Википедија

Џејмс Тејлор

американски пејач и гитарист

Џејмс Вернон Тејлор (англ. James Vernon Taylor; роден на 12 март 1948 година) ― американски кантавтор и гитарист. Познат е како еден од највлијателните кантавтори од 20-тиот век. Неговата кариера траела повеќе од пет децении, а неговите песни оставиле длабок белег во американската музика Тој бил шесткратен добитник на Греми награда, а во 2000 година бил примен во Куќата на славните на рокенролот и во Куќата на славата на текстописците.[4]

Џејмс Тејлор
Џејмс Тејлор во 1977
Роден(а)Џејмс Вернон Тејлор
12 март 1948(1948-03-12) (77 г.)
Бостон, Масачусетс, САД
Занимање
  • Кантавтор
  • гитарист
Активен период1966–денес
Сопружник
Деца4
Потпис
Страница
jamestaylor.com

Музичка кариера
Жанрови
Инструменти
  • Глас
  • гитара
Издавачи

Живот и кариера

уреди

Џејмс Вернон Тејлор е роден на 12 март 1948 година во Бостон. Имал англиско и шкотско потекло.[5] Тејлор е помлад брат на музичарот Алекс Тејлор (1947–1993) и постар брат на музичарите Кејт Тејлор (родена 1949 година) и Ливингстон Тејлор (роден во 1950 година).

Во 1951 година, Тејлор и неговото семејство се преселиле во Чапел Хил во Северна Каролина. Џејмс учел во државното основно училиште во Чапел Хил.

Уште како дете Тејлор земал часови по виолончело, а во 1960 година научил да свири на гитара.

Во 1961 година, Тејлор се запишал на Милтоновата академија, подготвителен интернат во Масачусетс. Но, и покрај тоа што имал добри училишни перформанси, се чувствувал непријатно во опкружувањето[6] па се вратил дома во Северна Каролина за да го заврши семестарот во средното училиште во Чапел Хил. Таму се приклучил на групата основана од неговиот брат Алекс, The Corsayers (подоцна The Fabulous Corsairs), во која свирел на електрична гитара. Тејлор се вратил во Милтон за неговата последна година од средното образование[6] каде што почнал да аплицира на колеџи за да го доврши образованието.[7] Станал депресивен; спиел по 20 часа секој ден, а оценките му се влошиле.[6][8] Кон крајот на 1965 година бил примен во Меклин, психијатриска болница во Белмонт, Масачусетс.[6] По ескалацијата на Виетнамската војна, Тејлор не бил регрутиран поради психолошката нестабилност.[9] Завршил средно образование во 1966 година во училиште во болницата Арлингтон.

1966–1969: Почетоци на кариерата

уреди

Тејлор еден семестар учел на Универзитетот Елон, по што се преселил во Њујорк за да основа музичка група.[10] Таму со неговиот пријател Дени Корчмар ја основал групата Flying Machine.[11] Летото 1966 година, тие редовно настапувале во кафулето „Night Owl Cafe“ во Гринич Вилиџ.

Тејлор, на разочарување на Корчмар, почнал да користи хероин.[11] По серија неуспешни настапи надвор од Њујорк, групата Flying Machine се распаднала.[12]

Тејлор одлучил да започне соло-кариера. Кон крајот на 1967 година се преселил во Лондон. Откако снимил демо-снимки во Сохо, неговиот пријател Корчмар го поврзал со Питер Ашер. Ашер бил шеф на A&R за новоформираната издавачка куќа од Битлси, Apple Records. Тејлор станал прв небритански изведувач кој потпишал за Apple.[13]

За време на сесиите за снимање на неговиот прв албум, Тејлор се вратил навиката за дрога и користел хероин и метедрин. Имал третман со фисептон во британска болница, по што се вратил во Њујорк каде бил хоспитализиран. Во меѓувреме, дискографската куќа Apple го издала неговиот прв албум, James Taylor (декември 1968 година).[14]Критичкиот прием бил претежно позитивен, сосе пофалната рецензија во Rolling Stone.[15]

