Википедија

Пауло Дибала

[1]

Пауло Дибала
Лични податоци
Полно име Пауло Бруно Ексекиел Дибала
Роден на 15 ноември 1993(1993-11-15) (30 г.)
Роден во Лагуна Ларга, Аргентина
Држава Аргентина Аргентина
Висина &100000000000001770000001,77 м[2]
Позиција напаѓач
Клупски податоци
Сегашен клуб Рома Рома
Број 21
Младинска кариера
Институто Институто
Кариера*
Години Клуб Наст. (Гол.)
2011-2012 Институто Институто 38 (17)
2012-2015 Палермо Палермо 90 (21)
2015-2022 Јувентус Јувентус 210 (82)
2022- Рома Рома 1 (0)
Репрезентација ‡
2015– Аргентина Аргентина 34 (3)
*Настапи и голови само на првенствени натпревари, според податок од 6 јануари 2011
‡ Настапи и голови за репрезентација, според податок од 17 ноември 2010

Пауло Бруно Ексекиел Дибала (роден на 15 ноември 1993 во Лагуна Ларга) е аргентински фудбалер, напаѓач на Рома и на аргентинската репрезентација.

Биографија уреди

Во Аргентина, тој бил наречен La Joya (превод на мак. скапоцен камен).[3][4][5][6]

Неговиот дедо Болеслав Дибала е по потекло од Полска;[7] додека неговото семејство, исто така, има италијанско потекло.[8] Благодарение на мајката на неговата баба, му било дозволено да добие италијанско државјанство на 13 август 2012 година.[9]

Од летото 2018 година е во врска со аргентинската актерка и пејачка Ориана Сабатини.[10][11]

Технички карактеристики уреди

Брз, креативен, елегантен и агилен играч, со одлични технички квалитети и низок центар на гравитација,[12][13][14][15][16][17] познат по моќен и прецизен удари надвор од шеснаесетникот, дриблинг, и добра контрола над топката на мал простор.[17][18].[19] Дибала е способен и да создава шанси за соиграчите, но и самиот да постигнува голови, поради неговата визија, додавања, игра за поврзување и способноста да падне длабоко и да игра со другите играчи, како и неговото моќно и прецизно удирање топка. способност од внатре и надвор од областа. Дибала е способен и да создава шанси за соиграчите, но и самиот да постигнува голови, поради неговата визија, додавања, способност да одигра двојно додавање со другите играчи, како и неговиот моќен и прецизен удар со неговата лева нога од внатре и однадвор од шеснаесеттникот.[20][21][22][23]

Дибала е разновиден напаѓач, способен да игра на која било офанзивна позиција: кариерата ја започнал како лево крило во Институто во Аргентина,[12] но откако се преселил во Италија, бил распореден во различни напаѓачки улоги, вклучително и како главен напаѓач, како втор напаѓач, како офанзивен играч за врска, во слободна улога како плејмејкер, како десно крило, и како лажна деветка.[12][23][24][25][26][27] Неговиот стил на игра и технички одлики му носат споредби со неговите сонародници Серхио Агуеро,[28] Хавиер Пасторе,[29] Карлос Тевес,[30] Омар Сивори,[31] Диего Марадона,[32] и Лионел Меси,[13] како и со поранешните италијански напаѓачи Винченцо Монтела,[33] Алесандро Дел Пјеро,[34] и Роберто Баџо.[35] Се смета, исто така, за одличен изведувач на пенали и на слободни удари.[36][37]

Клупска кариера уреди

Почетоците во Институто уреди

Растејќи како дете започнал да игра фудбал во екипата на Институто од Кордоба. На возраст од десет години бил поканет на проби во Њуелс Олд Бојс, но неговиот татко претпочитал тој да остане во Институто заради блискоста до дома. Кога имал петнаесет години, тој го загубил својот татко, па одлучил да се пресели во Кордоба каде ќе живее и ќе и се посвети на својата професионална кариера.

Сезоната 2011-2012 во која Институто се натпреварувале во Примера Б Насионал била неговата прва сезона како професионалец, со договор вреден 900 € годишно, (или 4.000 пезоси годишно) односно минималната плата во клубот. Тој дебитирал за првиот тим на Институто на 13 август 2011, во натпреварот Институто-Уракан 2-0, во првото коло од сезоната, играјќи како стартер до 71-вата минута кога бил заменет со Марсело Бергезе.

Својот прв гол Дибала го постигнал во следното коло, на 20 август, во натпреварот Алдосиви-Институто 2-2; неговиот гол бил за моментален резултат 1-1. Во натпреварот против Атланта, кој се одиграл на 8 октомври во рамките на десеттото коло од првенството, Дибала за првпат бил повеќекратен стрелец, постигнувајќи хет-трик во убедливата победа со 4-0 во гости.

Регуларниот дел од сезоната го затворил со 38 настапи и 17 гола, вклучувајќи уште еден хет-трик во победата со 4-1 на гостувањето кај Спортиво Десампарадос на 26 март 2012 (26-то коло); иако за него ова била дебитантска сезона, бил еден од најдобрите играчи во лигата. Исто така, тој поставил четири рекорди: станал најмладиот играч кој постигнал гол кршејќи го рекордот на легендарниот Марио Кемпес, бил првиот кој одиграл 38 последователни натпревари во професионалната лига на земјата повторно надминувајќи го Кемпес, бил првиот кој успеал да постигне два хет-трика во една сезона и да постигне гол во шест натпревари по ред (од 22-рото до 27-мото коло), надминувајќи го претходниот рекорд за постигнување гол во четири последователни натпревари кој бил поставен од неколку играчи.

Палермо уреди

 
Пауло Дибала изведува корнер за Палермо.

