ФК Јувентус
| Јувентус | ||||
|---|---|---|---|---|
.svg){kind=icon} | ||||
| Целосно име | Фудбалски клуб Јувентус С.п.А. | |||
| Држава |  Италија | |||
| Прекар | Старата дама[1], Бјанконери (Црно-бели), Зебрата | |||
| Основан | 1 ноември 1897; пред 123 години (како Спортски клуб „Јувентус“) | |||
| Локација | Торино, Италија | |||
| Бои | црна и бела | |||
| Стадион | Алијанц стедиум | |||
| Капацитет | 41,000 | |||
| Сопственик | Семејството Ањели (преку Exor S.p.A) | |||
| Претседател |  Андреја Ањели | |||
| Тренер | Масимилијано Алегри | |||
| Лига | .png){kind=logo} Серија А | |||
| 2020–21 | Серија А, 4-ти | |||
| Мреж. место | Официјално мрежно место | |||
| Титули | 71 Серија А : 36  Лига на шампиони : 2  Куп на УЕФА : 3 | |||
| ||||
 Тековна сезона | ||||
ФК Јувентус (од латински: Juventus, „младост“), познат под прекарот Јуве — италијански фудбалски клуб од градот Торино, Пиемонт. Јувентус е трет најстар фудбалски клуб во земјата и со исклучок на една сезона, ја има поминато целата своја историја во првата италијанска лига (позната и како Серија А од 1929 година).
Клубот бил основан во 1897 година како Спортски клуб „Јувентус“ од страна на група на млади студенти од Торино, а меѓу нив, и човекот кој бил нивниот прв претседател, Еугенио Канфари како и неговиот брат Енрико. Тие се автори на оваа компанија за историско паметење и биле управувани од страна на индустриското семејство Ањели уште од 1923 година, што претставува најстаро спортско партнерство во Италија. Со тоа Јувентус бил првиот професионален клуб во земјата. Со текот на времето, клубот станал симбол на нацијата што се должело на нивната долга традиција на успех. Во текот на 1930-тите, период во кој Јувентус освоил рекордни пет последователни титули во првенството, клубот доживеал огромен прогрес во поглед на бројот на неговите навивачи, со што станала првата екипа во Италија која имала децентрализирани навивачи. Исто така, клубот во тоа време бил идентификуван од страна на италијанскиот народ како „екипа која го претставува целото население“ или „Екипата на Италија“ како го нарекувале во втората половина на 1920-тите. Ова се рефлектирало, меѓу другото, и на придонесите на клубот во италијанската фудбалска репрезентација, каде непрекинато од втората половина на 1920-тите години е признаен како една од највлијателните екипи во репрезентативниот фудбал, екипа која дава играчи кој ја вршеле одлучувачката улога во репрезентациите кој триумфирале на светските првенства во 1934, 1982 и 2006 година. Навивачите на клубот се во поголем број од било кој друг фудбалски клуб во Италија и во тој поглед е еден од најголемите клубови во целиот свет. Поддршката за Јувентус е широко распространета низ целата земја, но и во странство, главно во земјите со значајно присуство на италијанска дијаспора.[2]
Јувентус се историски најуспешниот клуб во италијанскиот фудбал. Генерално, тие имаат освоено 67 официјални титули на националната и меѓународната сцена, повеќе од било кој друг италијански клуб, а тие се: 34 првенствени титули (што претставува рекорд), тринаесет Купа на Италија (исто така рекорд) и осум национални суперкупа како и, единаесет наслови во конфедерациски и интер-конфедерациски натпреварувања (два Интерконтинентални купа, двапати Европски првак, еден Куп на победниците на куповите, рекордни три наслови во Купот на УЕФА, еден Интертото куп и уште два Суперкупа на Европа). Клубот во моментов е рангиран на четвртото место во Европа и седми во светот на списокот на клубови со најмногу освоени трофеи. Во 1985 година, кога на клупата бил Џовани Трапатони, тој ја предводел торинската екипа до тринаесет официјални трофеи во десет години до 1996 година, вклучувајќи шест лигашки и пет меѓународни титули; Јувентус станал првиот клуб во историјата на европскиот фудбал кој успеал да ги освои сите три главни натпреварувања организирани од страна на УЕФА: Куп на шампиони (сега веќе непостоечки), Купот на победниците на куповите и Купот на УЕФА (првиот италијански и јужно-европски клуб кој успеал да победи во Купот на УЕФА). По нивниот триумф во Интерконтиненталниот куп истата година, клубот станал, исто така, прв во фудбалската историја и останал единствен во моментов кој ги има освоено сите можни конфедерациски турнири и клупската светска титула.
Според пласманот на сите времиња објавени во 2009 година од страна на IFFHS, организација призната од страна на ФИФА, врз основа на перформансите на клубовите и меѓународните натпревари, Јувентус е најдобар клуб во Италија и втор во Европа за XX век.[3]
ИсторијаУреди
ОсновањеУреди
Клубот бил основан на 1 ноември 1897 година, од група на студенти по книжевност на факултетот во Торино - "Масимимо Д'Азелјо". Сите основачи биле на возраст од четеринаесет до седумнаесет години и биле вљубеници во спортот, а како што се вели во легендата до идејата да основаат екипа дошле додека седеле на клупа во паркот "Corso Re Umberto".
Постојат многу малку сознанија за самото раѓање на клубот затоа што во тоа време весниците не му посветувале многу внимание на спортот во државата. Еден од основачите Енрико Канфари, во 1914 година во еден документ ја објаснил целата ситуација околу настанувањето на клубот. Групата не можела на крајот да се договори околу името на клубот па така биле изложени три предлози за гласање: Società Via Fori, Società Sportiva Massimo D'Azeglio и Sport Club Juventus. Како најдобар бил избран третиот предлог, односно Спортски клуб „Јувентус“. Можеби и затоа што е симболично, т.е. зборот Јувентус, означува „младост“ според латинската транскрипција.
Прв претседател на клубот бил Еугенио Канфари (братот на Енрико). Тие двајцата заедно играле претходно и за друга екипа од Торино, Пјаца Д'Арми. Јувентус го променил своето име во 1899 година (претходно се викал Augusta Tourinorum) и првите дресови им биле во розова и црна боја, која во Италија е позната како Росанеро.
