Кирил Прличев: Разлика помеѓу преработките

[проверена преработка][проверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето
Нема опис на уредувањето
Ред 4:
| име = Кирил Прличев
| портрет = Кирил Прличев.jpg
| опис = македонски револуционер
| описание =
| наставка =
| роден-дата = [[1 март]] [[1875]]
Ред 11:
| починал-место = [[Охрид]], [[Македонија]]
}}
'''Кирил Прличев''' бил македонски револуционер, учесник во македонското револуционерно движење, член и раководител на [[Македонска револуционерна организација|Македонската револуционерна организација]], општественик во [[Бугарија]], Син е на великанот на македонската литература, [[Григор Прличев]] и дедо на Кирил Прличев, писателот и издавач кој живее и делува во [[Бугарија]].
'''Кирил Прличев''', роден на [[1 март]] [[1875]] во [[Охрид]], [[Отоманска Империја]] (денес [[Македонија]]) - починал на [[9 февруари]] [[1944]] во Охрид, бил [[Македонци|македонски]] револуционер и интелектуалец, член на [[ВМРО]] уште од нејзиното основање во [[1894]], а исто така и деец во државната администрација на [[Бугарија]] во периодот по [[1931]] година.
 
== Биографиjа ==
 
=== Револуционерна дејност ===
Син е на великанот на македонската литература, [[Григор Прличев]] и дедо на Кирил Прличев, писател и издавач кој живее и делува во Бугарија. Бил комита во четата на Дедо Стојан, а потоа е избран за делегат од градот Воден на основачкиот Конгрес на ВМРО во [[1896]]. Член е на Централниот комитет на ВМРО [[1901]] во [[Солун]]. На три наврати е секретар на задграничното претставништво на ВМРО во [[Софија]]: првиот пат во 1902, кога раководители биле [[Гоце Делчев]] и [[Ѓорче Петров]], вториот пат 1903 - 1905, кога раководители биле [[Христо Матов]] и [[Христо Татарчев]] и третиот пат 1915 - 1921, кога раководители се [[Тодор Александров]] и [[Александар Протогеров]]. Студирал историја и филологија на Софискиот Универзитет. Учесник е во [[Илинденското востание]], како војвода во четите раководени од [[Христо Чернопеев]]. Во текот на својот живот бил учител (учителствувал во градовите [[Воден]], во [[Прилеп]] текот на 1901 година, по налог на [[Даме Груев]], [[Цариброд]], во [[Солун]] во Солунската машка гимназија, [[Софија]] и [[Стара Загора]]; бил училишен инспектор во градовите Воден и Солун, како и директор на пансионот за сираци во Софија), политичар (од 1908 година бил секретар на [[Соjузот на бугарските конституциони клубови]] во Солун после [[Младотурска револуција|Младотурската револуција]]), новинар, писател, преведувач. Во 1923 година во Софија го основа [[МНИ|Македонскиот научен институт]]. Од 1941 година па до смртта раководел со Охридскиот музеј, кога ги пронаоѓа моштите на [[Свети Климент]]. Позната е неговата активност во големата масонска ложа на Бугарија „Светлина“, која датира уште од [[1923]] година, иако постојат индиции дека бил член на истата многу порано. По убиството на Тодор Александров, во [[1924]] година, ја редуцира активноста во револуционерната организација. Во годините на расколот во ВМРО, го поддржува крилото на Протогеровистите, а во [[1931]], по личен налог и закана од [[Ванчо Михајлов]], мора целосно да се повлече од револуционерната активност. Позната е приказната за жрепката која ја влечеле тој, [[Методи Патчев]] и [[Христо Узунов]], со која требало да се одреди кој да го убие Димитар Грданов. Жрепката му паднала на Методи Патчев, и тој го извршува атентатот на [[5 август]] [[1898]] во Охрид, активно помогнат од Прличев и Узунов, по што сите тројца се уапсени од турските власти. Од 1935 до смртта во 1944 Прличев е директор на бугарскиот „Институт за слепи“. Поради десната ориентираност во раководните функции во ВМРО, тотално е маргинализиран од македонската историографија во периодот 1945 - 1990. Неговите мошти се наоѓаат во дворот на црковниот комплекс „[[Св. Богородица Перивлепта]]“ (Св.Климент) во Охрид, положени во истиот гроб со оние на неговиот татко, Григор Прличев. Во своите дела Прличев се нарекува Бугарин од Македонија, а словенското население во Македонија - бугарско <ref>Кирил Пърличев, [http://www.promacedonia.org/prl/index.html "Сръбският режим и революционната борба в Македония (1912-1915 година)"], Софиjа, 1918 г.: Глава прва, [http://www.promacedonia.org/prl/1.html "Хуриета и балканската война от 1912 година"] - "Фактите останаха по-силни от желанията и очакванията, турчинътъ се видя обезличен и деградиран от приравняването му с христианина, а българинът, ако правеше баланс между стар и нов турски режим правеше го като реалист, с оглед към осезателните и непосредствени факти, а именно: В отоманския парламент българския елемеит можеше да се представлява само доколкото това допускаше комитета „Иттихад ве Тереки"."; [http://www.promacedonia.org/prl/2.html "Българските революционни чети - партизански отряди в помощ на съюзнишките сръбски войски против турците"] - "Навсякъде съюзниците бяха улеснявани от четите и милицията на революционната организация, навсякъде предоставено им бе на разполжение всичко, каквото македонският българин бе грижливо скътал за тоя тържествен час."; [http://www.promacedonia.org/prl/3.html "След привършване на военните действия и настаняването им в Македония сърбите неприязненно се отнасят спрямо българското население"] - "Но още при влизането си в Македония сърбите не скриха своето неприязнено настроение спрямо българското население в страната." {{bg}}</ref>
 