Откако бил откриен од страна на скаутот од Јужна Америка, Густаво Маскарди (кој во моментов е негов агент), тој му го препорачал на својот добар пријател Шон Солјано, тогашниот спортски директор на италијанската екипа Палермо, па клубот од Сицилија го купува Дибала од Институто уште во текот на сезоната. На 28 април 2012 година претседателот на Палермо неофицијално најавил купување на играчот за сума од 12 милиони € (вклучувајќи ги сите такси и бонуси, што претставува рекорден трансфер на клубот), плус аванс од 3.5 милиони евра кој веќе биле платени претходно. Два дена подоцна завршила исплатата на последната од петте рати од страна на британската компанија Пенсилхил Лимитед, која ги добила сите права на играчот; веднаш потоа аргентинската екипа најавила дека договорот за премин на Дибала во Палермо веќе не е во нивна надлежност.

Институто ја завршил сезоната на третото место после поразот во последното коло од сезоната поради што не успеале да изборат промоција во Првата лига на Аргентина; Дибала учествувал потоа и во двата натпревари од плејофот против Сан Лоренцо завршувајќи со вкупен резултат 3-1.

Откако ги поминал медицински тестови во месец мај, на 20 јули 2012 официјално потпишал договор со Палермо на четири години, за плата од 500.000 € која би можела да се зголеми во зависност според постигнатите цели, и лични и на тимот. По потпишувањето на договорот го избрал дресот со број 9., кој ќе го носи за време на целата своја кариера во Палермо.

 
Дибала во акција против Фјорентина во 2015.

Своето деби во италијанското првенство во дресот на Палермо го направил во второто коло од сезоната 2012-2013 во натпреварот Лацио-Палермо (3-0), влегувајќи во игра од клупата за резерви во 58-мата минута на местото на Фабрицио Миколи. Во осмата рунда на првенството, ремито 0-0 против Торино, за првпат играл како стартер до 55-тата минута кога бил заменет од Миколи. На 11 ноември, во дванаесеттото коло од сезоната, тој постигнал двата гола (негови први во Серија А) во својот втор натпревар како стартер, помагајќи им на росанеро да ја победат Сампдрорија со 2-0. Сезоната завршила со испаѓање на Палермо во Серија Б, откако на 12 мај 2013 биле поразени со 1-0 на гостувањето кај Фјорентина во 37-мото коло. Дибала ја завршил сезоната со 27 настапи и 3 гола (последниот бил против Лацио во 21-вото коло) во Серија А и еден настап во Купот на Италија. По завршувањето на италијанското првенство Дибала се вратил дома на одмор, каде што, како гостин на неговиот стар тим, бил прикажан во "Las Glorias del Futbol", галеријата, во која се претставени најистакнатите играчи во историјата на црвено-белите.[38]

Својот прв гол во сезоната 2013-2014 во Серија Б го постигнал на 1 март 2014 година, во победата со 2-1 над Бари и тој се покажал како одлучувачки. На 3 мај 2014 година, со победата над Новара на гости со 1-0, Палермо изборил промоција во Серија А - враќање во елитата по само една сезона отсуство. Сезоната ја завршил со 28 првенствени настапи (на кој постигнал 5 гола) и два во италијанскиот куп.

Сезоната 2014-2015 ја започнал со гол уште во првото коло од Серија А, ремито 1-1 на домашен терен со Сампдорија на 31 август 2014 година. На 2 ноември го изедначенил својот број на постигнати голови во една сезона во Серија А, 3, постигнувајќи гол во победата со 2-0 над Милан на Сан Сиро. На 24 ноември го постигнал својот петти гол за сезоната, во натпреварот Џенова-Палермо 1-1. Шест дена подоцна во победата над Парма со 2-1 го постигнал својот шести гол со што го надминал својот личен рекорд за постигнати голови во една сезона од неговото доаѓање во Италија. На 6 декември 2014 година, во натпреварот од 14-тото коло против Торино (што завршил 2-2), го постигна својот седми гол во сезоната; точно еден месец подоцна постигнал два гола во победата со 5-0 над Каљари. На 2 мај 2015 година, на гостувањето кај Сасуоло (0-0) во 34-тото коло од сезоната, за првпат бил капитен на тимот, поради отсуството на Едгар Барето, Стефано Сорентино и Синиша Анѓелковиќ. Сезоната ја завршил со 34 настапи во Серија А на кои постигнал 13 гола и имал уште 10 асистенции, формирајќи одлично партнерство во нападот со уште еден аргентинско-италијански фудбалер Франко Васкес.[39]

Јувентус уреди

2015-2018; Три домашни двојни круни и европско финале уреди

На 4 јуни 2015, Дибала потпишал петгодишен договор со Јувентус во трансфер вреден 32 милиони евра. Играчот бил претставен на 14 јули, кога го избрал дресот со број 21, претходно носен од славниот италијански фудбалер Андреја Пирло. Своето деби за Јувентус го направил на 8 август, влегувајќи од клупата за резерви на местото на Кингсли Коман во 61-вата минута од натпреварот за Суперкупот на Италија против Лацио во Шангај. Во 73-тата минута од истиот натпревар, тој го постигнал својот прв гол во дресот на Јувентус вториот гол за бјанконерите во натпреварот, на асистенција на Пол Погба во победата со 2-0.[40] Така, тој го освоил својот прв трофеи со новиот клуб уште во својот прв настап. Својот прв првенствен погодок го постигнал на 30 август против Рома во поразот на гости со 2-1.[41]