Јувентус е третиот најстар италијански фудбалски клуб, после Џенова (основан во 1893) и Удинезе (во 1896), иако во Џенова фудбалот започнал да се игра исто кога и во Торино во 1897 година.
Првото СкудетоУреди
Промената на дресовите во црно-бели им донело среќа на Јувентус веќе две години подоцна кога во 1905 година, Јуве ја освојува првата шампионска титула во домашното првенство, по финалните двобои со Џенова и Милан. Меѓутоа после оваа радост Јувентус не успеал да го повтори овој успех сè до 1926 година, а во тој период во Италија доминирале екипите на Про Верчели, Милан Интер и Казале.
Почетокот на ерата на АњелиУреди
Едоардо Ањели од семејството Ањели, сопственикот на компанијата Фиат ја презема контролата над екипата на Јувентус во своја сопственост на 24 јули 1923 година. Тие веќе имале свој приватен стадион во Вилар Пероси, кој се наоѓал југозападно од Торино и него само додатно го преуредиле. Ова претставува одлично решение затоа што во сезоната 1925-1926 Јувентус го освојува своето второ скудето, откако во финалето ја победиле екипата на Алба од Рим со вкупен резултат 12-1.
Од сезоната 1930-1931 па сè до 1934-1935 клубот успеал да освои рекордни 5 титули по ред, од кој четири со тренерот Карло Каркано. Во оваа трофејна екипа на Јувентус имало голем број на славни играчи како: Раимундо Орси, Лујџи Бертолини, Џовани Ферари, Луис Монти и други. Тие успеале да стигнат и до полуфиналето на Митропа купот (Во тоа време еден од главните европски турнири. Во превод овој куп го носи името Куп на Средноевропските земји и на него учествувале само клубови од тој дел на континентот) каде биле поразени од подоцнежниот првак, екипата на Славија од Прага.
Во текот на 1933 година Јувентус се преселил на нивниот прв вистински стадион - Стадион Бенито Мусолини. Овој стадион бил изграден истата година за потребите на Светското првенство 1934 година и имал капацитет од 65.000 седишта. Името го добива по Бенито Мусолини, (впрочем, како и сите други стадиони низ Италија во тоа време) тогашниот водич на фашистичка Италија. На 14 јуни 1935 починал Едоардо Ањели, што многу влијаело врз резултатите на клубот, па дури и многу играчи го напуштиле Јувентус во тој период. По смртта на Едоардо, на чело на екипата застанал Џани Ањели, а во 1953 година тој ја напуштил функцијата претседател на Јувентус па на неговото место дошол неговиот брат Умберто.
Во моментов на чело на Јувентус се наследниците на семејството Ањели (синовите од сестрите на Умберто и Џани), Андреја Ањели кој е мометален сопственик и претседател и неговиот прв братучед Џон Елкан. Така, семејството Ањели го води овој клуб до ден-денес.
Период на лигашка доминацијаУреди
Јувентус никако неуспевал да го пронајде рецептот за освојување на титули во доцните 1930-ти и воените 1940-ти години (сè додека првенството не било прекинато за три години 1943-1946), па во тој период најдобар резултат им бил само едно второ место завршувајќи зад Амброзијана-Интер во 1937-1938. По завршувањето на Втората светска војна клубот го променил името на стадионот во Олимпико кога на позицијата претседател дошол Џани Ањели.
Јувентус освоил две скудета во сезоните 1949-1950 и 1951-1952 од кој првата под водство на англичанецот Џеси Карвер додека втората шампионска сезона тој ја започнал, но потоа го напуштил клубот.
Откако уследил нов период на сушни сезони, во 1957 година клубот ги довел велшанецот Џон Чарлс и италијанецот со аргентинско потекло Омар Сивори како помош за Џампјеро Бониперти кој бил тука уште од 1946 година. Овој потег на клубот се испоставил како одличен затоа што токму оваа напаѓачка тројка, позната како трио маџико, ќе стане една од најубиствените во историјата на клубот. Со нив Јувентус дошол до уште две титули во Серија А и тоа во сезоните 1957-1958 и 1959-1960. Интересно е тоа што и во двете сезони Фјорентина завршувала како втора. Во сезоната 1959-1960, Јувентус за првпат во својата историја ја освоил двојната круна после освојувањето и на италијанскиот куп. Следната титула која дошла на Олимпико во 1958 била десетта во историјата на клубот па така ‘’Старата Дама’’ станува првиот клуб во Италија со 10 титули во државното првенство. Како награда клубот добива златна ѕвезда (Stella d'Oro al Merito Sportivo) за спортски достигнувања на својот дрес. Омар Сивори истата година ја добил наградата за Европски фудбалер на годината, со што станал првиот играч на Јувентус кој ја добил оваа престижна награда.[4]
Во текот на 70-тите години на 20 век Јувентус станал вистинска велесила во Серија А која ги меле противниците. Клубот го освоил скудетото во пет сезони во текот на оваа декада, a до првите две титули во сезоните 1971-1972, 1972-1973 ги водел чехот Честмир Вицпалек, кои и самиот играл една сезона за Јувентус на позицијата десно крило (1946-1947). Била створена силна екипа со легендарниот капитен Гаетано Ширеја, потоа Роберто Бетега, Фабио Капело и бразилецот Жозе Алфантини, кој моментално е трет стрелец во историјата на Серија А. Исто така од тоа време многу популарен играч бил и Франко Каузио, а популарноста му била толкава што клубот за првпат дозволил некој играч да настапува со долга коса. На играчите им била осигурена официјална облека (кроена кај најпознатиот кројач во државата) и биле натерани да ги завршат започнатите студии. Поголемиот дел од тие играчи останале со Јувентус до крајот на играчката кариера и по завршувањето на истата имале осигурено добро работно место во клубот или во Фиат. Со доаѓањето на Џовани Трапатони (најуспешниот тренер во историјата на клубот) на тренерската функција во 1976 година, клубот освоил две скудета кон крајот на 70-тите во сезоните 1976-1977 и 1977-1978 и уште 4 во текот на 1980-тите во сезоните 1980-1981, 1981-1982, 1983-1984 и 1985-1986.
