Џамбатиста Вико: Разлика помеѓу преработките

По нападот на [[тифус]] во 1960 г., Вико прифатил учителска позиција во Вaтола, јужно од Салерно, каде работел 9 години. Во 1969г. се оженил со пријателка од детството, Тереса Дестито и се запослил на катедрата за реторика при универзитетот во Неапол. За време на неговата кариера Вико се стремел но никогаш не постигнал да претседава на катедрата за правни науки. Во 1734г. бил назначен за царски историограф од кралот на Неапол, Чарлс III и му била овозможена плата што сосема ја надминувала неговата дотогашна професорска плата. Вико ја задржал работната позиција при катедрата за реторика сесè додека не бил приморан да се пензионира во 1741г. поради лошата здравствена состојба во која се наоѓал.

Хуманизмот и професионалните интереси на Вико предизвикале очигледен одговор што тој го развил во текот на неговите публикации: подрачјата на проверливата вистина и човечкиот интерес делат само незначително преклопување, а сепак разумот е подеднакво неопходен во обете сфери. Една од најраните и најјасните форми на овој аргумент може да се најде во делото “De Itlorum Sapientia” каде Вико објаснува дека да се примени геометрискиот метод во практичниот живот е исто како да се обидува да се полуди според правилата на разумот, да се обидува да се продолжи по една права линија помеѓу свиоците на животот, како врз човечкото дејствување никогаш да не влијаеле каприциозноста, наглоста, опортунизмот и случајноста. Слично на ова, да се подготви еден политички говор според правилата на геометрискиот метод е исто како да се лиши од било какви строги забелешки и да се изговара само досаден текст со аргументи. Погледот на Вико во ова дело, како и во неговите подоцнежни оставрувања не е дека методот на Декарт е безначаен, но дека неговата примена е невозможна во сферата на граѓанскиот живот. Наместо да го ограничи разумот со состав од проверливи аксиоми, Вико предлага (исто како и неговите предци- античките филозофифилософи) дека привлечноста кон практичната мудрост мора да биде создадена, исто како и кон различните копоненти на убедувањето што ја сочинуваат реториката.

Хуманизмот на Вико, неговиот интерес за класичната реторика и филологија, и неговиот одговор на Декарт придонесуваат за филозофскитефилософските темели за втората “Scienza Nuova”. Преку детална латинска етимологија, Вико ги утврдува истакнатите карактеристики на првите луѓе и колку рано цивилизацијата развила колективна свест.