртел вниманието и се здобил со поддршка од добро познатиот познавач Ла Лив де Жили, зетот на [[Луиза Флоренс Петронил Тардо Десклавел Депинај|Мадам Депинај]]. Во [[1755]] год. Грез ја изложил својата слика „Измамениот слепец“ која била представена од страна на скулпторот [[Жан-Батист Пигал]], и со неа веднаш бил примен во Академијата.
 
== Патување во Италија ==
При крајот на истата година Грез заминува за [[Италија]] заедно со игуменот Луј Гужено кој ја напуштил работата — иако станал ''conseiller au Châtelet'' за да го преземе малиот ''collet''. Гужено бил донекаде запознаен со уметностите и бил многу ценет од страна на академците кои, за време на неговото патување со Грез, го избрале за почесен член на нивниот кор заради неговите студии на тема [[митологија]] и [[алегорија]]; овие негови достигнувања биле добро искористени од нивна страна, но Грез не бил убеден во нивната вредност и затоа повеќе изгубил одколку што добил во посетата на Италија со Гужено. Веројатно тој решил да патува само за да ги замолчи оние кои го осудувале за непознавање на великите стилски модели, но и италијанските теми кои ги изложил во Салонот во [[1757]] год. исто така покажуваат дека тој бил на грешен пат и затоа набргу се вратил на неговите вистински извори на инспирација.
Ред 15 ⟶ 16:
[[Податотека:Jean-Baptiste Greuze L'accordee de Village.jpg|мини|десно|250п|„Селската невеста“. Лувр]]
== Во Академијата ==
Грез сакал да биде гледан како историски сликар и насликал дело кое било наменето да ја оправда неговата омраза кон неговите квалификации како „битов сликар“. Ова несреќно дело „Север и Каракала“ (Лувр) било изложено во 1769 год. рамо до рамо со неговиот портрет на „Жорат“ (Лувр) и неговата прекрасна слика „Малото девојче со црно куче“. Академците го примиле за нов член со сите почести, но при завршетокот на церемониите директорот му се обратил на Грез со следниве зборови: „''ДрагиДраг господине, Академијата ве прими, но како битов сликар; имаме обѕири кон вашите постари дела кои беа одлични, а за ова дело, кое не е достојно ниту на вашиот углед, ниту вам самиот, прогледуваме низ прсти''“. На ова Грез се разлутил и и почнал расправија со другите и престанал да изложува дела сè до [[1804]], кога [[Француска револуција|Револуцијата]] ширум ги отворила вратите на Акедемијата за секој во светот.
 
Следната година, на 4-ти март 1805, Грез умира во [[Лувр]] во голема беда. Иако некогаш бил прилично богат, парите ги потрошил во екстраваганции и лоша организација до таа мера што за време на неговите последни години почнал да ги продава и сопствените нарачки за сликање кои и така неможел веќе да ги извршува. За неговото брилијантно реноме не се заслужни неговите достигнувања како сликар во својата пракса, туку природата на тематиката со која работел. На тоа враќање на природата што ги испирирало нападите на [[Жан-Жак Русо|Русо]] врз вештачката цивилизација му бил потребен и израз во [[ликовната уметност]].
 
== Оставнина ==
[[Податотека:Jean-Baptiste Greuze Septime Severe et Caracalla.jpg|мини|десно|250п|„Септимиј Север и Каракала“. Лувр]]
Дидро, во своето дело ''Природониот„Природониот син и таткото на семејството''семејството“, пробал да ја пренасочи домашната драма во сценско театарско дело; она што тој пробал да го направи и не успеал Грез, во сликарството, го постигнал со неверојатен успех, иако неговите дела, како и драмите на Дидро, биле повлијаени од истата таа извештаченост против која се бунтувале. Меѓутоа чувството на мелодрамска претераност кое оддаваат овие дела наоѓа една апологија во цврстиот и брлилијантен тек на дејствието, во свежината и силата на нијансите на телата, во примамливата мекост на изразот, во маѓепсната аура на здравје и младост, во сензуалните привлечности, накратко со тоа што Грез ги инвестира своите лекции во [[буржоазија|буржоаскиот]] моралитет. Како што Дидро се искажал за „Добрата мајка“, ''il a prêché à la population''; и резултатот е една пикантност на копнтрастот која секогаш успева да привлече обожаватели.
 
„Девојката со јагне“ на една продажба на Пуртал во 1865, достигнала цена на од не помалку од 1,000,000 франци. Една од Грезовите ученици, Мадам Ле До, успеала успешно да го имитира стилот на нејзиниот учител; неговата ќерка и внука, Мадам де Валори исто така наследила некои аспекти од неговиот талент. Мадам де Валори во 1813 објавила една ''comédie-vaudeville''„водевилска комедија“ со наслов, ''Грез„Грез, или селската невеста''невеста“, на која префиксирала забелешки за животот и делото на нејзиниот дедо, и Салоните на Дидро исто така содржат, покрај многу поединости, и приказна за расправијата на Грез со академците на долго и широко. Грез им ја доверил репродукцијата на неговите слики на четирите најдобри графичари во тоа време, Масар Пере, Филипар, Галијар и Левазје, но исто така постојат и одлични графики на таа тема од други графичари како Кар и Ле Бас.
 
== Збирки ==