Енрико Де Никола
Енрико Де Никола, ( 9 ноември 1877 – 1 октомври 1959 година)[1] бил италијански правник, новинар, политичар и привремен шеф на државата на републиканска Италија од 1946 до 1948 година. Потоа, тој станал првиот претседател на Италија на 1 јануари 1948 година.[2]
Биографија уреди
Енрико Де Никола е роден во Неапол и се прославил како казнен адвокат. Студирал право на Универзитетот во Неапол, дипломирал во 1896 година.[3] Како либерал првпат бил избран за заменик во 1909 година а од 1913 до 1921 година, извршувал помали владини функции до појавата на фашизмот, кога се повлекол од политичкиот живот. Служел како државен потсекретар за колониите во владата на Џолити (ноември 1913 - март 1914 година) и потсекретар за финансии во кабинетот на Орландо (јануари-јуни 1919 година). На 26 јуни 1920 година, бил избран за претседател на Комората на пратеници, држејќи ја функцијата до јануари 1924 година. Бил назначен за сенатор од кралот Виктор Емануел III во 1929 година, но одбил да седне на неговото место и никогаш не учествувал во работата на Собранието.[4]
Се вратил на својата адвокатска пракса, а по падот на италијанскиот фашизам повторно се интересирал за политиката. По падот на Бенито Мусолини од власт во 1943 година, кралот Виктор Емануел се обидел да ја извади монархијата од нејзината соработка со фашистичкиот режим; Де Никола бил можеби највлијателниот посредник во транзицијата што следела. Синот на кралот Умберто се здобил со нова титула „Генерал-полковник на царството“ и ги презел повеќето функции на суверенот. Виктор Емануел подоцна абдицирал; Умберто станал крал како Умберто II и бил одржан уставен референдум, на кој победиле републиканците. Било избрано ново Уставотворно собрание, а премиерот Алсиде де Гаспери станал вршител на должноста шеф на државата неколку недели кога Умберто II бил прогонет и ја напуштил Италија. Основачкото собрание потоа го избрало Де Никола за привремен шеф на државата на 28 јуни 1946 година, со 80% од гласовите, во првиот круг на гласање. Џулио Андреоти подоцна се присетил дека Де Никола - човек со голема скромност - не бил сигурен дали да ја прифати номинацијата и претрпува чести промени на мислењето наспроти постојаното инсистирање од страна на сите главни политички лидери. Андреоти потсетил дека новинарот Манлио Лупиначи потоа упатил апел до Де Никола на страниците на Il Giornale d'Italia: „Ваша екселенцијо, ве молам, одлучете да одлучите дали можете да прифатите да прифатите...“[5]
На 25 јуни 1947 година, Де Никола поднел оставка од функцијата, наведувајќи здравствени причини, но Уставотворното собрание веднаш следниот ден го реизбрало повторно, откако во неговиот чин ги препознал знаците на благородност и понизност. Откако италијанскиот Устав стапил на сила, тој бил официјално именуван за „Претседател на Италијанската Република“ на 1 јануари 1948 година. Тој конечно одбил да биде кандидат за првите уставни избори следниот мај, на кои Лујџи Еинауди бил избран за Quirinale, формалното седиште на италијанското претседателство.[6]
Во 1948 година, Де Никола станал доживотен сенатор како поранешен шеф на државата а подоцна бил избран за претседател на Сенатот и на Уставниот суд.
Починал во Торе дел Греко, во провинцијата Неапол, на 1 октомври 1959 година. Бил неженет и немал деца.
Почести уреди
Орден на Ѕвездата на италијанската солидарност
Орден за заслуги на Италијанската Република (1956)[7]
Политички наслови уреди
Неговите други политички титули вклучуваат претседател на италијанската комора на пратеници, привремен шеф на италијанската држава и претседател на италијанскиот сенат.[8]
Наводи уреди
- ↑ Lentz, Harris M., уред. (4 February 2014). Heads of States and Governments Since 1945. Routledge. стр. 436. ISBN 9781134264902.
- ↑ Favor, Lesli J. (2004). Italy: a primary source cultural guide. The Rosen Publishing Group. стр. 36. ISBN 0-8239-3839-5.
- ↑ „Enrico De Nicola - Italian President“. World Presidents Database.
- ↑ Sergio, S. M. „Elogio dell'Avvocato“ (италијански). Pironti. Архивирано од изворникот на 20 July 2011. Посетено на 26 January 2012.
- ↑ B. Vespa, Storia d'Italia da Mussolini a Berlusconi, p. 32 (на италијански)
- ↑ Cristina Mascheroni, Enrico De Nicola, Infobergamo (2006) (на италијански) Accessed 26 January 2012
- ↑ „Le onorificenze della Repubblica Italiana“. www.quirinale.it.
- ↑ „Biography of De Nicola, Enrico - Archontology.org“. www.archontology.org.
Библиографија и белешки уреди
- Андреа Џеларди, Енрико Де Никола. Il presidente galantuomo, Kairòs, Неапол (2009). (на италијански)
Надворешни врски уреди
- Newspaper clippings about Enrico De Nicola in the 20th Century Press Archives of the ZBW