Син е на великанот на македонската литература, [[Григор Прличев]] и дедо на Кирил Прличев, писател и издавач кој живее и делува во Бугарија. Бил комита во четата на Дедо Стојан, а потоа е избран за делегат од градот Воден на основачкиот Конгрес на ВМРО во [[1896]]. Член е на Централниот комитет на ВМРО [[1901]] во [[Солун]]. На три наврати е секретар на задграничното претставништво на ВМРО во [[Софија]]: првиот пат во 1902, кога раководители биле [[Гоце Делчев]] и [[Ѓорче Петров]], вториот пат 1903 - 1905, кога раководители биле [[Христо Матов]] и [[Христо Татарчев]] и третиот пат 1915 - 1921, кога раководители се [[Тодор Александров]] и [[Александар Протогеров]]. Студирал историја и филологија на Софискиот Универзитет. Учесник е во [[Илинденското востание]], како војвода во четите раководени од [[Христо Чернопеев]]. Во текот на својот живот бил учител (учителствувал во градовите [[Воден]], во [[Прилеп]] текот на 1901 година, по налог на [[Даме Груев]], [[Цариброд]], во [[Солун]] во Солунската машка гимназија, [[Софија]] и [[Стара Загора]]; бил училишен инспектор во градовите Воден и Солун, како и директор на пансионот за сираци во Софија), политичар (од 1908 година бил секретар на [[Соjузот на бугарските конституциони клубови]] во Солун после [[Младотурска револуција|Младотурската револуција]]), новинар, писател, преведувач. Во 1923 година во Софија го основа [[МНИ|Македонскиот научен институт]]. Од 1941 година па до смртта раководел со Охридскиот музеј, кога ги пронаоѓа моштите на [[Свети Климент]]. Позната е неговата активност во големата масонска ложа на Бугарија „Светлина“, која датира уште од [[1923]] година, иако постојат индиции дека бил член на истата многу порано. По убиството на Тодор Александров, во [[1924]] година, ја редуцира активноста во револуционерната организација. Во годините на расколот во ВМРО, го поддржува крилото на Протогеровистите, а во [[1931]], по личен налог и закана од [[Ванчо Михајлов]], мора целосно да се повлече од револуционерната активност. Позната е приказната за жрепката која ја влечеле тој, [[Методи Патчев]] и [[Христо Узунов]], со која требало да се одреди кој да го убие Димитар Грданов. Жрепката му паднала на Методи Патчев, и тој го извршува атентатот на [[5 август]] [[1898]] во Охрид, активно помогнат од Прличев и Узунов, по што сите тројца се уапсени од турските власти. Од 1935 до смртта во 1944 Прличев е директор на бугарскиот „Институт за слепи“. Поради десната ориентираност во раководните функции во ВМРО, тотално е маргинализиран од македонската историографија во периодот 1945 - 1990. Неговите мошти се наоѓаат во дворот на црковниот комплекс „[[Св. Богородица Перивлепта]]“ (Св.Климент) во Охрид, положени во истиот гроб со оние на неговиот татко, Григор Прличев. Во своите дела Прличев се нарекува Бугарин од Македонија, а словенското население во Македонија - бугарско <ref>Кирил Пърличев, [http://www.promacedonia.org/prl/index.html "Сръбският режим и революционната борба в Македония (1912-1915 година)"], Софиjа, 1918 г.: Глава прва, [http://www.promacedonia.org/prl/1.html "Хуриета и балканската война от 1912 година"] - "Фактите останаха по-силни от желанията и очакванията, турчинътъ се видя обезличен и деградиран от приравняването му с христианина, а българинът, ако правеше баланс между стар и нов турски режим правеше го като реалист, с оглед към осезателните и непосредствени факти, а именно: В отоманския парламент българския елемеит можеше да се представлява само доколкото това допускаше комитета „Иттихад ве Тереки"."; [http://www.promacedonia.org/prl/2.html "Българските революционни чети - партизански отряди в помощ на съюзнишките сръбски войски против турците"] - "Навсякъде съюзниците бяха улеснявани от четите и милицията на революционната организация, навсякъде предоставено им бе на разполжение всичко, каквото македонският българин бе грижливо скътал за тоя тържествен час."; [http://www.promacedonia.org/prl/3.html "След привършване на военните действия и настаняването им в Македония сърбите неприязненно се отнасят спрямо българското население"] - "Но още при влизането си в Македония сърбите не скриха своето неприязнено настроение спрямо българското население в страната." {{bg}}</ref>
 