И покрај големите успеси во Италија, својата прва титула во меѓународните турнири Јувентус ја освоил во сезоната 1976-1977 кога во финалето на Купот на УЕФА го победиле шпанскиот Атлетик Билбао со головите на Тардели и Бетега.
Успесите на европската сценаУреди
Во ерата на Трапатони клубот ги достигнува најголемите успеси во 1980-тите, кога тие одлично ја започнале декадата со освојувањето на лигашката титула на трипати до 1984 година. Ова значеше дека Јувентус ја освоил својата 20-та титула во италијанската лига, и им било дозволено да додадат втора златна ѕвезда на нивните дресови, со што станаа единствениот италијански клуб со овакво достигнување. Паоло Роси бил именуван за Европски фудбалер на годината по историскиот придонес за Италија во освојувањето на титулата на Светското првенство 1982, каде што тој исто така бил именуван и за најдобар играч на турнирот.
Французинот Мишел Платини исто така бил награден со признанието за Европски фудбалер на годината, и тоа трипати по ред, во 1983, 1984 и 1985 година, што претставува рекорд.[4] Така Јувентус е единствениот клуб кој може да се пофали со тоа што негови играчи ја освојувале наградата за најдобри во Европа во четири последователни години едноподруго.[4] Платини го постигнал победоносниот гол во финалето на Европскиот куп 1985 против Ливерпул, но ова било нарушено со трагедијата која го променила европскиот фудбал. Таа година, Јувентус станал првиот клуб во историјата на европскиот фудбал кој успеал да ги обедини сите три главни Европски титули. По триумфот на Интерконтиненталниот куп, клубот, стана првиот во историјата, но и остана единствениот во светот во моментов, кој ги има освоено сите можни конфедерациски титули.
Со исклучок на титулата освоена во италијанското првенство во сезоната 1985-1986, остатокот од 1980-тите не биле многу успешни за клубот. Тие требало да се соочат со одличниот Наполи на Диего Марадона (кој во тоа време бил еден од најдобрите клубови во Италија) и двата милански клубови, Милан и Интер, во борбата за првенството. Во 1990 година, Јувентус се преселил во својот нов дом, Стадионот Деле Алпи, кој бил изграден за потребите на Светското првенство 1990.
Ерата на Липи и успесите во 1990-титеУреди
Во 1994 година за нов тренер на Јувентус бил назначен Марчело Липи. Уште во неговата прва сезона со Јувентус, тој им донел голема радост на навивачите враќајќи го насловот во Серија А во Торино после 9 цели сезони. Меѓу играчите кој имале најголем придонес за освојување на трофејот биле: новото засилување од Наполи, Чиро Ферара, потоа напаѓачите Роберто Баџо и Џанлука Вијали како и младиот Алесандро Дел Пјеро, кој со игрите во оваа сезона им дал право на навивачите да веруваат дека тој ќе биде наследникот на Баџо во годините што доаѓааат.
Во следната сезона, Јувентус завршил втор во првенството, но затоа пак играл во финалето на Лигата на Шампионите (кое тогаш се одиграло во Рим), каде ја поразиле екипата на Ајакс од Холандија и ја освоил својата втора титула првак на Европа во историјата на клубот. Победникот бил решен на пенали откако по 120 минути игра резултат бил нерешен 1-1. Фабрицио Раванели го донел Јувентус во водство во 12-тата минута од натпреварот, за потоа најдобриот стрелец за таа кампања во натпреварувањето Јари Литманен да израмни на 1-1, па пеналите го одлучиле натпреварот. Во четвртата серија во рулетот Владимир Југовиќ постигнал гол и така Јувентус на крајот славел со 4-2 на пенали.[5] Наредната сезона Јувентус како првак на Европа настапил на Интерконтиненталниот куп против аргентинската Ривер Плата. Натпреварот завршил со резултат 1-0 за Јувентус, а стрелец на единствениот гол бил Алесандро Дел Пјеро.[6]
По освојувањето на Лигата на Шампионите и Интерконтиненталниот куп во Јувентус пристигнале нови познати и квалитетни фудбалери како: Кристијан Виери, Зинедин Зидан, Филипо Инзаги и Едгар Давидс. Јувентус и во следните две сезони стигнал до финалето во Лигата на Шампионите и бил најблиску до одбраната на титулата која никој не ја одбранил (откако натпреварувањето се вика под ова име). Во тие финалиња биле поразени од Борусија Дортмунд со 3-1,[7] а потоа и од Реал Мадрид со 1-0.
Доцните 90-ти години ги одбележиле големите соперништва на клубот со Интер и Рома. Тогашниот тренер на Рома, Зденек Земан во јавноста изнел приказна дека докторите на Јувентус во периодот од 1993 до 1998 им давале недозволени супстанци т.н. допинг на играчите. Сепак, после големата прашина која се кренала и две судења, Јувентус испаднал невин и чист во сите парници пред Меѓународниот суд во Лозана. Ниту една илегална супстанца не била пронајдена во телото на играчите на Јувентус. На крајот испаднало дека Земан кој е познат по тоа дека е во лоши односи кон Јувентус, сам ја измислил приказната во немоќ неговата екипа да направи позначаен успех покрај Бјанконерите. Меѓу навивачите на Јувентус, Зденек Земан е еден од најомразените луѓе на светот по бројните неосновани напади и тврдења против нивниот клуб, а исто така страшно многу го навлекол нивниот гнев кога во една спортска емисија изјавил дека Јувентус според него треба да има некаде околу 20-тина наслови.
