Михај Верешмарти: Разлика помеѓу преработките

 

'''Mihály Vörösmarty''' ([[1 декември]] [[1800]] - [[19 ноември]] [[1855]]) е [[Унгарија|унгарски]] [[поет]], роден во Пушта-Њек, потомок на [[благородништво|благородничко]] [[католицизам|католичко]] семејство.

 

Михај учи во [[Шекешфеевар]] и во [[Будимпешта|Пешта]]. Смртта на постариот Верешмарти во [[1811]] година ќе ја остави неговата вдовица и многубројното семејство во голема сиромаштија. Како тутор во семејството Перчел, сепак, Верешмарти сам ќе го плаќа своето школување.

 

Затоа Верешмарти ќе биде сметан од [[Карол Кишфалуди]] како и од другите унгарски романтичари за еден од нив. Целиов овој период, Михај одвај преживува. Ѝ се посветува на литературата, но неговите дописи за [[весник|весниците]], како и неговите рецензии се мизерно платено. Меѓу 1823 и 1831 создава четири [[драма|драми]] и осум помали [[еп]]ови, кои делумно се историски, но и делумно и фантастични. Од овие епови, Верешмарти за свое ремек-дело ќе го смета ''Cserhalom'' (1825), но модерните критичари повеќе го величаат ''A két szomszédvár'' (Два соседни замоци) (1831), ужасна приказна за омразата и одмаздата.

 

Кога конечно се основа Унгарската Академија на Науките ([[17 ноември]] [[1830]]), Верешмарти е избран за член на филолошката секција, за конечно да го наследи местото претседател од Кишфалуди и да се здобие со плата од 500 [[флоринт]]и. Тој е еден од основачите на [[Друштвото Кишфалуди]], а во 1837 година, тој е и зачетник и уредник на списанијата ''Атенаум'' и ''Figyelmező'', првото - врвно во рамките на [[белетристика]]та, второто најзначајно критичко списание во овој период.

Од 1830 до 1843 се посветува главно на пишување драми, од кои како најзначајна се издвојува ''Vérnász'' (Крвава свадба) (1833), која ја добива наградата за најдобро дело од Академијата во вредност од 200 гулдени. Издава и неколку збирки поезија, кои ги содржат неговите најдобри песни. ''[[Szózat]]'' (Проглас, 1836), ''Az elhagyott anya'' (Напуштената мајка) (1837) и ''Az uri hölgyhöz'' (На Благородната Дама) (1841) се длабоко испирирани од неговиот пламен патриотизам. Неговата венчавка со Лора Чајаги од 1843 ќе го инспирира да напише циклус еротски песни. Во 1848, заедно со [[Јанош Арањ|Арањ]] и [[Шандор Петефи|Петефи]], започнува со преведување на [[Шекспир]]овите дела. Самиот тој е одговорен за одличните препеви на ''[[Јулиј Цезар (драма)|Јулиј Цезар]]'' и ''[[Кралот Лир]]''.

 

Во 1849 станува судија во врховниот суд. Националната катастрофа (неуспехот на револуцијата од 1848-49) ќе има пресудно влијание врз него. Кратко време е во егзил, а кога во 1850 година се враќа во Унгарија, веќе е стар човек. длабока меланхолија ќе го измачува до крајот на неговиот живот. Во 1854 ја пишува својата последна песна, трогателната ''A vén cigány'' (Стариот Циганин). Умира во [[Будимпешта|Пешта]] во истата куќа каде умира Карол Кишфалуди дваесет и четири години пред него. Неговиот погреб, на [[21 ноември]], е прогласен за ден на национална жалост.