На 15 септември 2015 го направил своето деби во европските натпреварувања, на гостувањето во Англија кај Манчестер Сити во победата со 2-1 во првото коло од групната фаза на Лигата на шампионите, влегувајќи во игра од клупата за резерви во 77-мата минута на местото на Марио Манџукиќ.[42] Својот прв погодок за сезоната во Купот на Италија го постигнал на 16 декември 2015 против Торино за моментален резултат 3-0, во победата со 4-0, во натпревар од осминафиналето на турнирот.[43] На 23 февруари 2016 тој го постигнал својот прв погодок во својата кариера во европските натпреварувања во натпреварот Јувентус-Бајерн Минхен 2-2, стрелајќи прецизно за моментален резултат 1-2 и враќање на Јувентус во натпреварот.[44] Со двата гола против Сампдорија во победата на домашен терен со 5-0 во последното коло од Серија А 2015-2016, Дибала завршил на второто место на списокот на стрелците со 19 постигнати гола (зад Гонсало Игуаин кој имал 36), но она што е поважно го освоил своето прво скудето во кариерата. Дибала играл и во финалето на Купот на Италија, каде неговиот Јувентус го победил Милан со 1-0 по продолженија. Својата прва сезона во црно-белиот дрес ја завршил со 46 настапи во сите натпреварувања и 23 постигнати гола.

 
Дибала со Јувентус во 2017.

Следната сезона на Дибала му бил понуден дресот со број 10, по заминувањето на Пол Погба во Манчестер Јунајтед во летото 2016 година, меѓутоа аргентинецот го одбил претпочитајќи да го задржи дресот со број 21 што го носел за време на неговата прва сезона во клубот.[45] По тешкиот почетокот на сезоната без постигнат гол, својот прв погодок за сезоната 2016-2017 го постигнал на 27 септември, во победата со 4-0 на гости над Динамо Загреб во групната фаза на Лигата на шампионите.[46] Тој го постигнал својот прв гол во Серија А за време на викендот од истата недела, на 2 октомври, во победата со 3-0 над Емполи.[47] На 22 октомври во поразот со 1-0 од Милан, Дибала се здобил со повреда поради која пропуштил повеќе натпревари во првиот дел од сезоната.[48] Тој се вратил во акција на 7 декември во последното коло од групната фаза на Лигата на шампионите против Динамо Загреб во Торино, играјќи ги последните 10-тина минути од натпреварот во победата со 2-0. На 23 декември, во Суперкупот на Италија игран во Доха (натпреварот завршил 1-1 по продолженијата), Дибала го промашил одлучувачкиот пенал во пенал-серијата после кој Јувентус бил поразен.[49] На 28 февруари 2017, Дибала постигнал два гола во првиот натпревар од полуфиналето на Купот на Италија на домашен терен против Наполи (завршил 3-1 за Јувентус), и двата реализирајќи удари од белата точка. На 11 април, го одбележува својот прв натпревар во кој постигнал два гола во Лигата на шампионите против Барселона во победата со 3-0 во првиот натпревар од четвртфиналето.[50] На 13 април, Дибала потпишал нов договор со Јувентус во трајност до 2022 година.[51][52] На 17 мај, Јувентус го освоил првиот трофеј за сезоната триумфирајќи во Купот на Италија со победа од 2-0 над Лацио во финалето, втора титула по ред во ова натпреварување за Дибала;[53] четири дена подоцна, тој постигнал еден од трите гола на Јувентус во победата со 3-0 над Кротоне со која клубот го освоил своето шесттото скудето по ред (второ за Дибала).[54] На 3 јуни во Кардиф, Дибала бил стартер за Јувентус во неговото прво финале во Лигата на шампионите, во кое сепак бјанконерите биле поразени со 1-4 од Реал Мадрид.[55]

Третата сезона во Јувентус ја започнал со нов број, откако на 9 август 2018 било потврдено дека тој ќе го носи дресот со број 10, кој во минатото го носеле многу славни фудбалери на торинскиот клуб.[56] Во својот прв настап за сезоната, Дибала постигнал два гола во Суперкупот на Италија 2017, во поразот со 3-2 од Лацио на 13 август. На 15 август, тој се нашол на шестото место на листата за наградата Фудбалер на годината 2017[57]. На 26 истиот месец го постигнал својот прв хет-трик во кариерата во победата на Јувентус со 4-2 на гостувањето кај Џенова;[58] повторувајќи го истото на 17 септември во победата на бјанконерите со 3-1 над Сасуоло.[59] На 11 март 2018, Дибала ги постигнал двата гола во победата со 2–0 на домашен терен над Удинезе во Серија А; неговиот прв гол во натпреварот бил неговиот 100-ти гол во кариерата.[60] Сезоната ја завршил освојувајќи уште една домашна двојна круна со Јувентус, а тој бил најдобриот стрелец на клубот за сезоната со 26 гола во сите натпреварувања (22 од нив во првенството).

2018-2022; Успони и падови уреди

На 1 септември 2018, Дибала го имал својот 100-ти настап за Јувентус во Серија А, влегувајќи како замена во победата со 2–1 над Парма.[61][62] На 2 октомври, Дибала постигнал хет-трик во победата со 3–0 на домашен терен над Јанг Бојс во групната фаза од Лигата на шампионите.[63] Во следниот натпревар на Јувентус од Лигата на шампионите на 23 октомври, Дибала го постигнал единствениот погодок во победата со 1–0 на гостувањето кај Манчестер Јунајтед.[64] На 27 октомври, за првпат во кариерата излегол на терен како капитен на бјанконерите, во натпреварот против Емполи што завршил 2-1 за Јувентус.[65] Со доаѓањето на Кристијано Роналдо, Дибала често бил користен надвор од својата позиција во поповлечена улога од страна на тренерот Алегри; како резултат на ваквата промена на позицијата, како и борбата со повредите, тој имал евидентен пад во формата, а и неговата делотворност значително се намалила, бидејќи успеал да постигне само пет гола на 30 првенствени натпревари, односно 10 голови во 42 настапи во сите натпреварувања. Сепак, на 16 јануари 2019, тој го одиграл целиот натпреварот во Суперкупот на Италија игран во Џеда, во кој ја освоил својата втора титула во кариерата во ова натпреварување откако Јувентус го победил Милан со 1-0. На 20 април 2019, го освоил своето четврто скудето со Јувентус.