_clashing_with_Gennaro_Gattuso_(A.C._Milan)_-_20030528.jpg)
Липи го напуштил клубот во 1999 година и отишол во лутиот соперник Интер, а нов тренер на Јувентус станал Карло Анчелоти. во сезоната 1999-2000 Јувентус го загубил насловот во Серија А во последното коло од Лацио, откако биле поразени со 1-0 од Перуџа во натпревар кој бил одигран во многу тешки услови бидејќи целиот терен бил натопен со вода, но главниот судија на натпреварот Пјерлуиџи Колина сепак одлучил натпреварот да биде одигран иако неговиот почеток доцнел еден час. После две разочарувачки за Јувентус втори места во Серија А, Анчелоти го напуштил клубот и на тренерското место по една година пауза се вратил Липи. Во 2001 година од клубот си заминал еден од најдобрите фудбалери во овој период французинот Зинедин Зидан кој бил продеден на Реал Мадрид за тогаш рекордни во светскиот фудбал 73,5 милиони евра, а исто така клубот го напуштил и Филипо Инзаги. Третото големо име кое заминало од Торино бил голманот Едвин ван дер Сар, но Липи успеал да се справи со загубите и да донесе адекватни замени во играчи кој подоцна и самите ќе станат легенди на клубот. Џанлуиџи Буфон, Давид Трезеге, Павел Недвед (кој требало да биде замена за Зидан) и Лилијан Тирам биле новите играчи на кој се потпира Липи во сезоните од првата деценија на 21-иот век. Со нив Јувентус освојува две врзани скудета едноподруго во сезоните 2001-02 и 2002-03, а посебно за паметење е првата поради неверојатниот пресврт во последното коло. Исто така напаѓачот на екипата Давид Трезеге во сезоната 2001-02 бил најдобар стрелец во Серија А со постигнати 24 гола.
Во 2003 Јувентус ја одбранил титулата во првенството на Италија и бил во ново финале на Лигата на шампионите каде овојпат бил поразен од Милан во се итлијанското финале, прво такво во историјата. Финалето се одиграло на Олд Трафорд и решено на пенали откако натпреварот завршил без голови 0-0. Најдобрата шанса за Јувентус ја имал сегашниот тренер на екипата Антонио Конте кога во второто продолжение ја погодил пречката од голот. Во пенал рулетот дури тројца играчи на Јувентус промашиле: Трезеге, Паоло Монтеро и Марсело Залајета (додека Алесандро Бириндели и Алесандро Дел Пјеро реализирале) и Милан победил со 3-2. Сепак, таа 2003 година за Јувентус завршила позитивно, откако нивното лево крило Павел Недвед бил избран за најдобар фудбалер на годината и станал добитник на легендарната Балон д'Ор награда. Претходно пак, во летото Липи го напуштил Јувентус и го презел кормилото на италијанската репрезентација.
Скандалот КалчополиУреди
Во 2004 година на тренерската функција во клубот доаѓа Фабио Капело, некогашниот фудбалер на Јувентус и поранешен тренер на Реал Мадрид, Милан и Рома. Капело го предводи Јувентус до уште две скудета во сезоните 2004-05 и 2005-06. Во пролетта 2006 година започнат е процес за истражување на наместени натпревари во Италија-т.н. калчополи, во кој за главен виновник бил прогласен дотогашниот директор на Јувентус Лучано Моџи (на кој му била дадена доживотна забрана за каква било работа во фудбалот), поради што Јувентус бил исфрлен во понизок ранг на натпреварување, втората италијанска лига Серија Б. Интересно е тоа што покрај Јувентус, пронајдена е вклученост за наместени натпревари уште кај неколку клубови, но тие за разлика од Старата Дама добиле многу поблага казна во вид на минус бодови пред почетокот на сезоната. Други екипи кои бил вклучени во овој скандал биле Милан (-8 бодови во сезоната 2007-08), Фјорентина (-15), Лацио (-3) и Реџина (-11). Така титулата за сезоната 2005-06 ја добил Интер кој завршил дури како трет зад Јувентус и Милан. Скудетото од сезоната 2004-05 било поништено.
Откако Јувентус беше исфрлен во Серија Б, за нов директор на клубот бил избран Џовани Коболи Џили, а тренерската функција за привремен период ја презел Дидје Дешан. Овој период бил многу тежок за клубот, бидејќи го напуштиле најголемиот број на ѕвезди, играчи како: Златан Ибрахимовиќ, Лилијан Тирам, Фабио Канаваро, Емерсон Фереира, Патрик Виера и др. Но сепак, од друга страна имало и такви кој решиле да останат верни и лојални на клубот и воедно тие биле клучните играчи кој го понеле товарот во оваа сезона. Капитенот Алесандро Дел Пјеро, Павел Недвед, Мауро Каморанези, Давид Трезеге, Џанлуиџи Буфон и Џорџо Кјелини како и младите таленти од Примавера, Себастијан Џовинко и Клаудио Маркизио придонесоа во сезоната 2006-07, очекувано, Јувентус да заврши на првото место во втората италијанска лига (и покрај тоа што започнале со минус 9 бодови), и веднаш да се врати во Серија А по само една сезона изостанување.
Тие ја прославиле својата промоција во Серија А, по натпреварот од 40-тото коло во кој Јувентус ја победил Мантова со 2-0 во Торино. Во сенка на ова, останало она што се случило после натпреварот кога само ден подоцна Дешан ја напуштил тренерската функција заради несогласувања со тогашниот директор Алесио Секо. На неговото место во последните две кола од првенството клубот го водел Џанкарло Корадини.
Враќање во Серија А (2007-2011)Уреди
На 3 јули 2007 Јувентус за свој нов тренер го назначил Клаудио Раниери, кој имал добра претходна сезона со Парма во Серија А. Тој дошол на чело на Парма во февруари и во 16 натпревари имал 7 победи 6 нерешени и 3 порази за да од екипа која се борела за опстанок да го одведе на високото 12. место. Во текот на летото тој во Јувентус довел неколку засилувања меѓу кој биле Винченцо Јаквинта, Тиаго Мендес и Хасан Салихамиџиќ, а во зимскиот преоден рок во клубот дошол и малиецот, Мохамед Сисоко од Ливерпул.
Изненавувачки клубот стартувал многу добро во својата повратничка сезона во елитата и во натпреварот од првото коло го прегазиле Ливорно со високи 5-1 во Торино. По завршувањето на сезоната Јувентус успеал да се пласира во Лигата на шампионите со освоеното трето место во првенството зад Интер и Рома. Оваа сезона Алесандро Дел Пјеро станал најдобар стрелец на лигата за првпат во неговата кариера. Дел Пјеро постигнал 21 гол, додека неговиот партнер од нападот Давид Трезеге имал само еден помалку.