На 20 јули 1969 година настапил на Фолк-фестивалот во Њупорт,[16] а неговиот сет бил прекинат по 15 минути, кога соосновачот на фестивалот Џорџ Вајн на сцената објавил дека астронаутите од Аполо 11 слетале на Месечината.[17] Набргу потоа, Тејлор ги скршил рацете и нозете во сообраќајна несреќа со мотор и бил принуден неколку месеци да ги прекине настапите. Додека закрепнувал, продолжил да пишува песни и во октомври 1969 година потпишал нов договор со Warner Bros.[18]

1970–1976: Warner Bros. и подем во кариерата

уреди
 
Фотографија за публицитет на Тејлор за неговиот втор студиски албум Sweet Baby James, декември 1969 година

Неговиот втор албум, Sweet Baby James, со учество на Керол Кинг, бил издаден во февруари 1970 година. Албумот бил одлично прифатен од критиката и публиката, а особено синглот „Fire and Rain“, песна за неговите обиди да се оттргне од дрогата, лекувањето во психијатриски установи и самоубиството на неговата пријателка Сузан Шнер. Sweet Baby James своевремено бил примен како фолк-рок ремек-дело, албум кој на пошироката публика ефективно ѝ го покажал талентот на Тејлор. Бил номиниран за неколку Греми награди, вклучувајќи ја и номинацијата за Албум на годината. Во 2003 година, списанието Ролинг Стоун го ставил албумот на 103-то место на списокот од 500 најдобри албуми на сите времиња, а песната „Fire and Rain“ се нашла на 227-мо место на списокот од 500 најдобри песни на сите времиња според Ролинг Стоун во 2004 година.

Во 1971 година, заедно со Денис Вилсон од Beach Boys, Тејлор се појавил во филмот,Two-Lane Blacktop. Во октомври 1970 година настапил со неговата тогашна девојка, Џони Мичел, на добротворен концерт во Ванкувер за собирање средства за протестите на Гринпис за тестовите за нуклеарно оружје во 1971 година од страна на Комисијата за атомска енергија на САД во Амчитка, Алјаска.

Неговиот следен албум, Mud Slide Slim и Blue Horizon, издаден во април 1971 година, исто така бил пофален од критиката и го содржел најголемиот хит-сингл на Тејлор во САД, новата верзија „You've Got a Friend“ од Керол Кинг (со придружни вокали од Џони Мичел), кој стигнал до прво место на Billboard Hot 100 кон крајот на јули. Албумот стигнал до второ место на топ-листата за албуми, негова највисока позиција на топ-листата до објавувањето на неговиот албум од 2015 година, Before This World, кој се искачил на прво место истиснувајќи ја Тејлор Свифт. На почетокот од 1972 година, Тејлор за „You've Got a Friend“ ја освоил неговата прва Греми награда за најдобра машка поп вокална изведба; Кинг, за истата песна на таа церемонија ја добила наградата за песна на годината.

Во ноември 1972 година го објавил неговиот четврти албум, One Man Dog. Тоа бил концептуален албум првенствено снимен во неговото домашно студио, а во него имало камео на Линда Ронстат заедно со Керол Кинг, Карли Сајмон и Џон Меклафлин. На 3 ноември 1972 година Тејлор се оженил со пејачката Карли Сајмон. Пост-концертната забава по настапот на Тејлор во Radio City Music Hall се претворил во голема свадбена веселба, а бракот меѓу Сајмон и Тејлор наишол на големо внимание од јавноста во текот на следните години.[19] Тие имале две деца, Сара Марија Тејлор, родена на 7 јануари 1974 година и Бенџамин Сајмон Тејлор, роден на 22 јануари 1977 година.

 
Тејлор и Сајмон на концерт, 1975 година

Во 1974 година го издал албумот ''Walking Man'', кој не бил комерцијално успешен, но се вратил на топ-листите веќе наредната година со албумот ''Gorilla'' (1975). На албумот се наоѓала пеработката на песната од Марвин Геј, „How Sweet It Is (To Be Loved by You)“, која станала еден од неговите најголеми хитови.

Во 1976 година, го издал албумот In the Pocket. Ова бил негов последен студиски албум објавен под Warner Bros. На албумот имало соработки со многу негови колеги и пријатели, вклучувајќи ги: Арт Гарфанкел, Дејвид Крозби, Бони Рејт и Стиви Вондер.

При крајот на договорот на Тејлор со Ворнер, во ноември, дискографската куќа го издала Greatest Hits, албумот кој ги содржел неговите најдобри песни во периодот меѓу 1970 и 1976 година. Со текот на времето, тој станал неговиот најпродаван албум.