По разочарувачката сезона, Дибала првично бил поврзуван со преселба во Премиер лигата, од каде интерес покажале екипите на Манчестер Јунајтед и Тотнхем, но на крајот тој сепак останал во Јувентус.[66] Иако првично не бил во преден план кај новиот тренер на клубот Маурицио Сари, тој сепак се пробил во стартната и го постигнал својот прв гол за сезоната на 6 октомври 2019 година, во победата со 2–1 на гости над Интер во Дербито на Италија, за да му помогне на неговиот тим да ги надмине „нероаѕурите“ на врвот на табелата во Серија А.[66][67] На 7 декември, тој го направил својот 200-ти настап за Јувентус во поразот со 3-1 на гостувањето кај Лацио во Серија А.[68] На 22 декември, против истиот противник во поразот со истиот резултат само сега во натпревар за Суперкупот на Италија, аргентинецот го постигнал единствениот гол за Јувентус, станувајќи најдобар стрелец досега во историјата на ова натпреварување. Со избувнувањето на Пандемијата на КОВИД-19, што довела до неодредено суспендирање на италијанското првенство и сите други натпреварувања, во март 2020 година и самиот Дибала се заразил со вирусот SARS-CoV-2,[69] од кои последователно оздравел.[70] По поразот во финалето на Купот на Италија против Наполи на пенали, за кој и самиот тој бил заслужен бидејќи бил еден од играчите на Јувентус кој промашиле, придонесот на Дибала по продолжувањето на првенството и последователниот успех на бјанконерите бил мошне важен затоа што тој забележал 4 гола и 2 асистенции во 9-те натпревари во Серија А во кои настапил.[71] По завршувањето на сезоната, тој бил прогласен за МВП на Серија А 2019-2020.[72]

 
Дибала играјќи за Јувентус во натпревар од Лигата на шампионите против Зенит Санкт Петербург.

Спротивно на претходната, сезоната 2020-2021 била многу разочарувачка за Дибала, бидејќи напаѓачот се соочил со голем број на повреди. Својот прв гол го постигнал на 4 ноември 2021, во победата со 4-1 над Ференцварош во Лигата на шампионите, по големата грешка на противничкиот голман Денеш Дибус.[73] На 12 мај 2021 година, во гостинската победа во домашното првенство над Сасуоло (3-1), Дибала го постигнал својот 100-ти гол за Јувентус во кариерата.[74] На 2 ноември 2021 година, со двата гола во Лигата на шампионите против Зенит Санкт Петербург (4-2), Дибала, со 106 гола, го надминал Мишел Платини во рангирањето на најплодните стрелци на Јувентус.[75] Во меѓувреме, и покрај предусловите на почетокот на сезоната, приближувањето на крајот на рокот за постигнување договор и ќор-сокакот во однос на преговорите за обновување помеѓу Дибала и „Старата дама“, резултирало на 21 март 2022 клубот од Пиемонт да прекине со понатамошни понуди да го убедува играчот, што дефинитивно го одредило неговото збогување со црно-белиот дрес.[76][77] Во исто време, за прв пат во седум сезони со Јувентус, Дибала ја завршил годината без да може да додаде ниту еден трофеј на своето конто, со оглед на поразите во финалето на Купот на Италија и во Суперкупот на Италија против Интер.[78] На 15 мај 2022, Дибала на друштвените мрежи објавил дека ќе го напушти Јувентус на крајот од сезоната.[79] Дибала го одиграл својот последен натпревар за Јувентус следниот ден, на домашен терен против против Лацио, кога бил заменет од Мартин Палумбо во 78-мата минута за да добие овации од навивачите.[80]

Тој го напуштил клубот од Торино со 293 настапи и 115 гола, што го прави моментално деветти најдобар стрелец во историјата на бјанконерите (изедначен со Роберто Баџо), и со освоени вкупно 12 трофеи.[81]

Рома уреди

На 20 јули 2022, Дибала потпишал тригодишен договор со Рома во трајност до 30 јуни 2025.[82][83]

Репрезентативна кариера уреди

Во 2011 година тој бил повикан од страна на аргентинската репрезентација под 17 години за 16-тите Панамерикански игри,[84] но потоа не учествувал.

На 19 јули 2012 година го добил првиот повик од репрезентацијата под 20 години, но во сите натпревари во кој бил повикан останал неискоритена замена.[85]

На 22 септември 2015, Дибала го добил својот прв повик во сениорската репрезентација на Аргентина од Херардо Мартино.[86] Заради неговото полско и италијанско потекло, исто така, Дибала бил во можност да настапува и за полската и за италијанската репрезентација, но играчот изјавил отворено дека се чувствува како аргентинец и дека тој отсекогаш сонувал да игра за гаучосите.[87] Дебитирал за сениорската репрезентација на 13 октомври 2015, во натпреварот Парагвај - Аргентина (0-0), во квалификациите за Светското првенство во Русија, влегувајќи во игра во 74-тата минута на местото на Карлос Тевес.[88]

Во мај 2018, бил повикан на списокот од 23 фудбалери на селекорот Хорхе Сампаоли за Светското првенство 2018 во Русија.[89] Дебитирал на турнирот на 21 јуни 2018, влегувајќи како замена на местото на Енцо Перес во поразот со 3-0 од Хрватска во групната фаза.[90] Тоа бил неговиот единствен настап на првенството, на кое Аргентина била елиминирана во осминафиналето од Франција со 4–3.[91][92][93]