Следната сезона по две години пауза Јувентус повторно настапува во Лигата на шампионите и во групната фаза на натпреварувањето завршува како прв испред Реал Мадрид, Зенит и Бате Борисов. Посебно за паметење се двете победи над Реал Мадрид, со 2-1 во Торино и 2-0 во Мадрид, каде Алесандро Дел Пјеро постигнал два фантастични гола. Во осмина финалето клубот бил поразен со вкупен резултат 3-2 од Челзи. Во домашното првенство Јуве игра многу добро и завршува на второто место, но и покрај тоа Клаудио Раниери добил отказ по неколку нерешени резултати кон крајот на сезоната. Раниери бил заменет со Чиро Ферара, но Ферара не оставил добар впечаток во клубот во кој бил играчка легенда.
Во леторо 2010 дошло до поголем број на промени во Јувентус меѓу кој и на тренерската позиција каде функцијата ја презел Лујџи Дел Нери. До поволвина на сезоната Јувентус го држел доброто 2. место во Серија А, но потоа во првиот натпревар по паузата во првенството заради божиќните празници, екипата загубила од Парма со високи 4-1 на свој терен. Фелипе Мело заработил црвен картон на самиот почеток од натпреварот, а најдобриот клупски стрелец до тој момент Фабио Кваљарела сериозно се повредил поради што морал да отсуствува до крајот на сезоната и во тој момент све за клубот се тргнало во надолна линија. На крајот Јувентус доживува втора разочарувачка сезона едно-подруго, откако повторно завршиле на седмото место и со 15 порази во сезоната го собориле неславниот рекорд стар преку 50 години.
Рекордните девет скудета по ред (2011-денес)Уреди
Како дел од постепената промена на курсот на корпоративниот план, во 2010 година претседателството на Јувентус од Блан го презема Андреја Ањели, четвртиот член на познатото торинско семејство сопственици на клубот.[8] Ањели морал да се сноси со повеќе проблеми бидејќи го дочекала екипа која веќе неколку години била во дефицит и во спортот и во финансискиот буџет,[9] а меѓу првите чекори на новата управа, од една страна, била консолидацијата на клупската каса[10] и постепеното отворање на нови можности за приходи[11] а од друга страна обновувањето на играчкиот кадар со назначувањето на Џузепе Марота и Фабио Паратичи, соодветно, како генерален директор и спортски директор на клубот[12] заедно со враќањето во клубот, на поранешните играчки легенди на бјанконерите Павел Недвед и Давид Трезеге меѓутоа овој пат како извршни директори.[13]
Исто така, во овоj период дошло до реализација на планот за изградба на сопствен стадионот на клубот од Торино, со што тие станале првата екипа во Серија А која успеала да го заврши овој тип на трансакција на недвижен имот. На 8 септември 2011 година бил свечено отворен Стадионот Јувентус (на англ. Juventus Stadium), официјално осмиот дом на екипата во историјата.[14] Изграден на местото на Деле Алпи кој бил срушен до темел, новиот стадион на клубот бил изградена по британски модел, што им овозможува на навивачите по трибините да бидат во непосредна близина на теренот. На 16 мај 2012, бил отворен J-Музејот, посветен на историјата на Јувентус и нејзината поврзаност со настаните на земјата.[15] Направен во склоп на стадионот, музејот вкчучува трофеи, сувенири, историски дресови, историски фотографии и скулптури поврзани со Јувентус, со интеракција на медиуми и аудио-визуелни технологии.[16]
Ерата на Конте (2011-2014); три последователни скудета
Сезоната 2011-2012 во Јувентус ја одбележува доаѓањето на клупата на Антонио Конте, поранешниот капитен на клубот од 1990-тите години, сега станува тренер, со што се отворил патот за враќање на екипата во врвот. Покрај новиот тренер во летниот трансферен прозорец клубот го засилиле и неколку искусни и квалитетни играчи како Андреја Пирло, Артуро Видал, Стефан Лихтштајнер и Мирко Вучиниќ. Во лигата Јувентус се наоѓал на врвот на табелата од првите кола, позиција која ќе ја загубат на неколкупати во текот на турнирот: меѓутоа по одличната серија на резултати во завршницата од сезоната успеваат да завршат пред единствениот конкурент Милан, за да на 6 мај 2012 Јувентус биде крунисан за шампион на Италија - нешто што се не беше случило уште од сезоната 2002-2003, несметајќи ги одземените титули поради калчополи - нивно дваесет и осмо скудето;[17] успехот дошол на едно коло пред крајот на првенството, и бил остварен без ниту еден пораз во 38-те кола, изедначувајќи го рекордот претходно во историјата поставен само од страна на Перуџа во сезоната 1978-1979 и Милан во 1991-1992; меѓутоа бјанконерите се првиот клуб кои одиграле сезона без пораз откако лигата брои 20 екипи, со што поставиле нов рекорд за сезона без пораз во лигата.[18]
Непоразеноста на Јувентус завршила во последниот натпревар за сезоната, финалето на Купот на Италија каде што биле победени од Неапол со 2-0; овој пораз, исто така ставил крај на апсолутната непобедливост на клубот, од вкупно 43 последователни натпревари без пораз во лигата и купот (исто така, национален рекорд).[19] Оваа сезона била последна во црно-белиот дрес за клупската легенда Алесандро Дел Пјеро, по деветнаесет години поминати во Јувентус.
Сезоната 2012-2013 Јувентус ја започнал со освојување на Суперкупот на Италија на 11 август против Наполи, во натпревар одигран на Националниот стадион во Пекинг, со победа од 4-2 по продолженија. Трофејот бил петти Суперкуп за Јувентус во нивната историја и прв по 2003 година.
