Википедија

Љубомир Левчев

Љубомир Левчев (Тројан, 27 април 1935 - Софија, 25 септември 2019) — бугарски поет и писател, народен деец на уметноста и културата. Поранешен член на ЦК на БКП.[1] До неговата смрт бил во брак со уметницата Дора Бонева. Татко е на поетот Владимир Левчев и на уметницата Марта Левчева.

Златен венец Љубомир Левчев
Любомир Левчев
РоденЉубомир Левчев во 2009 година
27 април 1935
Тројан, Бугарија
Починал25 септември 2019
Софија
Алма матерСофиски универзитет „Св. Климент Охридски“
ДецаВладимир (син)
Марта (ќерка)

Животопис

уреди

Роден е на 27 април 1935 година во Тројан.[2] Завршил гимназија во Софија и високо образование на софискиот универзитет „Климент Охридски“, насока „Библиографија и библиотекарство“ на Филозофско-историскиот факултет. Бил член на Комунистичката партија на Бугарија од 1961 година. Како ученик и студент бил секретар на Комсомолското друштво. Од 1959 до 1963 година бил инструктор во ЦК на ДКМС.

Неговата прва книга „Ѕвездите се мои“ била објавена во 1957 година, а вкупно 58 негови книги се преведени во 36 земји. Автор е на три романи и сценарија за филмовите „Тивките патеки “, „Падот на Александар Македонски“ и „Слатко и горчливо“.

Работел во Радио Софија и весникот „Литературен фронт “.[3] Од 1972 до 1975 година бил заменик претседател на Народното собрание на ОФ. Подоцна, тој бил прв потпретседател на Комитетот за култура. Претседател на Сојузот на бугарските писатели од 1979 до 1988 година, Левчев беше дел од блиската придружба на Тодор Живков, познат како „ловечки одред“ и делувал како неформален советодавен персонал.[4] Бил член на Президиумот на Националното собрание на ОФ, Светскиот совет за мир и Европската академија на науките и уметностите.[5] Од 1991 година бил сопственик на издавачката куќа Орфеј, која издава збирки песни и истоимено списание.

Награди и почести

уреди
Меѓународни
  • Златен медал за поезија на Француската академија и витез на поезијата (1985)
  • Медал на Здружението на писатели од Венецуела (1985)
  • Награди Мате Залка и Борис Полевој - Русија (1986)
  • Голема награда на Институтот Александар Пушкин и Сорбона (1989)
  • Светска награда за мистична поезија Фернандо Риело (1993)
  • Орден „Владимир Мајаковски“ основан од Сојузот на писателите на Евроазија и Унијата на писатели и преведувачи на Русија и Диплома на литературно-јавната награда „Секогаш да блесне“ во 2009 година [6]
  • „Златен венец“ на Струшките вечери на поезијата (2010)[7]
Во Бугарија
  • Добитник е на највисоката државна награда во НР Бугарија за придонес во областа на науката, уметноста и културата - Димитровска награда за 1972 година.
  • Во 1977 година го добил звањето „Народен деец на уметноста и културата“ [8]
  • Добитник на Националната книжевна награда „Пењо Пенев“ за 1984 година [9]
  • Doctor honoris causa на SVUBIT (17 мај 2005 г ) [10]
  • По повод неговиот 70-годишен јубилеј во 2006 г. Љубомир Левчев беше одликуван од претседателот Георги Прванов со Орден Стара Планина - 1 степен, за „исклучително големи заслуги за Бугарија, за развој и популаризација на бугарската уметност и култура“ [11]
  • Doctor honoris causa на Слободниот универзитет Бургас (со протокол бр. 3 од 12 мај 2006 г. ) [12]
  • Во 2008 година ја добил националната награда „Христо Г. Данов“ за животно дело [13]
  • Почесен граѓанин на Смолјан (2010) [14][15]
  • Почесен граѓанин на Софија (2015) [16][17]

Творештво

уреди

Поезија

уреди
  • „Ѕвездите се мои“ - Поеми (1957)
  • „Засекогаш“ - Поеми (1960)
  • „Позиција“ - Поеми (1962)
  • „Но, пред да остарам“ - Поеми (1964)
  • „Зависности. Поеми (1966)
  • „Опсерваторија“ - Поеми (1967)
  • „Рецитал“ - Поеми (1968)
  • „Стрелиште“ - Поеми (1971, 1974)
  • „Запали дневник“ - Поеми (1973, 1975)
  • "Стар Трек“ - Поеми (1973)
  • „Слобода“ - Стихови (1974)
  • „Самосудија“ - Песни во десет книги (1975)
  • „Излези“ - Стихови (1976)
  • „Поздрав до огнот“ - Стихови (1976, 1978)
  • „Извадок“ - Стихови (1980)
  • „Магии“ - Поеми (1981)
  • „Поклони се“ - Поеми (1983)
  • „Самосуд'83“ - Песни во четиринаесет книги (1983)
  • „Работничка крв“ - Поеми (1984)
  • „Бавен марш и други песни“ (1984)
  • „Метроном“ - Стихови (1986)
  • „Седмата смрт“ - Стихови (1989)
  • „Надвор“ - Поеми (1994)
  • „Скајфол“ - Поеми (1996)
  • „Прстен со прст“ (1999)
  • „Селена“ (2001)
  • „Вечерен чин“ (2003) [18]
  • Ashes of Light (2005) [19]
  • Заврши (2006)
  • Коњ со зелени крилја (2009)
  • Чудната игра на времето (2010)
  • Седумдесет и седум песни (2012)
  • „Во невидливата кула“. Љубовна лирика. ИЦ „Жанет 45“, Пловдив (2014) [20]

