Во 1989 година,Марковиќ станал премиер,следувајќи ја оставката од Бранко Микулиќ. Од кога оваа одлука постана јавна, САД уживаше голема соработка затоа што Марковиќ бил познат "дапо готоа фаворизирашто ги „фаворизира маркетиншките-ориентирани реформи"реформи“<ref>Facts on File, January 27, 1989</ref>, andа BBC willизјавил declareдека thatтој heе is„најдобриот "Washington'sсојузник bestна allyВашингтон in Yugoslavia"во Југославија“.<ref>Misha Glenny, "The Massacre of Yugoslavia," New York Review of Books, January 30, 1992</ref>. При крајот на годината, Марковиќ вовел нова и амбициозна програма на економски реформи, вклучувајќи стабилизација на платежната валура и приватизација, истотака и програма за лимитирана трговска либерализација. Резултатот од неговите монетарни реформи беше успешно бегање од инфлацијата коешто резултираше со висина во скапиот Југословенски стандард за живеење. Сепак, овој краткотраен ефект на економски реформи превземени од Марковиќ резултирал со пад во Југословенскиот индустриски сектор. Многу банкротирања се случила поради државните компании се бореле да се натпреваруваат во слободниот маркет,факт кој подоцна бил кажан против Марковиќ од неговите етнички националистички политички противници. До 1990, БДП се намалил до -7.5%. Во 1991, БДП уште повеќе се намалувал на 15 проценти а индустрискиот резултат се намалил за 21 процент.
Марковиќ ја должел неговата популарност и створил нов имиџ на нов и модерен Западно стилски ориентиран политичар. Од тоа, тој брзо станал миленик во либералните кругови кои сакале Југославија да се трансформира во модерна, демократска федерација. Марковиќ истотака држел популарност кога се држел на дистанца од разните конфликти кои преовладувале во КПЈ и истотака се дистанцирал да стане како медиатор помеѓу републиките.