Во лигата, Јувентус го зазел првото место уште од самиот старт на првенството и го доживеал првиот пораз дури на 3 ноември, во Торино кога загубиле со 1-3 од Интер, ставајќи крај на низата од 49 натпревари без пораз општо и 25 натпревари на домашен терен (што е рекорд откако во првенството се натпреваруваат 20 екипи);[20] на 25-ти истиот месец клубот, исто така, го доживеал својот прв пораз на гостувањата (по 25 натпревари, уште еден рекорд), откако со 0-1 загубиле на во Сан Сиро од Милан.[21] На крајот од јануари, клубот бил елиминиран во полуфиналето на Купот на Италија, од Лацио. Во Лигата на шампионите, конкуренцијата во која што Јувентус се вратил по две години отсуство, успеале да стигнат до четврт-финалето, пред да бидат елиминирани од подоцнежниот шампион Бајерн Минхен. На 5 мај 2013 клубот го освојува своето дваесет и деветто скудето, второ едноподруго, на три кола пред крајот.[22][23]
Во летото 2013 во Јувентус пристигнува аргентинската ѕвезда Карлос Тевес од Манчестер Сити и веќе во својата прва сезона бил најдобар клупски стрелец со вкупно 21 гол во сите натпреварувања. Новата сезона клубот ја отворил на 18 август 2013 со втората последователна титула во Суперкупот на Италија: овој пат, за разлика од она што се случи пред дванаесет месеци, освојувањето на трофејот било далеку полесно за Јувентус, откако со убедливи 4-0 го совладале Лацио на Олимпико во Рим.[24] Помалку среќно искуство имале во Лигата на шампионите каде Јувентус бил елиминиран уште во фазата по групи, но изборувајќи учество во Лига Европа во исто време.[25] Во второто по квалитет континентално натпреварување торинскиот куб покажал подобра игра, но сепак, застанале на последниот чекор пред финалето, каде биле елиминирани од страна на Бенфика.[26] Тоа било прво полуфинале во европските натпреварувања за Јувентус по пауза од единаесет години.
Во Серија А Јуве го повторил успехот од претходните сезони. Иако во првите десеттина кола од сезоната ја бркале екипата на Рома, Јувентус го презеле водството на табелата кон крајот на ноември и го одржиле до крајот: кога на 4 мај 2014 биле крунисани како шампиони на Италија за сезоната 2013-2014 на два круга до крајот на првенството. Со трета титула во низа во ерата на Конте, клубот ја преминува линијата на триесеттата официјална титула во својата историја како првиот италијанскиот тим кој успеал да го стори тоа.[27] Екипата на Конте поставила неколку нови рекорди во оваа сезона како остварување на 12 победи во низа со што го надминале нивниот претходен рекорд,[28] победиле во сите 19 натпревари на домашен терен[29] и го надминале рекордот за најмногу освоени бодови: затворајќи ја сезоната со 102 бода, што е нов рекорд на Италија и за пет бода повеќе од претходниот рекорд кој го поставил Интер[29][30] - четврти на европско ниво[31] - за време на една фудбалска сезона.
Ерата на Алегри (2014-); четири последователни двојни круни
Сезоната 2014-2015 за навивачите на Јувентус започнала неочекувано откако во средината на јули на тренерската клупа дошол Масимилијано Алегри за да го замени Конте, кој поднел оставка и набргу потоа ја презел селекторската функција во италијанската репрезентација. На 22 декември во Доха, Катар, тимот го загубил Суперкупот на Италија од Наполи по изведување на пенали,[32] иако поразот не влијаел многу на начинот на кој бјанконерите се претставиле во другите натпреварувања, завршувајќи ја сезоната, со третата национална двојна круна во историјата на клубот, по 1960 и 1995. На 2 мај 2015 година, со победата со 1-0 над Сампдорија, клубот од Торино ја освоил својата триесет и прва титула во лигата и четврта во низа, нагласувајќи ја понатму својата хегемонија на италијанскиот фудбал во првата половина на 2010-тите.[33]
На 20-ти истиот месец дошол десеттиот наслов во италијанскиот куп, со победата со 2-1 по продолженијата против Лацио во финалето играно на Олимпико во Рим, уште еднаш, пиемонтезите се првиот клуб во Италија кој успеал да ја постигне оваа симболична бројка.[34] Во последниот натпревар од сезоната не успеале да го освојот Европскиот трофеј во Лигата на шампионите каде што Јувентус сепак изодел долг пат од аутсајдер до повратник во финалето во елитната конкуренција на европски клубови, на "Олимпија стадионот" во Берлин биле поразени со 1-3 од Барселона.[35]
Сезоната 2015-2016 Јувентус ја започнал со големи промени во составот, без некои од протагонистите за успесите од претходните четири години (пред сите Пирло, Видал и Тевес).[36] Дебито за сезоната било успешно, откако на Стадионот Шангај го победиле со Лацио со 2-0 во Суперкупот на Италија.[37] Сепак, почетокот на сезоната бил тежок за Јувентус, кој во првите неколку месеци од сезоната заостанал многу далеку од првите позиции (нула бодови на табелата по првите две кола, никогаш претходно не се случило некој да ја освои титулата откако се игра во една група/лига),[38] плаќајќи висока цена во потрагата за најдобриот баланс во новата група играчи[39] од кој посебно се истакнал младиот аргентинец Пауло Дибала кој наскоро почнал со својте голови да му носи на клубот важни победи.[40][41][42]
И покрај предвидувањата и негативните статистики, Јувентус сепак бил творец на неочекувано враќање, почнувајќи од 11-тото коло забележале 25 победи во следните 26 натпревари, клубот стигнал до својата петта титула "Шампион на Италија" по ред.[43][44] Исто така Јувентус го освоил и Купот на Италија со победата над Милан во финалето во Рим,[45] освојувајќи ја својата прва домашна тројна круна во историјата на клубот.[46]
ХронологијаУреди
| Хронологија на Јувентус | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
Промоција во Серија А.
Бои и ДресовиУреди
Официјалните бои на клубот се црна и бела (
), оттаму произлегува и прекарот бјанконери (во превод бело-црни).
Во првите години од формирањето на клубот, фудбалерите носеле дресови со бела боја и црни шорцеви, а во 1900 година белиот дрес бил заменет со розов.
Дресовите од тоа време не биле квалитетни, па во 1903 година, еден трговец со текстил од Торино се решил на клубот да му подари нови дресови. Тој дизајнирал дресови со розова основа и црни линии и го испратил дизајнот во Англија во фабриката за текстил каде по грешка им биле направени бело-црни дресови. Сите навивачи и членови од Јувентус биле разочарани кога дресовите пристигнале но со текот на времето таа комбинација станала општоприфатена во клубот и од страна на навивачите. Црно-белиот дрес е и денес фундаментална комбинација на клубот.
