Антонио Салиери: Разлика помеѓу преработките
| [непроверена преработка] | [непроверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
с Бот: козметички промени |
с Бот менува: до крај -> докрај, селектиран -> одбран |
||
Ред 33:
Во Виена во доцнежните 1780-ти години, Волфганг Амадеус Моцарт спомнал неколку “сплетки“ од Салиери што се однесува до неговата нова опера Cosi fan tutte. Така што Моцартовата музика постана повеќе позната над повеќе декади, Салиепиевата музика била во поголема мерка заборавена. Да поцетокот од 19-ти век, зголемувајќи го национализмот што водел кон тенденција на преобразба на Австриската Моцартова генијалност, додека улога од неговиот лош антагонизам Albert Lortzing’s Singspiel Szenen aus Mozars Leben LoWN28 (1832) Салиери , клише од љубомора покушавајќи да ја попречи Моцартовата кариера. Во 1772, апсолутната владетелка Maria Theresa била коментирана за нејзината склоност кон Италијанските композитори наспроти Германските како Gassmann, Salien или Gluck. Иако е италијанец по потекло, Салиери живееше во царска Виена уште од неговата 16 годишна возраст и се сметаше за Германски композитор.
Биографот Alexander Wheelock Thayer верува дека Моцартовите сомнежи за Солиери можело да произлезат од еден инцидент во 1781 кога Моцарт се пријавил за да биде наставник по музичко на принцезата од Wurttemberg, и Салиери наместо тоа бил
Тајлар верува дека за интригите околу неуспехот на Фигаро беше поттикнат од поетот Giovanni Battista Casti против дворскиот поет, Lorenzo da Ponte, кој го напиша Фигаро Либрето. И покрај тоа, кога da Ponte бил во Прага припремајќи ја продукцијата на Моцартовата збирка од неговиот Дон Џовани, на поетот му беше наложено да се врати во Виена за кралската свадба за која Солиериевата Axur re d’Ormus би бил изведуван. Очигледно, Моцарт не беше задоволен од ова, има секако , далеку повеќе докази за кооперативна врска помеѓу двајцата композитори одошто едно вистинско непријателство. На пример кога Салиери беше неименуван Kapellmiester во 1788 год. тој го оживеа Фигаро наместо да изведе една негова сопствена опера, и кога отиде на крунисувачките фестивали за Леопалд II во 1790 тој немаше повеќе од 3 Моцартови парчиња во неговиот багаж. Салиери и Моцарт дури и компонирале кантата за глас и пијано заедно, наречена Perla ricuperata salute di Ophelia, која беше прославена со враќање на суетата од пеачот Nency Storace. Ова дело беше изгубено иако тоа беше отпечатено од Артарија во 1785.
Моцартовиот Davide penitente K469 (1785), неговиот пијано концерт во Е-вокално К482 (1785); кларинет квантет К581 (1789) и големата симфонија во Г-мол К550 беше примиерна по сугестија на Салиери, кој наводно диригирал една претстава од тоа во 1791. Во неговото последно преживеано писмо од октомври 14 , 1791, Моцарт и кажува на неговата жена дека тој ги собрал Солиери и Катарина Кавалиери во неговата кочија и ги довел нив на опера и за Салиериевото присуство во неговата опера Die Zauberflote K620, зборувајќи ентузијастички: “ То слушнал и видел со сето негово внимание, и увертира на последниот хор, немаше ниту еден дел да се изнуди со браво или добро за него.“ Салиеровото здравје се нарушуваше во неговите подоцнежни години, и тој беше на кратко хоспитализиран пред неговата смрт. Накратко откако тој умрел се озборувало, најпрвин се ширело дека тој се има исповедано за Моцартовото убиство на неговата посмртан постела, Салириевите две мидициски сестри, Gottlieb Parsko и Georg Rosenberg, исто така како и фамилијарниот доктор Joseph Rohrig, сведочеа дека тој никогаш не рекол ваква работа. Во најмала рака еден од овие тројца луѓе бил со него од почеток,
Во период од неколку месеци од Салиериевата смрт во 1825, Александар Пушкин ја напишал неговата “Мала трагедија“ Моцарт и Цалиери (1831) како драматична студија за гревот на зависта. Рускиот композитор Николај Римски-Корсаков ја адаптирал Пушкиновата драма како опера од истото име во 1898. Едно популарно овековечување за приказната беше во Питер Шаферовата драма Aniadeus (1979) и во Оскаро-победничкиот 1984 филм режиран од Милош Форман на база од него, Салиери беше портретиран во филмот од F. Murray Abraham кој ја доби Наградата на академијата за најдобар актер.
Салиери е карактеризиран како , и едниот и другиот, во [[страхопочитување]] и неразумна презривост кон Моцарт, одејќи до таму да се отфрли Господ Бог за благославување на неговиот душман. Салириевата подоцнежна хоспитализација е опишана како еден престој во ментална болница, каде тој се најавува себе си како “Свети Патрон на медиокритет“. Овие озборување исто така алудира во операта Превара насловена Една Мала Музичка Ноќна мора, опера во едно неповратно изведување од P.D.O. Bach. Во операта, Салиери се обидува да го отруе “Анакронистот Шафер но е удрен со “токмак“, кој му предизвикал несвесно отров на Моцарт наместо, и му истурил вино на неговиот омилен капут.
| |||