Џган
Џган - македонски филм, во режија на Вардан Тозија, кој е автор и на сценариото. Главните улоги ги играат: Мартин Ѓоргоски, Дениз Абдула, Никола Ристановски, Љупчо Тодоровски-Упа, Сара Климоска, Горан Стојановски, Ристо Бурзаденов, Ѓорѓи Тодоровски, Марија Кондовска, Андон Јовановски, Саша Чиникиќ и Мартин Живковски.
| „Џган“ | |
|---|---|
 | |
| Режисер | Вардан Тозија |
| Сценарист | Вардан Тозија |
| Главни улоги | Никола Ристановски Мартин Ѓоргоски Дениз Абдула Љупчо Тодоровски-Упа Сара Климоска Горан Стојановски Ѓорѓи Тодоровски Марија Кондовска Ристо Бурзаденов Саша Чиникиќ Мартин Живковски |
| Премиера | 2016 |
| Времетраење | 100 мин |
| Земја |  Македонија |
| Јазик | македонски |
Улоги
уреди| Глумец | Улога |
|---|---|
| Мартин Ѓоргоски | Филип |
| Дениз Абдула | Петар |
| Никола Ристановски | Горан |
| Љупчо Тодоровски-Упа | Инспектор Ристо |
| Горан Стојановски | Менаџерот |
| Мартин Живковски | Оги |
| Ристо Буразденов | Бурак |
| Сара Климоска | |
| Ѓорѓи Тодоровски | Социјален работник |
| Борис Дамовски | |
| Марија Кондовска | Магдалена |
| Игор Стојчевски | Тони зенга |
| Тамер Ибрахим | Возач на автобус |
| Предраг Павловски | Таткото на Јана |
| Адем Караѓа | Милош |
| Владимир Тулиев | Ноќен чувар |
| Андон Јовановски | Полицаец |
| Ирена Ристиќ | Главна новинарка |
| Никола Колев | Дете затвореник |
| Наџи Шабан | Вратарот |
Техничка екипа
уредиВо реализацијата на филмот учествувале:[1]
- костимографија: Жаклина Крстевска
- шминка: Горан Игњатовски
- монтажа: Атанас Георгиев
- сценографија: Кирил Спасески и Наташа Димитриевска
- дизајн на звукот: Игор Поповски
- музика: Алек Пејовски
- директор на фотографија: Владимир Самоиловски
- продуцент: Огнен Антов
Учество на фестивали
уредиНа 16 ноември 2016 година, филмот бил прикажан на фестивалот „Exground filmfest“ во Висбаден, во натпреварувачката селекција.[2]
Содржина
уредиКритички осврт кон филмот
уредиЃорѓи Јаневски го оценува филмот како „преполн со сурова енергија и адреналин од кои режисерот често не успева да се дистанцира. Покажува виртуозност во изведувањето на сцените со акција и насилство, но почнува премногу да ужива во нив градејќи климакс и онаму каде што е потребна драматуршка издишка. На моменти филмот е обременет со прекумерна експликација на очигледното, која продуцира иритирачки општи места кои го заробуваат демократскиот простор за слободна интерпретација и рефлексија.“[1]