Еволуција на дресовитеУреди
Прв дресУреди
      1897-1899
|
 1899-1903
|
     1903-1915
|
 1915-1920
|
   1920-1922
|
 1922-1926
|
 1926-1927
|
1927-1929
|
  1929-1931
|
 1931-1936
|
|
1936-1942
|
 1942-1943
|
 1943-1950
|
 1950-1951
|
1951-1952
|
1952-1953
|
 1953-1957
|
 1957-1958
|
 1958-1959
|
 1959-1960
|
 1960-1961
|
 1961-1962
|
 1962-1965
|
 1965-1966
|
1966-1967
|
1967-1968
|
 1968-1970
|
   1970
|
 1970-1972
|
 1972-1974
|
|
1974-1975
|
1975-1976
|
1976-1977
|
1977-1978
|
  1978-1979
|
 1979-1980
|
 1980-1981
|
 1981-1982
|
 1982-1983
|
 1983-1984
|
|
1984-1985
|
 1985-1986
|
1986-1987
|
1987-1989
|
 1989-1990
|
 1990-1991
|
 1991-1994
|
    1994-1995
|
 1995-1996
|
 1996-1997
|
    1997-1998
|
    1998-1999
|
     1999-2000
|
     2000-2001
|
     2001-2002
|
     2002-2003
|
     2003-2004
|
   2004-2005
|
     2005-2006
|
     2006-2007
|
     2007-2008
|
     2008-2009
|
     2009-2010
|
     2010-2011
|
    2011-2012
|
   2012-2013
|
    2013-2014
|
     2014-2015
|
     2015-2016
|
     2016-2017
|
     2017-2018
|
   2018-2019
|
   2019-2020
|
Втор дресУреди
    1941-1942
|
 1945-1950
|
 1950-1951
|
1951-1952
|
1952-1953
|
1953-1954
|
   1954-1957
|
 1957-1961
|
 1961-1962
(1ª versione) |
 1961-1962
(2ª versione) |
 1962-1963
|
1963-1965
|
 1965-1966
|
1966-1967
|
1967-1968
|
1968-1971
|
   1971-1972
|
 1972-1974
|
 1974-1976
|
 1976-1977
|
|
1977-1979
|
 1979-1980
|
1980-1981
|
 1981-1982
|
 1982-1983
|
   1983-1984
|
 1984-1985
|
 1985-1986
|
1986-1987
|
1987-1989
|
   1989-1990
|
 1990-1991
|
 1991-1992
|
   1992-1994
|
   1994-1995
|
 1995-1996
|
   1996-1997
|
   1997-1998
|
   1998-1999
|
   1999-2000
|
   2000-2001
|
   2001-2002
|
   2002-2003
|
   2003-2004
|
     2004-2005
|
    2005-2006
|
   2006-2007
|
   2007-2008
|
    2008-2009
|
     2009-2010
|
    2010-2011
|
 2011-2012
|
  2012-2013
|
   2013-2014
|
    2014-2015
|
     2015-2016
|
    2016-2017
|
     2017-2018
|
фinco
2018-2019
|
фinco
2019-2020
|
СтадиониУреди
Грешка во Lua: too many expensive function calls
Во првите две години од постоењето, Јувентус настапувал на Парко дел Валентини и Парко Цитадела стадионите. Потоа сè до 1908 година натпреварите ги играле на Пјаца Д'Арми Стадионот освен во 1905 (годината на освојување на првото Скудето) и 1906 година кога екипата играла на Корсо ре Умберто.
Подоцна, од 1909 до 1922 местото за натпревари бил Корсо Себастополи додека во следните 11 години тоа бил Стадион ди Корсо Марсиљија. Во 1933 клубот се сели на Стадионот Бенито Мусолини (подоцна Стадион Олимпико) кој бил изграден за потребите на светското првенство 1934 година во Италија. Во следните 45 години на него биле одиграли 890 лигашки натпревари сè до 1990 година. Тогаш клубот добива нов стадион, кој исто така бил изграден за потребите на Светско првенство, овојпат 1990 година, а стадионот го добил името Деле Алпи.
Тука сите домашни натпревари Јувентус ги играл од сезоната 1990-91 па сè до сезоната 2005-06. Во август 2006 Јувентус се враќа на Олимпико кој половина година порано бил реновиран за отворањето на Зимските олимписки игри кој 2006 година се одржале во Торино.
На 11 септември 2011 бил одигран првиот официјален натпревар на новоизградениот Јувентус Стадион, кој бил изграден во летото 2011 година наместото на дотогашниот стадион Деле Алпи. Јувентус така станал првиот клуб во Италија кој игра на стадион кој е во потполна сопственост на клубот. [49]
НавивачиУреди
Јувентус е убедливо најпопуларниот италијански клуб барем кога се во прашање навивачите, со преку 12 милиони навивачи само во Италија и скоро 200 милиони во светот.
Првите вистински навивачки групи на навивачите на Јувентус почнале да се организираат во средината на 1970-тите, а првите две такви ги носеле имињата Venceremos' и Autonomia Bianconera и двете биле лево политички настроени. Како минуваат годините сè повеќе групи се формираат па така во 1976-тата настануваат Fossa dei Campioni и Panthersi.
Само една година подоцна се основани таканаречените Fightersi од страна на Бепе Роси кој по својата смрт станува симбол на навивачите на Јувентус. Две екстремни навивачки групи кој и денес постојат, Nucleo Armato Bianconero' и Viking се основани во 1985-та, и 1986 година. Многу навивачи на другите клубови во Италија и во Европа имаат голема почит према овие две навивачки групи..