1977–1981: Премин во Колумбија Рекордс

уреди

Во 1977 година, Тејлор потпишал договор со Columbia Records. Со оваа издавачка куќа, во јуни 1977 година, го објавил албумот JT. Од албумот произлегле неколку хитови, вклучувајќи ја „Your Smiling Face“. Во 1978 година албумот бил номиниран за Греми награда за албум на годината, а песната „Handy Man“ му донела Греми за најдобра машка поп-вокална изведба.

Додека бил со Columbia Records, Тејлор продолжил со успешната кариера, издавајќи ги албумите: „Flag'' (1979) и „Dad Loves His Work'' (1981).

1981–1996: Тешки времиња и нови почетоци

уреди
 
Тејлор на Винтерфест, 1985 година

Карли Сајмон објавила дека се разделува од Тејлор во септември 1981 година, изјавувајќи: „Имаме различни потреби; изгледа невозможно да останеме заедно“. Нивниот развод бил финализиран во 1983 година. Во тоа време, Тејлор живеел во Менхетен и имал терапија со метадон за да се одвикне од зависноста од дрога. За четири месеци, почнувајќи од септември 1983 година, тој прекинал со метадон и ја надминал зависноста од хероин.[20]

Додека учествувал фестивалот Rock in Rio во Рио де Жанеиро во јануари 1985 година, Тејлор размислувал да се повлече од музиката.[21]

Во октомври 1985 година го објавил албумот, That's Why I'm Here. Следните албуми на Тејлор биле делумно успешни; во 1988 година, тој го издал албумот Never Die Young, а во 1991 година, платинестиот New Moon Shine. Во доцните 1980-ти, Тејлор почнал редовно да оди на турнеи. Албумот во живо „Live “ бил издаден во 1993 година.

1997– денес: Подоцнежни потфати

уреди
Податотека:JamesTaylor 02.jpg
Тејлор на концерт во салата ДеВос, Гранд Рапидс, Мичиген - април 2006 година

Во 1997 година, Тејлор го издал албумот Hourglass. Албумот тематски бил насочен на проблематичното минато и семејството на Тејлор. Критичарите ја прифатиле темната тематика на албумот, а Hourglass бил комерцијално успешен, искачувајќи се на 9-то место на Билборд 200 (прв Топ-10 албум на Тејлор по шеснаесет години). За албумот Тејлор бил награден со Греми за најдобар поп албум во 1998 година.

Во 2002 година, го објавил албумот October Road, кој добил позитивни критики и бил номиниран за Греми. Во 2004 година, откако одлучил да не го продолжи договорот со Колумбија/Сони, Тејлор го издал божиќниот албум James Taylor: A Christmas Album кој бил дистрибуиран преку Hallmark Cards.

Во есента 2006 година, Тејлор објавил препакувана и малку поинаква верзија од неговиот божиќен албум Hallmark, сега под наслов James Taylor at Christmas, и бил дистрибуиран од Колумбија/Сони. Во 2006 година, за анимираниот филм на Дизни „Автомобили“, Тејлор ја извел песната „Our Town“. Во 2007 година песната била номинирана за Оскар за најдобра оригинална песна.

Следниот албум на Тејлор, One Man Band бил издаден на ЦД и ДВД во ноември 2007 година од страна на Старбаксовата дискографска куќа Hear Music, каде што се придружил со Пол Макартни и Џони Мичел. Интроспективниот албум произлегол од тригодишната турнеја низ САД и Европа. Дигиталниот дискретен 5.1 опкружувачки микс на One Man Band ја освоил наградата TEC за најдобро снимање на сараунд звук во 2008 година.[22]

Во декември 2007 година, James Taylor at Christmas бил номиниран за награда Греми. Во септември 2008 година го издал студискиот албум во живо, Covers.[23] Дополнителен албум, под наслов Other Covers, излегол во април 2009 година.[24]

 
Тејлор со американскиот претседател Барак Обама во 2015 година, подготвувајќи се да биде награден со Претседателскиот медал на слободата

Во периодот од 19 до 21 октомври 2008 година, Тејлор одржал низа бесплатни концерти во пет градови во Северна Каролина како поддршка на претседателската кандидатура на Барак Обама.[25][26] На 29 мај 2009 година, Тејлор настапи на последната епизода од оригиналната 17-годишна серија на Вечерно шоу со Џеј Лено.

