Георгиј Маленков
Георгиј Максимилијанович Маленков (руски: Георгий Максимилианович Маленко́в) — советски политичар, виден деец на КПСС со македонско потекло.[1] Во последните години од животот на Сталин тој станал негов соработник. А по Сталиновата смрт (5 март 1953) станал премиер на Советскиот сојуз (1953 - 1955).
| Георгиј Маленков Гео́ргий Маленко́в | |
|---|---|
| |
| Претседател на Советот на министри | |
| На должноста 6 март 1953 – 8 март 1955 | |
| Прв пратеник | Вјачеслав Молотов Николај Булганин Лаврентиј Берија ЛАзар Каганович |
| Претходник | Јосиф Сталин |
| Наследник | Николај Булганин |
| Член на Политбиро | |
| На должноста 18 март 1946 – 29 јуни 1957 | |
| Кандидат-член на Политбиро | |
| На должноста 21 февруари 1941 – 18 март 1946 | |
| Член на Секретаријат | |
| На должноста 1 јули 1946 – 14 март 1953 | |
| На должноста 22 март 1939 – 6 мај 1946 | |
| Член на Оргбиро | |
| На должноста 22 март 1939 – 14 октомври 1952 | |
| Лични податоци | |
| Роден(а) | 8 јануари 1902 Руска Империја |
| Починал(а) | 14 јануари 1988 (возр. 86) Москва, Советски Сојуз |
| Националност | Совет |
| Партија | КПСС |
| Сопружник | Валерија |
| Деца | 3 |
| Установа | Московски државен технички универзитет „Бауман“ |
| Професија | политичар |
БиографијаУреди
Георгиј Маленков е роден во градот Оренбург, во Руското Царство. Неговиот татко бил царски офицер, по потекло од денешна Македонија, од когo наследува презиме, невообичаено за Русија. Избувнувањето на Октомвриската револуција има големо влијание врз овој млад човек, кој се приклучи на Црвената армија на 17-годишна возраст за време на борбите со Белите гардисти. Првичниот ентузијазам бил награден за прв пат во април 1920 година кога станал член на Комунистичката партија. Во согласност со покажаната лојалност кон новата држава, за време на неговиот воен рок, без оглед на тоа што имал помалку од 20 години, тој бил назначен на позицијата политички комесар. За време на почетокот на својата кариера, тој се сретнал со Николај Јежов, идниот шеф на НКВД, кој станал негов политички спонзор во следните 15 години. Првиот дел од животот на Георгиј Маленков завршил со напуштање на армијата. Се запишал на Московскиот технички факултет во 1921 година и успешно дипломирал во 1925 година. Изворите наведуваат дека Маленков, наместо да го продолжи образованието, ја избрал политичката кариера. Во овој период Маленков станал близок пријател со Вјачеслав Малишев, кој подоцна станал шеф на советската нуклеарна програма. 1924 и 1925 година претставуваат пресвртница во неговата политичка кариера. Бил задолжен за чување и креирање на досиеја за членови на Комунистичката партија. Бил задолжен за чување и креирање на досиеја за членови на Комунистичката партија. Под негово раководство, во наредните десет години, биле создадени над 2 милиони вакви досиеја. Се верува дека длабоко бил вмешан во политичките процеси кои се воделе против политичките соперници и неистомисленици на Сталин. Во 1938 година бил еден од клучните играчи за симнувањето на шефот на НКВД, Николај Ежов. Во текот на 1939 година станал член на Централниот комитет на партијата, а во февруари 1941 година, станал кандидат за член на Политбирото на Комунистичката партија. Пред војната бил ангажиран во широк спектар на воени прашања: бил задолжен за воениот персонал, за авијацијата, како и за радиоактивните материјали. Од јули 1940 година е член на Воениот совет на Црвената армија. Неговиот потпис, заедно со потписите на Генерал Жуков и Тимошенко, стоеле на Директивите 2 и 3, со кои била испратена војска по нападот на Германија на Русија.
Во текот на Втората светска војна извршувал важни воени должности, но една од најважните должности секако е изградбата на нуклеарните ракети и рактните лансирни места. Маленков бил поставен за Шеф на Советската ракетна програма, а негов прв заменик бил Дмитри Устинов, кој подоцна ќе стане еден од најмоќните министри за одбрана.