Најголемата група на навивачи на Јувентус во тоа време, Gruppo Storico Fighters се распаѓа после конфликтот со навивачите на Фјорентина во Фиренца во 1987 година. Многу поранешни членови на фајтерсите и другите навивачки групи којшто се распаднале одлучиле да основаат нова навивачка група под името Arancia Meccanica (мак. Пеколен портокал), инспирирани од популарниот филм на Стенли Кјубрик, но во краток временски период го менуваат името на групата во Drughi. Drughi станува најважната навивачка група на Јувентус и во периодот од 1988 до 1996 година веќе имаат преку 10.000 членови. Денес важат за една од најдобрите Ултрас групи во Италија, а посебни се по тоа што претставуваат единствена навивачка група на Апенинскиот Полуостров која не е политички определена.
По неколку обиди за повторно основање на навивачката група Fighters 2005-тата година е одлучено оваа навивачка група да го промени името во Tradizione Bianconera под кое е денес позната.
Во периодот додека Јувентус настапува на Деле Алпи, клубот има многу ниска посетеност на домашните, а и во европските натпревари, па така стадионот со капацитет од скоро 70,000 места во повеќето натпревари бил полупразен. На тоа не влијаела само лошата видливост на стадионот, туку и тоа што голем број на навивачи доаѓаат од југот на Италија, од островите Сицилија, Сардинија како и од градови како што се Неапол, Бари, Лече, Палермо, а и од оние кој се по насевер како Рим и Болоња. Во Италија се многу познати и придружниците на навивачката група Drughi, а некој од нив се Drughi Roma (Рим), Drughi Sicilia итн. Во самиот град Торино Јувентус нема мнозински број на навивачи во однос на градскиот соперник ФК Торино, и поради тоа Јувентус на гостинските натпревари секогаш бил повеќе пратен, а во многу случаи имал и повеќе навивачи отколку домаќинот против кого тогаш играл.
Јувентус во периодот од 2006-та до 2011 година играше на Олимпискиот стадион во Торино, но во септември 2011-та е отворен Јувентус стадион, новоизграден стадион кој има помал капацитет од Деле Алпи, но за разлика од него просечната гледаност на новиот стадион е скоро максимална, а се случувало во текот на сезоната и да бидат распродадени сите карти за само неколку часа и тоа за многу понеатрактивен противник од дното на табелата.
Најважно за сите обични навивачи и оние навивачи на Ултрас групите е тоа што освен високата посетеност, е тоа што сите навивачки групи на новиот стадион одлучиле да бидат на иста трибина (Curva Sud-во превод. јужна трибина) и заедно да навиваат што претходно не беше случај на стадионот Олимпико. Тогаш помалите групи беа на Север, а поголемиот број на Ултрас групи на Југ и често доаѓаше до несогласувања што се однесува до навивањето.
ИграчиУреди
Грешка во Lua: too many expensive function calls
Моментален составУреди
|
|
РекордериУреди
Статистиката е ажурирана на 21 јули 2018
|
|
.jpg) Џанлујџи Буфон, втор по бројот на настапи за Јувентус во историјата на клубот |
- играчите во болд сè уште се активни и играат за Јувентус.
КапитениУреди
Улогата на капитен во италијанскиот фудбал се појавила во почетокот на 1920-тите години.[52]
| Фудбалер | Позиција | Период |
|---|---|---|
 Карло Бигато I |
среден ред | 1922–1929 |
| Вирџинио Росета |
одбрана | 1929–1935 |
 / Луис Монти |
среден ред | 1935–1938 |
| Марио Варлјен I |
среден ред | 1938–1942 |
| Пјетро Рава |
одбрана | 1942–1949 |
| Карло Парола |
одбрана | 1949–1954 |
| Џампјеро Бониперти |
напаѓач | 1954–1961 |
| Флавио Емоли |
среден ред | 1961–1963 |
| / Омар Сивори |
напаѓач | 1963–1965 |
| Ернесто Кастано |
одбрана | 1965–1970 |
| Сандро Салвадоре |
одбрана | 1970–1974 |
| Пјетро Анастаси |
напаѓач | 1974–1976 |
| Џузепе Фурино |
среден ред | 1976–1984 |
| Гаетано Ширеја |
одбрана | 1984–1988 |
| Антонио Кабрини |
одбрана | 1988–1989 |
| Серџо Брио |
одбрана | 1989–1990 |
| Стефано Такони |
голман | 1990–1992 |
| Роберто Баџо |
напаѓач | 1992–1995 |
| Џанлука Вијали |
напаѓач | 1995–1996 |
| Антонио Конте |
среден ред | 1996–2001 |
| Алесандро Дел Пјеро |
напаѓач | 2001–2012 |
| Џанлујџи Буфон |
голман | 2012–2018 |
| Џорџо Кјелини |
одбрана | 2018– |
Најдобри стрелци во Серија АУреди
До јули 2018, постојат десет играчи кои носејќи го дресот на Јувентус станале најдобри стрелци во лигата (таканаречени во Италија како Капоканониери). Покрај тоа, Јувентус имал најдобар стрелец во италијанската лига во вкупно 13 сезони, со што е втор клуб по успешност (зад Милан, кој има 8 најдобри стрелци во италијанската лига, но во вкупно 17 сезони нивен играч бил најдобар стрелец).[53]
| М | Играч | сезона | голови |
|---|---|---|---|
| 1 |  Ференц Хирцер
|
1925-1926 | |
| 2 | Феличе Борел
|
1932-1933 | |
| 3 | Феличе Борел
|
1933-1934 | |
| 4 | Џампјеро Бониперти
|
1947-1948 | |
| 5 |  Џон Хансен
|
1951-1952 | |
| 6 |  Џон Чарлс
|
1957-1958 | |
| 7 | / Омар Сивори
|
1959-1960 | |
| 8 | Роберто Бетега
|
1979-1980 | |
| 9 |  Мишел Платини
|
1982-1983 | |
| 10 | Мишел Платини
|
1983-1984 | |
| 11 | Мишел Платини
|
1983-1984 | |
| 12 | Давид Трезеге
|
2001-2002 | |
| 13 | Алесандро Дел Пјеро
|
2007-2008 | |
| 14 |  Кристијано Роналдо
|
2020-2021 |
Најдобри стрелци во Серија БУреди
| М | Играч | сезона | голови |
|---|---|---|---|
| 1 | Алесандро Дел Пјеро
|
2006-2007 |
Освојувачи на титулиУреди
Светски шампиони
|
