Ричард Руфус

Ричард Руфус (анг. Richard Ruphus; роден * - умрел околу 1260), исто така познат како Рикардо де Корнелус (лат. Ricardo de Cornaellus), бил англиски физиолоф и теолог. Му се препишуваат првите анализи од Аристотеловата физиолофија на Запад. Ричард Руфус бил професор по уметност во Париз, каде студирал со Александар од Халеса. Го напушта Париз и се приклучува на францисканскиот верски поредок во Англија, 1238 година. Во 1256. година постанува ректор во франциските студии во Оксфорд. По Роџер Бејкон, бил највлиателниот теолог и физиолоф во Оксфорд во втората половина на 13 век.

Освен анализата на физиолофијата на Аристотел, напишал и две анализи на Ломбардовите Сентенции, околу 1254. година. Другата од тие анализи е критичка анализа на теолошките учења на Сан Бонавентуре, современик но помлад од него. Ричард Руфус бил првиот средновековен човек кој се залагал за теоријата на импулси. Неговите размислувања за движењето на проектилите биле наголемо цитирани од страна на современиците. Против вечноста како филозофски концепт, тој тврдеше:

• дека поминало времето по дифиницијата конечно, пошто веќе истекло и
• дека светот нее вечен, пошто да немаше почеток, не би поминало повеќе време утре отколку денес

Во теологијата, Ричард негирал вредоноста на онтолошкиот аргумент кој го поставил Анселмо од Кантерберија, тврдиејќи дека аргументот за постоењето на едно „независно суштество“ може да произлезе од самата можност.

Примери на неговите софизми

• Сè што постои или не постои - постои (Quicquid est vel non est est)
• невозможно е да занеш повеќе од колку што занеш (Impossibile est te scire plura quam scis)