Михај Верешмарти: Разлика помеѓу преработките
| [непроверена преработка] | [непроверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето |
Нема опис на уредувањето |
||
Ред 1:
[[Image:Vorosmarty2.jpg|right|thumb|200п|Михај Верешмарти]]
[[Image:Voeroesmartyter-budapest.jpg|thumb|200п|Статуа на Верешмарти во Будимпешта]]
[[Image:Vorosmarty Mihaly Bonyhad.jpg|thumb|200п|Статуа на Михај Верешмарти во Боњад]]
'''Михај Верешмарти''' ([[1 декември]] [[1800]] - [[19 ноември]] [[1855]]) е [[Унгарија|унгарски]] [[поет]], роден во Пушта-Њек, потомок на [[благородништво|благородничко]] [[католицизам|католичко]] семејство.
Ред 11 ⟶ 15:
Кога конечно се основа Унгарската Академија на Науките ([[17 ноември]] [[1830]]), Верешмарти е избран за член на филолошката секција, за конечно да го наследи местото претседател од Кишфалуди и да се здобие со плата од 500 [[флоринт]]и. Тој е еден од основачите на [[Друштвото Кишфалуди]], а во 1837 година, тој е и зачетник и уредник на списанијата ''Атенаум'' и ''Figyelmező'', првото - врвно во рамките на [[белетристика]]та, второто најзначајно критичко списание во овој период.
Од 1830 до 1843 се посветува главно на пишување драми, од кои како најзначајна се издвојува ''Vérnász'' (Крвава свадба) (1833), која ја добива наградата за најдобро дело од Академијата во вредност од 200 гулдени. Издава и неколку збирки поезија, кои ги содржат неговите најдобри песни. Szózat (''[[
Во 1849 станува судија во врховниот суд. Националната катастрофа (неуспехот на револуцијата од 1848-49) ќе има пресудно влијание врз него. Кратко време е во егзил, а кога во 1850 година се враќа во Унгарија, веќе е стар човек. длабока меланхолија ќе го измачува до крајот на неговиот живот. Во 1854 ја пишува својата последна песна, трогателната ''A vén cigány'' (''[[Стариот Циганин]]''). Умира во [[Будимпешта|Пешта]] во истата куќа каде умира и [[Карол Кишфалуди]] дваесет и четири години пред него.
Неговиот погреб се случува на [[21 ноември]] и е прогласен за ден на национална жалост.
▲Во 1849 станува судија во врховниот суд. Националната катастрофа (неуспехот на револуцијата од 1848-49) ќе има пресудно влијание врз него. Кратко време е во егзил, а кога во 1850 година се враќа во Унгарија, веќе е стар човек. длабока меланхолија ќе го измачува до крајот на неговиот живот. Во 1854 ја пишува својата последна песна, трогателната ''A vén cigány'' (Стариот Циганин). Умира во [[Будимпешта|Пешта]] во истата куќа каде умира Карол Кишфалуди дваесет и четири години пред него. Неговиот погреб, на [[21 ноември]], е прогласен за ден на национална жалост.
----
| |||