Ференц Казинци: Разлика помеѓу преработките

Казинци, иако поседува стилска префинетост, не може да се смета за моќен, оригинален мислител; неговата слава главно се заснова на неговите многубројни препеви, меѓу кои се истакнуваат оние на [[Лесинг]], [[Јохан Волфганг фон Гете|Гете]], [[Криштоф Мартин Виланд|Виланд]], [[Фридрих готлиб Клопшток|Клопшток]], [[Осијан]], [[Франсоа де Ларошфуко|Ларошфуко]], [[Жан Франсоа Мармонтел|Мармонтел]], [[Молиер]], [[Пјетро Метастазио|Метастазио]], [[Шекспир]], [[Кикерон]], [[Анакреон]] и многу други. Исто така тој е и уредувач на делата на [[Шандор Бароши|Бароши]] (Пешта, 1812, 8 тома) и на поетот [[Никола Зрињи|Зрињи]] (1817, 2 тома), како и на песните на [[Габор Дајка]] (1813, 3 тома) и на [[Јожеф Киш]] (1815, 3 тома). Неговите собрани дела, во главно преводи, издадени се во Пешта, во периодот меѓу 1814 и 1816, во 9 тома. Неговите оригинални дела (''Eredeti Munkái''), во главно писма, се уредени од [[Јожеф Бајза]] и [[Ференц Толди]] и испечатени во Пешта, 1836-1845, во 5 тома. Неговите песни (''[[Во денот на соединувањето]]''), излегуваат во текот на 1858 и 1863 година.

 

 

На истото место, се планира и градење на Музеј на Унгарскиот Јазик.

 

*{{1911}}