Перо Коробар

Перо Коробар (Велес, 27 март 1916 - Скопје, 29 октомври 2004) бил македонски општествен деец, прв претседател на Македонскиот уставен суд.

Пред Втората светска војна учествува во револуционерното комунистичко движење. Во 1932 година станува член на СКОЈ, а член на КПЈ во 1940. Затворен е во белградскиот затвор „Главњача“.

Коробар е учесник во НОБ од 1941 година. По ослободувањето ги извршува функциите директор на Државното книговодителство и на издавачката куќа „Култура“ и директор на Републичкиот музеј.

Како културен работник е испратен во Пиринска Македонија во времето на градењето на културната автономија на македонскиот народ, а по враќањето во Скопје врши повеќе функции како: началник на Одделот за надворешни работи во ЦК на КПМ, управник на Македонскиот народен театар, член на Ревизионата комисија на ЦК на КПМ, член на Културно-просветниот одбор на Југославија и потпретседател на Културно-просветниот собор на Југославија и потпретседател на Културно-просветната заедница на Македонија, член на Главниот одбор на Социјалистичкиот сојуз, член на Претседателството на Сојуз на борците од НОВ на Македонија и член на Советот на Република Македонија. Во периодот 1963-1974 година Коробар е член и прв претседател на Македонскиот уставен суд.

Основач е на списанието „Културен живот“ и повеќе од три децении е негов главен и одговорен уредник.

Од 1974 до 1976 година бил претседател на Фудбалскиот сојуз на Југославија.

Творештво

Основната творечка преокупација на Коробар е животот и делото на поетот и револуционер Кочо Рацин. За тоа сведочат публикациите: „Животописот на Кочо Рацин“, „Рацин во моите сеќавања“, „Сеќавања на современиците за Рацин“, „Ликовно видување на животот и творештвото на Рацин“.

Покрај тоа, Коробар е автор на следните монографски трудови:

• „Македонската национална култура во Пиринскиот дел на Македонија“
• „Историска вистина“ (во соавторство со д-р Орде Иваноски)
• „Во меѓународните бригади на Шпанија“ (заедно со Божо Стефановски)
• „Панко Брашнар“
• „Димче Мирчев“ (1983)
• „Ганчо Хаџипанзов“ (1986)