Каријатида
Каријатида (грчки: Καρυάτις) е скулптура со форма на жена, која во архитектурата се користи како столб, при што над главата на женската фигура се наоѓа первазот. Грчкиот Καρυάτις, во превод значи „девојка од Карјаи[а]“. Во Карјаи се наоѓал познатиот храм, посветен на божицата Артемида, познат како Артемида Карјатија:
„Како Карјатија, таа се радувала на танците од оревово дрво во селото Карјаи, на каријатидите, кои во своите среќни танци, носеле кошници со живи трски над главите, како да се разиграни дрвја.“[1]
Според Витрувиј, каријатидите биле жени од Карјаи, кои биле осудени на тешка работа за време на персиската инвазија на Грција, околу 480 г.п.н.е.
За првпат каријатидите се појавиле во три мали градби во Делфи од 6 век п.н.е., но нивната примена била карактеристична за многу архитектонски стилови во подоцнежниот развој на архитектурата.
Историја
уредиАнтика
уредиНајраните примери на каријатиди се пронајдени во градби во три градби во Делфи, кои потекнуваат од средината на 6 век п.н.е. Сепак, употребата на држачи во облик на жена постоеле и порано, а такви примери се обредните садови, држачите за огледала од слонова коска од Феникија и корнизите од Стара Грција. Најпознати и најповторувани примери се шесте каријатиди од предворието на храмот Ехтереј во Акрополот во Атина.
Пет од овие каријатиди, денес се наоѓаат во Акрополскиот музеј, а на почетокот на 19. век, лордот Елгин пренел една во Британскиот музеј во Лондон.
Римјаните, по примерот на каријатидите во Ерехтеј, го употребиле овој архитектонски елемент во Августовиот форум, Пантеонот во Рим и во Адријановата вила во Тиволи. Друг приемр на употреба на каријатиди во римската архитектура е Тонлиевата каријатида, пронајдена на Виа Апиа.
Ренесанса и постренесансни стилови
уредиНа почетокот од доцниот среден век, вметнувањето на каријатиди во градбите повторно било оживеано. Новина било тоа што, каријатидите биле вметнувани во внатрешноста на градбите, односно во огништето, што не било случај со нивната примена во антиката. Примери за оваа новина се фигурите на Херкулес и Јола, изрезбани на столбовите од огништето на Сала дела Јоле од Дуждовата палата во Венеција околу 1450 година.[б] Во истиот век, вајарот и архитект, Јакопо Сансовино, изрезбал неколку женски фигури, како држачи на кровот од мермерното огниште на Вила Гарцони, во близина на Падова.[2] Сè до 1615 година, немало архитект кој го споменал овој архитектонски елемент, кога Винченцо Скамоци во своето дело, Идејата на универзалната архитектура (италијански:Idea della archittura universale) посветил посебен дел на огништата. Тој, запишал дека е доста добро доколку огништата имаат каријтиди како држачи, слични како онаа во Сала дел Антиколеџо, којашто ја посочува.[2]
Во 16. век, од примерите во расправата за архитектурата на Себастијан Срлио, каријатидите станале задолжителни елементи во декоративниот северен Маниризам, изразен преку школата Фонтенбло и резбарите од Антверпен.
На пчетокот на 17. век, употребата на каријатидите се појавува и во јакобиевите ентериери во Англија. Пример е и поратат при влезот во замокот Мучалс во Шкотска.
Каријатидите останале дел од германскиот барок и повторно биле оживеани од страна на неокласичните архитекти. Карактеристични примери се четирите каријатиди од теракота, кои се наоѓаат на влезот од црквата Свети оанкрас во Лондон. Каријатиди, исто така има и на фасадата на музејот на науките и индустријата во Чикаго, изграден во 1893 година.
Поврзано
уредиБелешки
уредиНаводи
уреди- ↑ Kerényi, Karl, The Gods of the Greeks, Thames & Hudson, 1980
- ↑ 2,0 2,1 Parker, "'Designed in the Most Elegant Manner, and Wrought in the Best Marbles': The Caryatid Chimney Piece from Chesterfield House", The Metropolitan Museum of Art Bulletin, New Series, 21, февруари 1963, стр. 206
- ↑ Parker, "'Designed in the Most Elegant Manner, and Wrought in the Best Marbles': The Caryatid Chimney Piece from Chesterfield House", The Metropolitan Museum of Art Bulletin, New Series, 21, февруари 1963, стр. 202-213
Литература
уреди„Каријатида“ на Ризницата ? |
- Ursula Hatje (Hrsg.): Knaurs Stilkunde, Band I: Von der Antike bis zur Gotik, S. 37 ff., Droemersche Verlagsanstalt Th. Knaur Nachf., München/Zürich 1963, ISBN 3-426-03180-9