На 22 ноември 2011 година, Џејмс Тејлор ја извел „Fire and Rain“ со Тејлор Свифт, која била крстена по него, [27] на последниот концерт од нејзината светска турнеја Speak Now во Медисон Сквер Гарден. Потоа, на 2 јули 2012 година, Свифт се појавила како специјален гостин на Тејлор на концерт во Танглвуд.[28]

Во 2015 година, албумот „Before This World'' станал негов прв албум по 45 години чекање кој се искачил на прво место американската топ-листа за албуми, Билборд 200.[29]

Во јануари 2020 година, Тејлор ги објавил неговите аудио-мемоари Break Shot: My First 21 Years на Audible.[30]

Тејлоровиот албум American Standard бил објавен на 28 февруари 2020 година. American Standard дебитирал на 4-то место на Билборд 200, со што Тејлор станал прв изведувач кој успеал да се пласира меѓу најдобрите 10 албуми на топ-листата во секоја од претходните шест децении.[31] Албумот добил Греми за „Најдобар традиционален поп вокален албум“.[32]

Личен живот

уреди
 
Тејлор и Смедвиг во септември 2008 година

Тејлор се оженил за пејачката Карли Сајмон во ноември 1972 година во Њујорк. Тејлор имал 24, а Сајмон 29 години; тие се развеле во 1983 година.[33] Нивните деца Сели и Бен се исто така музичари.

Тејлор се оженил со глумицата Кетрин Вокер на 14 декември 1985 година. Таа му помогнала во борбата против зависноста од хероин, но се развеле во 1996 година.

Во 1995 година, Тејлор започнал врска со Керолајн „Ким“ Смедвиг, директорка за односи со јавноста и маркетинг на Бостонскиот симфониски оркестар. Се венчале во Бостон на 18 февруари 2001 година. По раѓањето на нивните синови близнаци Руфус и Хенри во април 2001 година,[34][35] тие се преселиле во Ленокс, Масачусетс.[36]

Дискографија

уреди

Студиски албуми

уреди

 

  • James Taylor (1968)
  • Sweet Baby James (1970)
  • Mud Slide Slim and the Blue Horizon (1971)
  • One Man Dog (1972)
  • Walking Man (1974)
  • Gorilla (1975)
  • In the Pocket (1976)
  • JT (1977)
  • Flag (1979)
  • Dad Loves His Work (1981)
  • That's Why I'm Here (1985)
  • Never Die Young (1988)
  • New Moon Shine (1991)
  • Hourglass (1997)
  • October Road (2002)
  • A Christmas Album (2004)
  • James Taylor at Christmas (2006)
  • Covers (2008)
  • Before This World (2015)
  • American Standard (2020)[37]