Својот прв гол за репрезентацијата, Дибала го постигнал на 21 ноември во победата со 2-0 против Мексико во пријателски натпревар одигран во Мендоса.[94]

Во мај 2019, Дибала бил повикан од селекторот Лионел Скалони во составот на Аргентина за Копа Америка 2019 во Бразил.[95] Својот прв настап на турнирот го направил на 23 јуни против Катар, влегувајќи од клупата за резерви на местото на Лаутаро Мартинес и му асистриал на Серхио Агуеро за вториот гол во победата со 2-0.[96] Во натпреварот за третото место против Чиле на 6 јули, Дибала го направил својот прв старт на турнирот, и го постигнал вториот гол за Аргентина во победата со 2–1, помагајќи и на својата репрезентација да го освои бронзениот медал.[97]

Хронологија на репрезентативните настапи уреди

Хронологија на настапи и постигнати голови за националната селекција ― Аргентина
Дата Град Домашни Резултат Гости Натпреварување Голови Инфо Детали
13-10-2015 Асунсион Парагвај   0 – 0   Аргентина Квал. за СП 2018 -   75' дет.
13-11-2015 Буенос Аирес Аргентина   1 – 1   Бразил Квал. за СП 2018 -   81' дет.
17-11-2015 Баранкилја Колумбија   0 – 1   Аргентина Квал. за СП 2018 -   70'   90+2' дет.
01-09-2016 Буенос Аирес Аргентина   1 – 0   Уругвај Квал. за СП 2018 -     29', 45' дет.
07-10-2016 Лима Перу   2 – 2   Аргентина Квал. за СП 2018 -   65' дет.
12-10-2016 Кордоба Аргентина   0 – 1   Парагвај Квал. за СП 2018 -   59' дет.
09-06-2016 Мелбурн Бразил   0 – 1   Аргентина Пријателска -   69'
13-6-2017 Сингапур Сингапур   0 – 6   Аргентина Пријателска -
31-8-2017 Монтевидео Уругвај   0 – 0   Аргентина Квал. за СП 2018 -   71' дет.
5-9-2017 Буенос Аирес Аргентина   1 – 1   Венецуела Квал. за СП 2018 -   62' дет.
11-11-2017 Москва Русија   0 – 1   Аргентина Пријателска -   87'
14-11-2017 Краснодар Аргентина   2 – 4   Нигерија Пријателска -   63'
21-6-2018 Нижни Новгород Аргентина   0 – 3   Хрватска СП 2018 - Прва фаза -   68' дет.
12-9-2018 Ист Ратерфорд Колумбија   0 – 0   Аргентина Пријателска -   54'
11-10-2018 Ријад Ирак   0 – 4   Аргентина Пријателска -
16-10-2018 Џеда Бразил   1 – 0   Аргентина Пријателска -   58'
16-11-2018 Кордоба Аргентина   2 – 0   Мексико Пријателска -   72'
21-11-2018 Мендоса Аргентина   2 – 0   Мексико Пријателска 1   81'
26-3-2019 Тангер Мароко   0 – 1   Аргентина Пријателска -   79'
8-6-2019 Сан Хуан Аргентина   5 – 1   Никарагва Пријателска -   46'
23-6-2019 Порто Алегре Катар   0 – 2   Аргентина Копа Америка 2019 - Прва фаза -   76' дет.
28-6-2019 Рио де Жанеиро Венецуела   0 – 2   Аргентина Копа Америка 2019 - Четвртфинале -   85' дет.
2-7-2019 Бело Хоризонте Бразил   2 – 0   Аргентина Копа Америка 2019 - Полуфинале -   85' дет.
6-7-2019 Сао Паоло Аргентина   2 – 1   Чиле Копа Америка 2019 - Натп. за 3. место 1   67' дет.
Вкупно Настапи 20 Голови 1

Клупска статистика уреди

Статистиката е ажурирана на 6 јуни 2015.

Сезона Клуб Првенство Национален куп Континентален куп Останати купови Вкупно
Лига Наст Гол Лига Наст Гол Лига Наст Гол Лига Наст Гол Наст Гол
2011-2012   Институто БН 38+2[98] 17+0 КА 0 0 - - - - - - 40 17
2012-2013   Палермо А 27 3 КИ 1 0 - - - - 28 3
2013-2014 Б 28 5 КИ 2 0 - - - - - - 30 5
2014-2015 А 34 13 КИ 1 0 - - - - - - 35 13
Вкупно Палермо 89 21 4 0 - - - - 93 21
2015-2016   Јувентус А 34 19 КИ 4 2 ЛШ 7 1 СИ 1 1 46 23
2016-2017 А 31 11 КИ 5 4 ЛШ 11 4 СИ 1 0 48 19
2017-2018 А 33 22 КИ 4 1 ЛШ 8 1 СИ 1 2 46 26
2018-2019 А 30 5 КИ 2 0 ЛШ 9 5 СИ 1 0 42 10
2019-2020 А 33 11 КИ 4 2 ЛШ 8 3 СИ 1 1 46 17
2020-2021 А 20 4 КИ 1 0 ЛШ 5 1 СИ 0 0 26 5
2021-2022 А 29 10 КИ 4 2 ЛШ 5 3 СИ 1 0 39 15
Вкупно Јувентус 210 82 24 11 53 18 6 4 293 115
2022-2023   Рома А 0 0 КИ 0 0 ЛЕ 0 0 0 0 0 0 0
Вкупно во кариерата 339 120 28 11 53 18 6 4 426 153

Хет-трикови уреди

Титули уреди

  Палермо уреди

2013-2014

  Јувентус уреди

2015-2016, 2016-2017, 2017-2018, 2018-2019, 2019-2020
2015-2016, 2016-2017, 2017-2018, 2020-2021
2015, 2018, 2020