Маленков ја надгледувал операцијата за заземање на германаските V2 ракети, кои подоцна ќе станат основа за изградба на ракетите Восток и познатиот Спутник кој ја обиколи Земјата.
Георгиј Маленков станал десна рака на Сталин. Неговите политички амбиции биле толку големи што немилосрдно се пресметувал со своите политички соперници (генерал Жуков, Андреј Жданов, Лаврентиј Берија...). Ја користел блискоста со Сталин до толку, што по смртта на Сталин во 1953 година, успеал да го наследи и да стане Премиер на Советска Русија, а со тоа и да стане еден од двајцата најмоќни државници во светот. Во овие бурни времиња на политичка нестабилност, заладени односи со САД, русинот со македонско потекло седел на едно од највисоките две политички места во светот. На светот му соопштил дека Советскиот сојуз поседува хидрогенска бомба. Оваа вест ја објавил лондонскиот весник “Сандеј” под наслов “Маленков вели дека Русија поседува хидрогенска бомба.”Неговото владеење траело две години. Веќе во февруари 1955 година, морал да поднесе оставка од функцијата Премиер, поради честите критики дека ја злоупотребувал фукцијата, бавно течеле најавените реформи, а особено кога станувало збор за политичките затвореници. Наредните две години (до 1957 година), останал на функцијата која ја имал во Политбирото. Сè уште важел за многу моќен.
Заедно со Хрушчов заминуваат во Југославија, (ноќта помеѓу 1 и 2 ноември 1956 година), каде, биле водени разговори во врска со ситуацијата во Унгарија и интервнецијата на СССР во истата земја. Нападот бил планиран за 4 ноември. “Протокол 49” кој е заведен како ТАЕН од 31 октомври 1953 година, меѓудругото се вели: “Потврден е текстот на телеграмата која советскиот амбасадор во Белград треба да му ја предаде на другарот Тито. Во случај на потврден одговор, другарите Хрушчов и Маленков се овластени да започнат преговори со другарот Тито.”
Во телеграмата која советскиот амабасадор му ја дал на Тито се вели: “Во врска со настаната ситуација во Унгарија, би сакале да имаме таен состанок вечерта на 1 ноември или утрината на 2 ноември. Се согласуваме да дојдеме во Белград за оваа цел, или на било кое друго место во Југославија и Советскиот сојуз, во зависност од вашите желби. Нашата делегација е составена од другарите Хрушчов и Маленков”. Во 1957 година, Маленков направил обид да се врати на премиерското место, што значело отворен судир со Хрушчов. Обидот бил неуспешен. Булгаљин, Молотов и Каганович, како конспиративци, на вонредна седница на Централниот комитет биле окарактеризирани како “Антипартиска група” биле експресно избркани од Политбирото. Маленков бил отпуштен од работа во Владата, биле укинати сите негови привилегии во Кремљ.
Во 1961 година бил означен како учесник во сталиновите чистки при што бил избркан од Комунистичката партија и бил протеран во внатрешните провинции на СССР. Станал раководител на хидроелектрична централа во Казахстан.
Умрел во длабока старост на 14 јануари 1988 година на 85 години.
Во 1957 година, Маленков направил обид да се врати на премиерското место, што значело отворен судир со Хрушчов. Обидот бил неуспешен. Булгаљин, Молотов и Каганович, како конспиративци, на вонредна седница на Централниот комитет биле окарактеризирани како “Антипартиска група” биле експресно избркани од Политбирото. Маленков бил отпуштен од работа во Владата, биле укинати сите негови привилегии во Кремљ.
Во 1961 година бил означен како учесник во сталиновите чистки при што бил избркан од Комунистичката партија и бил протеран во внатрешните провинции на СССР. Станал раководител на хидроелектрична централа во Казахстан.
Последните години од животот ги поминал пеејќи во црковниот хор на Московската катедрала.
Надворешни врскиУреди
- Македонецот кој ги спречи Сталин и Тито да предизвикаат Трета светска војна Архивирано 22 август 2013 г.. — „Република“ (македонски)
- ↑ Haslam, Jonathon (2011). Russia's Cold War: From the October Revolution to the Fall of the Wall. Посетено на 2 March 2014.
.svg){kind=small}