Наводи

уреди
  1. ↑ „TULSAWORLD.COM — Soft rock legend James Taylor brings chill factor to BOK Center“. JamesTaylor.com. Архивирано од изворникот June 15, 2021. Посетено на March 11, 2022.
  2. ↑ „James Taylor & Soft Rock of the 70's & 80's – Branson Travel Group“. Branson Travel Group. May 4, 2021. Архивирано од изворникот March 14, 2022. Посетено на March 11, 2022.
  3. ↑ Donaldson, Gary (2012). The Making of Modern America - The Nation from 1945 to the Present. Rowman & Littlefield. стр. 160. ISBN 9781442209572. Посетено на October 11, 2022.
  4. ↑ „James Taylor: inducted in 2000 | The Rock and Roll Hall of Fame and Museum“. Rockhall.com. Архивирано од изворникот на June 24, 2014. Посетено на May 23, 2014.
  5. ↑ White, Timothy (October 1, 2001). Long Ago and Far Away: James Taylor – His Life and Music (1st. изд.). Omnibus Press. ISBN 978-0711988033.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 White, Long Ago and Far Away, pp. 111–112, 114.
  7. ↑ Braudy, Susan (February 21, 1971). „James Taylor, a New Troubadour“. The New York Times Magazine. Архивирано од изворникот на October 13, 2013. Посетено на March 26, 2023.
  8. ↑ Beam, Alex (November 26, 2001). „Shrink Wrapped Drugs and Rock 'n' Roll Were Regular Features of Life at McLean Psychiatric Hospital in Belmont“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на April 20, 2008. Посетено на April 12, 2008 – преку James Taylor Online.
  9. ↑ White, Long Ago and Far Away, p. 115.
  10. ↑ Rocketman5000 (2021-05-01). „Inside the Rock Era: James Taylor, the #46 Artist of the Rock Era Part One“. Inside the Rock Era. Посетено на 2024-08-28.
  11. ↑ 11,0 11,1 Празен навод (help)
  12. ↑ White, Long Ago and Far Away, pp. 118–119.
  13. ↑ White, Long Ago and Far Away, pp. 134–135.
  14. ↑ White, Long Ago and Far Away, pp. 142–144.
  15. ↑ Landau, Jon (April 19, 1969). „Album Reviews: James Taylor“. Rolling Stone. Архивирано од изворникот на June 2, 2007.
  16. ↑ „James Taylor Fine Art Print“. Wolfgang's Vault. Архивирано од изворникот на January 12, 2009. Посетено на December 26, 2008.
  17. ↑ Празен навод (help)
  18. ↑ White, Long Ago and Far Away, p. 144–145, 147.
  19. ↑ White, Long Ago and Far Away, p. 208.
  20. ↑ White, Long Ago and Far Away, pp. 281–286.
  21. ↑ Rossi, Valeria; Vianna, Luciano (January 13, 2001). „Sting and James Taylor get Rock in Rio off to a gentle start“. NME. Архивирано од изворникот на December 2, 2009. Посетено на March 17, 2009.
  22. ↑ „The 2008 TEC Awards Winners“. Legacy.tecawards.org. Архивирано од изворникот на March 4, 2016. Посетено на August 25, 2015.
  23. ↑ „James Taylor makes a new CD as an unsigned artist“. Boston Herald. September 26, 2008. Архивирано од изворникот на September 23, 2015. Посетено на August 25, 2015.
  24. ↑ „JamesTaylor.com. Other Covers [2009/CD]“. Store.jamestaylor.com. Архивирано од изворникот на September 12, 2015. Посетено на August 25, 2015.
  25. ↑ „James Taylor Schedules 5 Free Concerts For Obama“. Starpulse.com. Associated Press. October 16, 2008. Архивирано од изворникот на June 6, 2011. Посетено на March 17, 2009.
  26. ↑ Staton, John (October 21, 2008). „Concert Review: James Taylor sings Obama's praises“. The Star-News. Архивирано од изворникот на July 25, 2011. Посетено на March 17, 2009.
  27. ↑ Празен навод (help)
  28. ↑ Moorhouse, Donnie (July 2, 2012). „Taylor Swift joins James Taylor at Tanglewood“. Masslive.com. Архивирано од изворникот на July 7, 2012. Посетено на July 8, 2012.
  29. ↑ Празен навод (help)
  30. ↑ „James Taylor: inducted in 2000 | The Rock and Roll Hall of Fame and Museum“. Rockhall.com. Архивирано од изворникот на June 24, 2014. Посетено на May 23, 2014.
  31. ↑ Caulfield, Keith (March 8, 2020). „James Taylor Becomes First Act With Top 10 Albums in Each of Last Six Decades“. Billboard. Архивирано од изворникот на April 1, 2020. Посетено на April 25, 2020.
  32. ↑ „2021 GRAMMYs: Complete Nominees List'“. November 24, 2020. Архивирано од изворникот на November 24, 2020. Посетено на November 27, 2020.
  33. ↑ Preston, Kahla (June 5, 2021). „Love Stories: Carly Simon made James Taylor an offer he couldn't resist“. Honey. Посетено на April 19, 2022.
  34. ↑ White, Long Ago and Far Away, pp. 310–311.
  35. ↑ Silverman, Stephen M. „James Taylor: Twins!“. People. Архивирано од изворникот на December 24, 2013. Посетено на December 21, 2013.
  36. ↑ „Why Does James Taylor Live in the Berkshires?“. April 14, 2011. Архивирано од изворникот на February 12, 2018. Посетено на May 5, 2017.
  37. ↑ „American Standard“. Fantasy Recordings. Архивирано од изворникот January 30, 2020. Посетено на January 30, 2020.

Користена литература

уреди

Надворешни врски

уреди
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Џејмс_Тејлор&oldid=5331239“