  Аргентина уреди

2022

Наводи уреди

  1. ↑ https://twitter.com/paudybala_jr Твитер профил на Пауло Дибала
  2. ↑ „Профил на Palermocalcio.it“. Архивирано од изворникот на 2015-07-15. Посетено на 2015-07-13.
  3. ↑ (шпански) ¡Joya en la mira! El Benfica sigue al joven Dybala Foxsportsla.com
  4. ↑ (шпански) La joya que tienta Архивирано на 6 октомври 2014 г. lmcordoba.com.ar
  5. ↑ (шпански) Los maestros de la “joya” Архивирано на 30 декември 2012 г. lmcordoba.com.ar
  6. ↑ (шпански) "La Joya está bien" Архивирано на 24 септември 2014 г. ole.com.ar
  7. ↑ (полски) Paulo Dybala - "nowy Messi" z polskimi korzeniami Архивирано на 5 април 2012 г. sport.onet.pl
  8. ↑ Scatta il raduno rosanero: 25 convocati. Assente giustificato il talento Dybala corrieredelmezzogiorno.corriere.it
  9. ↑ „Palermo, Dybala è cittadino italiano“. tuttomercatoweb.com. 14 август 2012. Посетено на 4 јуни 2015.
  10. ↑ „Oriana Sabatini, de novia con Paulo Dybala: la primera foto juntos en un restaurante de San Isidro“ (шпански).
  11. ↑ „Oriana Sabatini, la fidanzata di Paulo Dybala: «Credo di essere bisessuale»“. 2021-01-21. Посетено на 2021-04-03.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Pandey, Kaustubh (24 February 2019). „The evolution and devolution of Paulo Dybala“. www.calciomercato.com. Посетено на 15 September 2019.
  13. ↑ 13,0 13,1 Paolo Menicucci (9 May 2015). „UEFA.com's weekly wonderkid: Paulo Dybala“. UEFA. Посетено на 1 June 2015.
  14. ↑ Di Feo, Giulio (13 December 2011). „Mercato, non solo Tevez Juve-Guarin, Napoli-Dybala“ (италијански). La Gazzetta dello Sport. Посетено на 16 February 2015.
  15. ↑ „GATTUSO: "C'è tanto entusiasmo, colpito da Dybala. Dal mercato mi aspetto ..."“ (италијански). Посетено на 16 February 2015.
  16. ↑ Lo Iacono, Salvatore (19 April 2012). „Palermo, occhi puntati su Paulo Dybala“ (италијански). Il Corriere della Sera. Посетено на 16 February 2015.
  17. ↑ 17,0 17,1 Calamai, Luca (14 January 2012). „Inter, ecco baby Dybala Arouca alla Fiorentina?“ (италијански). La Gazzetta dello Sport. Посетено на 16 February 2015.
  18. ↑ John Molinaro (31 May 2017). „Names in the news: Dybala the crown jewel of Juventus“. Sportsnet.ca. Посетено на 27 September 2017.
  19. ↑ Chioffi, Stefano (29 April 2012). „Paulo Dybala, 17 gol per stregare il Palermo“ (италијански). Il Corriere dello Sport. Архивирано од изворникот на 16 December 2014. Посетено на 16 February 2015.
  20. ↑ Nick Norrington (26 November 2014). „Scouting Report: Palermo's Dybala to become better than Lionel Messi?“. ESPN FC. Посетено на 11 January 2016.
  21. ↑ „Juventus and Sevilla draw a blank“. UEFA.com. 15 September 2016. Посетено на 23 March 2017.
  22. ↑ Peter Coates (22 January 2016). „Paulo Dybala: Is Juventus striker poised to join Lionel Messi and Cristiano Ronaldo among the game's elite?“. The Independent. Архивирано од изворникот 25 May 2022. Посетено на 23 March 2017.
  23. ↑ 23,0 23,1 Gaby McKay (2 November 2016). „How Juventus miss Dybala“. Football Italia. Посетено на 23 March 2017.
  24. ↑ Mirko Graziano (18 January 2016). „Juve, Dybala tra Sivori e Tevez. E Messi disse: "È uno di noi"“ [Juve, Dybala between Sivori and Tevez. And Messi said: He's one of us] (италијански). La Gazzetta dello Sport. Посетено на 18 January 2016.
  25. ↑ JAMES HORNCASTLE (28 October 2015). „Paulo Dybala coming along slowly at Juventus, but does Allegri know best?“. ESPN FC. Посетено на 23 March 2017.
  26. ↑ Timothy Ormezzano (25 November 2016). „Juventus, Dybala: "Esterno, punta, trequartista. Per Allegri faccio tutto"“ (италијански). La Repubblica. Посетено на 23 March 2017.
  27. ↑ Claudio Barbieri (17 February 2017). „Dybala all'attacco, manca solo la Joya del gol“ (италијански). Sky.it. Посетено на 23 March 2017.
  28. ↑ „Zamparini: "Preso il nuovo Aguero"“ (италијански). Corriere dello Sport. 28 April 2012. Архивирано од изворникот на 4 March 2016. Посетено на 1 June 2016.
  29. ↑ Norrito, Massimo (26 July 2012). „Dybala, il bomber con la faccia da bambino pronto a fare innamorare il "Barbera"“ (италијански). La Repubblica. Посетено на 16 February 2015.
  30. ↑ „Dybala aims to emulate Tevez success at Juve“. Four Four Two. 7 December 2015. Посетено на 15 December 2015.
  31. ↑ James Horncastle (17 December 2015). „Horncastle: Juventus' new leader? Why Paulo Dybala should be given the No.10 shirt“. Calciomercato.com. Посетено на 11 January 2016.