Автор е на текстовите на песните „Да те радост“ на рок групата „Сигнал“ и „По љубов“ на музика на Александар Јосифов, вклучени во албумот „Борис Гуџунов '78“.

Проза, есеистика, мемоари

уреди
  • „Уметноста на поезијата“ (1986)
  • „Убиј го Бугаринот. Роман“ (1988)
  • Ти си следниот - роман (2001)
  • „Рефлексии за орфизмот“
  • „Писма од пеколот. Есеи“. Софија: Стандард, 2008, 262 стр.
  • „Реквием за мртво време“ (2011) [21][22][23]

Наводи

уреди
  1. ↑ Протокол № 497 от 1 юли 1972 г. от заседание на Политбюро (ПБ) на ЦК на БКП.
  2. ↑ Научноинформационен център „Българска енциклопедия“ (2012). Голяма енциклопедия „България“. Том 7. София: Книгоиздателска къща „Труд“. стр. 2576. ISBN 9789548104296.
  3. ↑ Народни представители в Седмо народно събрание на Народна република България, ДПК „Димитър Благоев“, 1977, с. 260
  4. ↑ , ISBN 978-954-28-0588-5 Отсутно или празно |title= (help)
  5. ↑ Народни представители в девето народно събрание на Народна република България, Изд. Наука и изкуство, 1987, с. 285
  6. ↑ „Левчев с орден „Маяковски“ Архивирано на 16 септември 2014 г., plovdiv-online.com, 31 юли 2009 г.
  7. ↑ Поповска, Невена (19 август 2010). „Струга уште еднаш ќе ја празнува поезијата“. Посетено на 19 август 2010.
  8. ↑ Указ № 800 от 23 май 1977 г. Обн. ДВ. бр. 43 от 3 юни 1977 г.
  9. ↑ Лауреати на Националната литературна награда „Пеньо Пенев“, сайт на дом-музей „Пеньо Пенев“ в Димитровград
  10. ↑ Почетни доктори на Университета по библиотекознание и информационни технологии, сайт на УниБИТ.
  11. ↑ „Президентът връчи ордени на Любомир Левчев, Недялко Йорданов и Александър Морфов“, сайт на Президентството, 1 март 2006
  12. ↑ Почетни доктори на Бургаския свободен университет, сайт на БСУ.
  13. ↑ Лауреати на националната награда „Христо Г. Данов“ 2008, сайт на Министерство на културата на Р България, 14 юни 2008 г.
  14. ↑ „Любомир Левчев стана почетен гражданин на Смолян“, smolyandnes.com, 21 май 2010 г.
  15. ↑ „Любомир Левчев – почетен гражданин на Смолян“, в. „24 часа“, 22 май 2010 г.
  16. ↑ Решение № 243 по т. 49, обявено на 29 април 2015, сайт на Столична община.
  17. ↑ Дневен ред на заседанието на Столичния общински съвет, проведено на 23 април 2015 г. Архивирано на 5 март 2016 г., сайт на Столична община
  18. ↑ Анахит Хачикян, Минирепортаж от премиерата на „Вечерен акт“ в НДК Архивирано на 4 март 2016 г., в. „Култура“, 21 март 2003 г.
  19. ↑ Константин Еленков, „Поетът няма тайни от читателя“ Архивирано на 13 март 2016 г., рец. във в. „Дума“, 28 юни 2005 г.
  20. ↑ Марин Бодаков, „Ходене по буквите“, в. „Култура“, бр. 6 (2755), 14 февруари 2014 г.
  21. ↑ „Самотата е работилницата на поета“, интервю на Валерия Велева, в. „Стандарт“, 26 септември 2011 г.
  22. ↑ „Нито вълк, нито брат. Човек за човека е българин“, интервю на Пенчо Ковачев, в. „24 часа“, 19 ноември 2011 г.
  23. ↑ Аглика Георгиева, „Левчев се изповядва в „Панихида на мъртвото време“, в. „Новинар“, 26 септември 2011 г.

Надворешни врски

уреди


Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Љубомир_Левчев&oldid=5277902“