Ото Феничел
Ото Феничел (2 декември 1897 година, Виена – 22 јануари 1946 година, Лос Анџелес) бил психоаналитичар од таканаречената „втора генерација“.
Образование и психоаналитички припадности уреди
Ото Феничел започнал да студира медицина во 1915 година во Виена. Како млад, уште во училиште, тој бил привлечен од кругот на психоаналитичари околу Фројд. Во текот на 1915 и 1919 година, тој присуствувал на предавањата на Фројд, а веќе во 1920 година, на 23 години, станал член на Виенското психоаналитичко друштво.
Во 1922 година, Феничел се преселил во Берлин. Додека живеел во Берлин, до 1934 година, тој бил член на група социјалистички и/или марксистички психоаналитичари (со Зигфрид Бернфелд, Ерих Фром, Вилхелм Рајх, Ернст Зимел, Френсис Дери и други). По неговата емиграција во 1934 година во Осло, во 1935 година во Прага, и во 1938 година во Лос Анџелес, тој организирал контакт меѓу расфрланите марксистички психоаналитичари во светот со тајното „Рундбрифе“ (Rundbriefe), односно кружни писма. Оние Рундбрифе кои станале јавно познати дури во 1998 година, можат да се вбројат меѓу најважните документи кои се однесуваат на проблематичната историја на психоанализата помеѓу 1934 и 1945 година, особено во однос на проблемот со протерувањето на Вилхелм Рајх од Меѓународната психоаналитичка асоцијација во 1934 година. Во Лос Анџелес, Феничел се приклучил на постоечките психоаналитички кругови и подоцна помогнал да се основа Психоаналитичкото друштво и институт во Лос Анџелес.[1] Неговите обуки за анализа во Лос Анџелес го вклучиле Ралф Гринсон.
Списи уреди
Феничел бил ефикасен писател за психоанализата и објавил четириесет статии помеѓу „Комплекс на интроекција и кастрација“ („Introjektion und Kastrationkomplex) во 1925 и „Невротично дејствување“ („Neurotic Acting Out“) во 1945.[2] Меѓу некои од областите за кои тој придонесол биле женската сексуалност, чувството на триумф и претходниците на Едиповиот комплекс. Тој, исто така, објави влијателен технички прирачник, Проблеми на психоаналитичката техника (1939).[3]
Три меѓувоени труда за женската сексуалност го привлекле вниманието на Фројд:[4] тој напишал за првиот дека „Феничел (1930) со право ја нагласува тешкотијата да се препознае во материјалот произведен во анализа кои делови од него ја претставуваат непроменетата содржина на пред-Едипова фаза и кои делови се искривени со регресија“[5] Неговиот напис од 1936 година за симболичната равенка на Девојка и Фалус подоцна станала лансирна рампа за Жак Лакан.[6]
Во својата статија „Трофеј и триумф“ од 1939 година, Феничел истакнал дека чувството на триумф „резултира со отстранувањето на вознемиреноста и инхибиција со освојувањето на трофеј“, но додадол дека „трофејот е супер-его дериват бидејќи е симбол на родителскиот авторитет[...]тоа му се заканува на егото како што супер-егото му се заканува на егото“.[7]
Надоврзувајќи се на сопствената работа и придонесите на неговите врсници и претходници, Феничел го изработил својот енциклопедиски учебник од 1945 година:[8] „За безброј студенти и професионалци, Феничел е синоним за неговата психоаналитичка теорија на неврозата; и овој текст се смета за синоним за доверливо и сеопфатно психоаналитичко знаење“.[9] Сепак, делото имало и контроверзии, бил предизвик за, меѓу другото, наодите на Мелани Клајн, нео-Фројдците и голем дел од работата на Франц Александар, исто така ја прикажувало континуираната марксистичка припадност на Феничел.[10]
Критика уреди
Харолд Блум го нарекол Феничел „мрачниот енциклопедист на фројдовската психодинамика“;[11] но токму енциклопедискиот аспект на неговата работа ја предизвикало критиката на Лакан.[12] Споредувајќи ја работата на Феничел со „набројување на типот „главна канализација““, тој се залагал за разлика помеѓу каталог на минати толкувања и вистинската работа за наоѓање на мутативното толкување во рамките на вистинската сесија.[13] Тој, исто така, ја критикувал употребата на Феничел на органски фази на развој во неговото пишување;[12] додека други сметале дека Феничел ги пресимплифицира своите извештаи за невроза со категорични таксономии.[14]
Иако самиот Феничел уште од почетокот на својата книга предупредил дека нуди само илустративни примери, а не истории на случаи,[15] тој можеби несвесно придонел за проблемот со обидот да се насочи и доминира, а не да се следи и учи од, аналитичкиот процес.[16]
Библиографија уреди
- Ото Фенихел: Психоанализата како јадро на идната дијалектичко-материјалистичка психологија (1934). Во: American Imago, Vol. 24. (1967), стр. 290–311
- Ото Фенихел: Психоаналитичка теорија на невроза . 3 тома, 1945 година
- Ото Фенихел: 119 Рундбрифе . Хг. Johannes Reichmayr und Elke Mühlleitner, 2 Bände, Франкфурт: Stroemfeld 1998 г.
- Ото Фенихел и сор. eds., Collected Papers of Otto Fenichel (1987).
Поврзано уреди
Наводи уреди
- ↑ „Los Angeles Psychoanalytic Society and Institute | Encyclopedia.com“.
- ↑ Otto Fenichel, The Psychoanalytic Theory of Neurosis (London 1946) p. 610–611.
- ↑ Jean-Michel Quinodoz, Reading Freud (London 2005), p. 109.
- ↑ Peter Gay, Freud: A Life for Our Times (London 1988) p. 521
- ↑ Sigmund Freud, On Sexuality (London 1991) p. 390.
- ↑ Jacques Lacan, Ecrits: A Selection (London 1997) p. 207.
- ↑ Ralph R. Greenson, "On Gambling" in Jon Halliday and Peter Fuller eds., The Psychology of Gambling (London 1974), p. 210.
- ↑ Gay, Freud, p. 336 n.
- ↑ Russell Jacoby, The Repression of Psychoanalysis: Otto Fenichel and the Political Freudians (Chicago 1986). p. 24.
- ↑ Otto Fenichel, The Psychoanalytic Theory of Neurosis (London 1946) p. 64, p. 588-9 and p. 507.
- ↑ H. Bloom, The Anxiety of Influence (1973) p. 80
- ↑ 12,0 12,1 J. Lacan, Ecrits (1997) p. 51
- ↑ Jacques Lacan, The Four Fundamental Concepts of Psycho-Analysis (London 1994) p. 11.
- ↑ Peter Fuller, "Introduction" in Halliday/Fuller, Gambling p. 28.
- ↑ O. Fenichel, the Psychoanalytic Theory of Neurosis (1946) p. 8
- ↑ Patrick Casement, On Learning from the Patient (London 1990) p. 220.