  32. ↑ „Paulo Dybala not the new Maradona, 'not as good as people say' - Pele“. ESPN FC. 10 June 2017. Посетено на 5 July 2018.
  33. ↑ „Dybala: il grande colpo, Lo Monaco: "Erede di Montella"“ (италијански). Live Sicilia. 14 July 2012. Посетено на 9 May 2015.
  34. ↑ Fabiana Della Valle (16 November 2015). „Juventus, Dybala vola a ritmo dei top: meglio di Tevez e di Del Piero“ (италијански). La Gazzetta dello Sport. Посетено на 26 January 2016.
  35. ↑ Ivan Zazzaroni (14 December 2015). „Paulo Dybala come il "primo" Roberto Baggio“ [Paulo Dybala like the "first" Roberto Baggio] (италијански). Sport Notizie 24. Архивирано од изворникот на 22 December 2015. Посетено на 15 December 2015.
  36. ↑ Paolo Menicucci (18 January 2016). „Messi and Pirlo in one? Dybala driving Juventus up Serie A“. UEFA.com. Посетено на 18 January 2016.
  37. ↑ Camillo Forte (3 July 2015). „Allegri ha già deciso i tiratori scelti della Juve“ [Allegri has already decided Juve's chosen set-piece takers] (италијански). Tuttosport. Посетено на 18 January 2016.
  38. ↑ (шпански) Paulo Dybala y Julio Chiarini, glorias del fútbol mundod.lavoz.com.ar
  39. ↑ „Football - Serie A - Standing - Top Scorers - 2014-2015 - - Yahoo! Eurosport“. yahoo.com. Архивирано од изворникот на 28 December 2014.
  40. ↑ „Juventus 2-0 Lazio: Mario Mandzukic and Paulo Dybala hand Juve win as new strikers seal Italian Super Cup for Serie A champions“. Daily Mail. 8 August 2015. Посетено на 8 August 2015.
  41. ↑ „Roma 2 - 1 Juventus“.[мртва врска]
  42. ↑ „Manchester City-Juventus 1-2: il tabellino“.
  43. ↑ Stefano Cantalupi (16 декември 2015). La Gazzetta dello Sport (уред.). „Coppa Italia, Juve ai quarti: 4-0 al Torino nel derby“. Посетено на 17 декември 2015.
  44. ↑ Elvira Erbì (23 февруари 2016). „Dybala-Sturaro cuore Juventus: 2-2. E i gol del Bayern erano irregolari“. Tuttosport. Посетено на 24 февруари 2016.
  45. ↑ Marco Demicheli (5 September 2016). „Juve, Dybala turns down the number 10 jersey. From Del Piero to Pogba it's the end of an era“. Calciomercato. Посетено на 6 September 2016.
  46. ↑ Gianluca Nesci (27 December 2016). „Watch: Dybala nets absolute screamer as Juventus crushes Dinamo Zagreb“. The Score. Посетено на 8 December 2016.
  47. ↑ „Empoli 0 Juventus 3: Dybala, Higuain on target in comfortable victory“. Yahoo.com. 2 October 2016. Архивирано од изворникот на 2018-08-07. Посетено на 8 December 2016.
  48. ↑ Emanuele Gamba (16 октомври 2016). „Dybala accende il motore per mandare Allegri in fuga“. la Repubblica. стр. 58.
  49. ↑ Marco Pasotto (23 декември 2016). „Supercoppa, Juventus-Milan 4-5 dopo i rigori: decide l'errore di Dybala“.
  50. ↑ Emanuele Gamba (12 април 2017). „Anche la Juve sa fare il circo Dybala domatore del Barça la semifinale è a un passo“. la Repubblica. стр. 38.
  51. ↑ Zvanicno:Dybala potpisao do 2022 godine ju1897.net
  52. ↑ Argentina international Dybala extends contract with Juventus transfermarkt.co.uk
  53. ↑ Marco Fallisi (17 мај 2017). „Coppa Italia, Juve-Lazio 2-0: gol di Dani Alves e Bonucci, storico tris bianconero“.
  54. ↑ Jacopo Gerna (21 мај 2017). „Juventus-Crotone 3-0, bianconeri nella leggenda: gol di Mandzukic, Dybala e Alex Sandro“.
  55. ↑ Fabio Balaudo (3 јуни 2017). „Real, poker e leggenda: la Juve si inchina“.
  56. ↑ „Dybala 10“. juventus.com. 9 August 2017.
  57. ↑ „Buffon, Messi and Ronaldo on Player of the Year shortlist“. UEFA.com. 15 August 2017. Посетено на 15 August 2017.
  58. ↑ „Genoa 2-4 Juventus“. BBC.com. 26 August 2017. Посетено на 27 August 2017.
  59. ↑ „Dybala masterclass at the Mapei“. Juventus.com. 17 September 2017. Посетено на 18 September 2017.
  60. ↑ Jacopo Gerna (11 March 2018). „Juventus-Udinese, Dybala fa paura: "Dipende tutto da noi"“ (италијански). La Gazzetta dello Sport. Посетено на 11 March 2018.
  61. ↑ „Calendario Serie A, la terza giornata: orari, programma partite e come vederle“ (италијански). Sky.it. 30 August 2018. Посетено на 2 September 2018.
  62. ↑ Luca Bianchin (1 September 2018). „Parma-Juventus 1-2: gol di Mandzukic, Gervinho e Matuidi“ (италијански). La Gazzetta dello Sport. Посетено на 2 September 2018.
  63. ↑ „Dybala: 'I wanted a game like this'“. Football Italia. 2 October 2018.
  64. ↑ Pete Hall (24 October 2018). „Manchester United 0–1 Juventus“. skysports.com. Посетено на 14 December 2018.
  65. ↑ Paulo Dybala [@@PauDybala_JR] (27 октомври 2018). „La prima da capitano non si dimentica mai“ (Tweet) – преку Twitter.