=== Во Бугарија ===
 
Од 1935 до смртта во 1944 Прличев е директор на бугарскиот „Институт за слепи“. Поради десната ориентираност во раководните функции во ВМРО, тотално е маргинализиран од македонската историографија во периодот 1945 - 1990. Неговите мошти се наоѓаат во дворот на црковниот комплекс „[[Св. Богородица Перивлепта]]“ (Св.Климент) во Охрид, положени во истиот гроб со оние на неговиот татко, Григор Прличев. Во своите дела Прличев се нарекува Бугарин од Македонија, а словенското население во Македонија - бугарско <ref>Кирил Пърличев, [http://www.promacedonia.org/prl/index.html "Сръбският режим и революционната борба в Македония (1912-1915 година)"], Софиjа, 1918 г.: Глава прва, [http://www.promacedonia.org/prl/1.html "Хуриета и балканската война от 1912 година"] - "Фактите останаха по-силни от желанията и очакванията, турчинътъ се видя обезличен и деградиран от приравняването му с христианина, а българинът, ако правеше баланс между стар и нов турски режим правеше го като реалист, с оглед към осезателните и непосредствени факти, а именно: В отоманския парламент българския елемеит можеше да се представлява само доколкото това допускаше комитета „Иттихад ве Тереки"."; [http://www.promacedonia.org/prl/2.html "Българските революционни чети - партизански отряди в помощ на съюзнишките сръбски войски против турците"] - "Навсякъде съюзниците бяха улеснявани от четите и милицията на революционната организация, навсякъде предоставено им бе на разполжение всичко, каквото македонският българин бе грижливо скътал за тоя тържествен час."; [http://www.promacedonia.org/prl/3.html "След привършване на военните действия и настаняването им в Македония сърбите неприязненно се отнасят спрямо българското население"] - "Но още при влизането си в Македония сърбите не скриха своето неприязнено настроение спрямо българското население в страната." {{bg}}</ref>
 
== Извори ==