Санта Марија во Брера
Санта Марија во Брера била црква во Милано, во Ломбардија во северна Италија. Била изградена од Хумилијатите помеѓу 1180 и 1229 година, со мермерна фасада и готски портал од Џовани ди Балдучио во четиринаесеттиот век, а осветен и делумно урнат под Наполеоновата власт на почетокот на деветнаесеттиот век. Наполеонските соби на Пинакотека ди Брера го заземале горниот кат на коработ.
| Санта Марија во Брера | |
|---|---|
| |
 | |
 | |
| 45°28′18″N 9°11′19″E / 45.4716° СГШ; 9.1886° ИГД | |
| Место | Пјацета Брера, Миланоi |
| Земја | Италија |
| Вероисповед | Римокатоличка |
| Историја | |
| Основана | 1180–1229 |
| Основач(и) | Понижување |
| Архитектура | |
| Статус | partially demolished |
| Службен статус | deconsecrated |
| Архитект(и) | Џовани ди Балдучио |
| Затворена | 1806 |
| Урната | 1808–09 |
Историја
уреди_-_BEIC_6338970.jpg)
.jpg)
Санта Марија во Брера била изградена помеѓу 1180 и 1229 година како црква на манастир од редот на Хумилијатите. Ова било изградено на земјиштето на Гуерсио да Баџо, кој можеби бил конзул помеѓу 1150 и 1188 година, што непосредно пред 1178 година преминало во рацете на редот. Фасада од хоризонтални ленти од бел и сив мермер, со огивални прозорци и готски мермерен портал, била додадена од пизанскиот скулптор Џовани ди Балдучио помеѓу 1346 и 1348 година. Имала фрески од Џовани да Милано, Винченцо Фопа и Бернардино Луини.[1]
По задушувањето на понижувачите од страна на Пиј V на 7 февруари 1571 година, манастирот станал - на барање на Карло Боромејски и со одобрение на Григориј XIII - исусовски колеџ.[2] За да се смести, Палацо Брера била изградена северно од црквата, според дизајните на Франческо Марија Ричини, од околу 1615 година.[1] По сузбивањето на Језуитите од страна на Климент XIV на 21 јули 1773 година, палатата преминала во рацете на владата, во тоа време онаа на австриската династија Хабсбург.[1]
Црквата била осветена во 1806 година.[3] По Наполеоновото задушување на манастирите во почетокот на 19 век, фасадата била урната, а наосот бил поделен хоризонтално.
Делови од фасадата, вклучително и огивалните прозорци и дел од облогите од сив и бел мермер, биле вградени од Лујџи Каноника во фарма Сан Феделе, во паркот на вилата на вицекралот Ежен де Бохарне, внук на Наполеон.[4][5] Фрагменти од порталот биле зачувани во просторијата IV на Музеј на античка уметност во замокот Сфорцеско.[6]
Галерија
уреди
Наводи
уреди- ↑ 1,0 1,1 1,2 AA. VV.;GIOVANNA CASSESE (2013). ACCADEMIE. [S.l.]: GANGEMI EDITORE. ISBN 88-492-7671-0. OCLC 1201179144.
- ↑ Sardella, Louis-Pierre (2015-09-01). „La crisi modernista nella cultura europea : atti del Convegno di studi, Giacomo Losito (a cura di)“. Revue de l'histoire des religions (232): 467–469. doi:10.4000/rhr.8452. ISSN 0035-1423. no-break space character во
|title=во положба 42 (help) - ↑ MINIATI, MARA (1986). „REGIONE MARCHE - CENTRO PER I BENI CULTURALI, Guida ai Musei delle Marche, a cura di Pietro Zampetti, Milano, Electa 1985, 132 pp“. Nuncius. 1 (1): 230–231. doi:10.1163/182539186x00205. ISSN 0394-7394.
- ↑ Faccini, Francesco; Piccazzo, Mauro; Robbiano, Andrea (2009). „Valutazione della pericolosità geomorfologica da colate detritiche nel bacino idrografico di San Fruttuoso di Camogli (Parco di Portofino, Italia)“. Italian Journal of Geosciences (3): 641–654. doi:10.3301/ijg.2009.128.3.641. ISSN 0037-8763.
- ↑ Canzian, Dario (2012-11-22). „Tra suburbio e città“. Mélanges de l'École française de Rome. Moyen Âge (124–1). doi:10.4000/mefrm.305. ISSN 1123-9883.
- ↑ Kreytenberg, G. (2003). „Giovanni di Balduccio“. Oxford Art Online. Oxford University Press. ISBN 978-1-884446-05-4.