  66. ↑ 66,0 66,1 „Paulo Dybala reveals the reason he didn't want to join Manchester United or Tottenham this summer“. FourFourTwo. 9 October 2019. Посетено на 24 November 2019.
  67. ↑ „Inter Milan 1–2 Juventus“. BBC Sport. 6 October 2019. Посетено на 24 November 2019.
  68. ↑ „Dybala disputa su 200 partido con el Juventus“ (шпански). Eurosport. 8 December 2019. Посетено на 9 December 2019.
  69. ↑ „COVID-19, Third player to test positive“ (англиски). 21 март 2020. Посетено на 22 март 2020.
  70. ↑ „Covid-19, guarito Paulo Dybala - Juventus“. Посетено на 2022-07-21.
  71. ↑ „Paulo Dybala, dal quasi addio alla Juventus a un anno da leader: la miglior giocata di Sarri“. 2020-07-28. Посетено на 2022-07-21.
  72. ↑ „GLI MVP DELLA STAGIONE 2019/2020“. Архивирано од изворникот на 2022-07-21. Посетено на 2022-07-21.
  73. ↑ „Ferencváros-Juventus | UEFA Champions League“. UEFA.com.
  74. ↑ „100 VOLTE RONALDO E DYBALA, TRE PUNTI CON IL SASSUOLO“. 12 мај 2021. Посетено на 12 мај 2021.
  75. ↑ Antonio Torrisi (3 ноември 2021). https://www.goal.com/it/notizie/juventus-zenit-dybala-platini/9toc1ctkvpwl1gge78btuylbt. Посетено на 6 декември 2021. Занемарен непознатиот параметар |titolo= (се препорачува |title=) (help); Отсутно или празно |title= (help)
  76. ↑ „Juve, la conferma di Arrivabene: "Dybala non ha rinnovato"“. Посетено на 2022-03-21.
  77. ↑ „Juve, fumata nera: Dybala non rinnova, addio a fine stagione“. Посетено на 2022-03-21.
  78. ↑ „Juventus, zero titoli dopo 10 anni: la prima stagione dell'Allegri-bis è un fallimento oppure no?“. 2022-05-12. Посетено на 2022-07-21.
  79. ↑ „Paulo Dybala confirms Juventus departure at end of season“. ESPN (англиски). 15 May 2022. Архивирано од изворникот 16 May 2022. Посетено на 18 May 2022.
  80. ↑ JuventusNews24, Redazione (2022-05-16). „Esordio Palumbo: prima in maglia Juve per il classe 2002“. Juventus News 24 (италијански). Посетено на 2022-05-16.
  81. ↑ „Suerte, Paulo!“. 2022-06-30.
  82. ↑ „Paulo Dybala signs for Roma!“. www.asroma.com (англиски). Посетено на 2022-07-20.
  83. ↑ „Argentine Dybala joins Roma on free transfer“. BBC Sport (англиски). Посетено на 2022-07-20.
  84. ↑ „Dybala se ilusiona con ir a los Panamericanos de Guadalajara“ (шпански). Cadena 3. 2 септември 2011.
  85. ↑ „Palermo: Dybala declina chiamata in Nazionale“. Mediagol.it.[мртва врска]
  86. ↑ Olé, уред. (22 септември 2015). „El Tata no está pipón“ (шпански). Архивирано од изворникот на 2018-06-17. Посетено на 30 септември 2015.
  87. ↑ „Italia, Dybala dice no: «Grazie Conte, ma sogno l'Argentina»“. Corriere dello Sport. 29 ноември 2014. Архивирано од изворникот на 2015-04-02. Посетено на 30 ноември 2014.
  88. ↑ „Copa Mundial de la FIFA Rusia 2018™ - Partidos - Paraguay-Argentina - FIFA.com“ (шпански). Архивирано од изворникот на 2015-10-03. Посетено на 24 октомври 2015.
  89. ↑ „Argentina World Cup squad: Paulo Dybala included but Mauro Icardi misses out on 23-man group for Russia“. The Independent. 21 May 2018. Посетено на 17 June 2018.
  90. ↑ TARIQ PANJA (21 June 2018). „Croatia Buries Argentina's World Cup Hopes in a Deep Hole“. The New York Times. Посетено на 23 June 2018.
  91. ↑ Emlyn Begley (30 June 2018). „France 4-3 Argentina“. BBC Sport. Посетено на 30 June 2018.
  92. ↑ Sam Wallace (1 July 2018). „Kylian Mbappe destroys Argentina to send Lionel Messi and co home in World Cup thriller“. The Telegraph. Посетено на 1 July 2018.
  93. ↑ Jim Sheridan (1 July 2018). „Why was Paulo Dybala not playing for Argentina at the World Cup?“. The Sun. Посетено на 1 July 2018.
  94. ↑ „Lionel Messi void filled by Mauro Icardi and Paulo Dybala as Argentina enjoy friendly win over Mexico“. The Independent. 21 November 2018. Посетено на 21 November 2018.
  95. ↑ Avi Creditor (21 May 2019). „Messi Leads Argentina's Copa America Squad; Icardi Omitted“. Sports Illustrated. Посетено на 21 May 2019.
  96. ↑ „Copa America 2019 - Qatar 0-2 Argentina - Match Report“. www.beinsports.com. 23 June 2019. Посетено на 24 June 2019.
  97. ↑ Vickery, Tim (6 July 2019). „Messi's red card overshadows Argentina's encouraging win and Chile's end of an era“. ESPN FC. Посетено на 7 July 2019.
  98. ↑ Плјеоф за промоција во Примера Дивисион.

Надворешни врски уреди

  Портал „Биографија“
  Портал „Фудбал“
  Портал „Аргентина“
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Пауло_Дибала&oldid=5067030“