Амрита Притам

Амрита Притам (31 август 1919 - 31 октомври 2005) — индиска писателка и поетеса, која пишувала на пенџапски и хинди. Таа се смета за прва истакната жена од Пенџаби, романописец и есеист и водечки поет од 20 век на панџапскиот јазик, кој е подеднакво сакан од двете страни на индиско-пакистанската граница. Со кариера која опфаќа повеќе од шест децении, таа произведе повеќе од 100 книги поезија, белетристика, биографии, есеи, колекција народни песни од Панџаб и автобиографија кои беа преведени на неколку индиски и странски јазици.

Амрита Притам
Роден/а	31 август 1919(1919-08-31) Гуџаранвала, Британски Раџ (денес Панџаб, Пакистан)
Починат/а	31 октомври 2005(2005-10-31) (возр. 86) Делхи, Индија
Занимање	писател, поет, есеист
Националност	Индијка
Период	1936–2004
Жанр	poetry, prose, autobiography
Предмет	поделна на Индија, жени, сон
Книжевно движење	Роматичен-прогресивизам
Значајни дела	Пинџар (роман) Денес ќе кажам Варис Шаху (поема) Сунерај (поема)
Сопруг/а	Притам Синг

Таа најмногу се памети по нејзината потресна песна, „Ајџ ахахаан Варис Шах ну“ (Денес се повикувам на Варис Шах, или „Ода на Варис Шах“), елегација на поезијата на Пенџаби од 18 век, израз на нејзината болка поради масакрите за време на поделбата на Индија. Како романописец, нејзината најзабележана работа била „Пинџар“ (Кафез) (1950), во која таа го создала својот незаборавен лик, Пуро, олицетворение на насилството врз жените, губење на човештвото и крајно предавање на егзистенцијалната судбина; романот бил направен во наградуван филм, Пинџар во 2003 година.

Кога поранешната британска Индија била поделена во независните држави Индија и Пакистан во 1947 година, таа се преселила од Лахоре во Индија, иако останала подеднакво популарна во Пакистан во текот на нејзиниот живот, во споредба со нејзините современици како Мохан Синг и Шив Кумар Баталви.